De oorlog in Gaza is voor sommige Israëliërs aanleiding om te emigreren: NPR

TEL AVIV, Israël – Stapels kleding, boeken en kinderspeelgoed namen deze zomer het huishouden van Green over toen Inbal Green, 40, en haar man, Shlomy Green, 37, hun leven oppakten. Samen met hun hond, kat en vierjarige dochter Riley verlaat een Israëlisch echtpaar hun leven in de buitenwijken buiten Tel Aviv en verhuist naar Thailand. Sinds het begin van de oorlog in Gaza afgelopen oktober voelen ze zich te onzeker om te blijven.

Shlomy opende een keukenkastje dat tot de rand gevuld was met conserven, ontbijtgranen en theezakjes.

“Nu moeten we het hele huis organiseren en alleen beslissen wat we mee willen nemen”, zei hij. “Daarom is het huis in volledige staat van verval.”

De Groenen, geboren en getogen in Israël, behoren tot een groeiend aantal Joodse Israëli’s die werk in het buitenland zoeken en sinds 7 oktober vertrekken. Israëlische mediarapporten uit cijfers van het Israëlische Centraal Bureau voor de Statistiek laten een stijging zien van het aantal Israëliërs – ruim 12.000 – die het land afgelopen oktober verlieten en pas in juni terugkeerden.

De Gaza-oorlog, die volgens gezondheidsfunctionarissen daar meer dan 41.000 Palestijnen heeft gedood, begon toen door Hamas geleide militanten Israël op 7 oktober 2023 aanvielen, waarbij ongeveer 1.200 mensen omkwamen en 250 mensen werden gegijzeld.

De overweldigende meerderheid van de Joodse Israëli’s steunt de nederlaag van Hamas als cruciaal voor de toekomstige veiligheid van het land. Maar de tol van deze oorlog – zowel voor de Israëli’s als de Palestijnen – zorgt er ook voor dat sommige Joodse Israëli’s besluiten het land te verlaten. Sommigen, zoals de Groenen, zeggen dat ze voorgoed vertrekken.

De Groenen zeiden dat ze vanwege de onstabiele politieke en veiligheidssituatie in hun land eerder met het idee hadden gespeeld om te vertrekken. Maar na de door Hamas geleide aanval afgelopen oktober voelden ze zich eenvoudigweg niet veilig in Israël, zei Shlomy. Ze waren van mening dat de Israëlische regering niet genoeg deed – of zou doen – om hen tegen toekomstige aanvallen te beschermen.

‘Het punt is dat we ons veilig en geborgen willen voelen in ons huis’, zei hij. “En daar willen we geen compromissen over sluiten.”

Op een tijdelijk vertrek volgt een besluit tot definitief vertrek

De Groenen zeiden dat ze in de vroege ochtenduren van 7 oktober werden gewekt door luchtalarmsirenes die de inwoners waarschuwden voor inkomende raketten van Hamas of Hezbollah. De meeste huizen in Israël hebben een veilige ruimte waar mensen kunnen schuilen als deze sirenes afgaan.

Alle drie renden naar hun veilige kamer, en toen begonnen ze sms-berichten te ontvangen van familie en vrienden die hen nieuws vertelden over aanvallen in het zuiden onder leiding van Hamas.

Inbal zei dat ze zich zorgen maakten dat de aanvallen zich verder naar Israël zouden kunnen verspreiden. Tel Aviv ligt slechts 65 kilometer van de Gazastrook. Dus pakten ze wat essentiële spullen in en gingen naar het vliegveld, waar ze die dag om twaalf uur ‘s middags aan boord gingen van een van de laatste vluchten naar Cyprus

“Het voelde alsof we wegliepen”, zei Shlomy. “Eigenlijk waren we gewoon dankbaar dat we op tijd vertrokken.”

De Groenen brachten twee maanden in het buitenland door, maar moesten om praktische redenen terugkeren naar Israël: hun Israëlische ziektekostenverzekering betaalde hun medische rekeningen niet meer omdat ze in het buitenland waren, Shlomy brak zijn been en zijn werkgever wilde dat hij terugkeerde naar Israël.

Maar tegen die tijd, zei Inbal, was het voorgoed verlaten van Israël hun gemeenschappelijke doel geworden. Shlomy, een softwareontwikkelaar, solliciteerde over de hele wereld naar banen en kreeg er een in Thailand. Hij zei dat ze hun onderzoek hadden gedaan en dachten dat ze daar een comfortabel leven zouden kunnen leiden.

“Er zijn daar momenteel zeer lage of zelfs helemaal geen antisemitismecijfers”, legde hij uit. “Er zijn bijna geen pro-Palestijnse protesten, er is een vreedzaam leven, dat is waar we naar op zoek waren.”

Shlomy zei dat hij altijd geloofde dat vrede mogelijk was met de Palestijnen, maar na de Hamas-aanval weet hij dat niet zeker.

De Israëlische immigratieadvocaat ziet een toename van het aantal werkvisa- en hervestigingszaken

Arbeids- en bedrijfsimmigratieadvocaat Liam Schwartz werkt bij een van de grootste advocatenkantoren van Israël. Vanuit de vergaderruimte in zijn bedrijf heeft men een prachtig uitzicht over Tel Aviv, de zee aan de ene kant en de wolkenkrabbers aan de andere kant.

Schwartz helpt Israëlische bedrijven hun werknemers te verhuizen naar moederbedrijven in de VS en werkt samen met gezinnen die daarheen willen verhuizen. Normaal gesproken ziet hij honderden gevallen per jaar, maar hij zegt dat zijn werklast de afgelopen maanden met zeker 40% is toegenomen. Wat dit jaar uniek maakt is 7 oktober, zei hij.

“Ik heb het nog nooit zo druk gehad in mijn carrière”, zei Shwartz. “Dit gaat ver boven verwachting.”

Schwartz zei dat Israëlische bedrijven zich zorgen maken over een mogelijke totale oorlog in Noord-Israël met Hezbollah. Sinds het begin van het conflict in Gaza wisselen de twee partijen vuur uit over de grens tussen Israël en Libanon. Dit is de reden waarom bedrijven, vooral hightechbedrijven, hele teams naar de Verenigde Staten verhuizen.

Hij ziet ook dat Israëlische werknemers hun bedrijven onder druk zetten om hen te sponsoren voor Amerikaanse werkvisa. Veel van deze werknemers voelen zich eenvoudigweg niet langer veilig of op hun gemak in Israël, zei hij.

“Bedrijven willen geen talent verliezen, dus veel van hen zeggen gewoon ja”, zegt Schwartz.

Schwartz gaf toe dat dit bevoorrechte Israëliërs zijn. Veel anderen hebben niet de luxe om een ​​werkvisum of zelfs een regulier visum aan te vragen, omdat ze niet gekwalificeerd zijn of niet over de middelen beschikken. “Voor de vrouw die de vloer schoonmaakt waar ik werk, is er eigenlijk niets”, zei hij, omdat ze onprofessioneel is en de werkgever haar hoogstwaarschijnlijk niet zou sponsoren.

“Alsof ik een vreemdeling was in mijn eigen land”

Sommige Israëli’s zeggen dat ze willen vertrekken omdat ze teleurgesteld zijn over de manier waarop hun regering omgaat met de Gaza-oorlog. Families van gijzelaars die op 7 oktober uit Israël zijn ontvoerd, protesteren, samen met duizenden andere Israëli’s, om druk uit te oefenen op premier Benjamin Netanyahu om het vredesakkoord te aanvaarden dat president Biden in mei heeft gepresenteerd.

Bij wekelijkse protesten tegen de regering in mei in Tel Aviv hield Hadar Behrendt een bord omhoog met de tekst ‘Al negen maanden’, verwijzend naar de duur van de oorlog in Gaza destijds en hoe de gijzelaars daar nog steeds waren.

Ze zei dat ze zich niet wil schamen voor wat Israël is geworden. Ze zou liever ergens anders heen gaan.

“Het is alsof ik een buitenlander ben in mijn eigen land”, zei Behrendt. “We zijn beroofd door deze regering.”

Behrendt, die zei dat haar familie in 1936 Duitsland ontvluchtte, zei dat ze een Duits paspoort zou gebruiken om met haar man naar Griekenland te verhuizen.

“Het is heel moeilijk voor ons”, zei ze. “Onze hele familie is hier, maar ik kan hier geen deel van uitmaken.”

Inbal Green, die aan het inpakken was voor het vertrek van haar familie, zei dat ze opgroeide in een zionistisch gezin en geloofde dat ze de plicht had Israël te beschermen en te dienen. Ze was veertien jaar lang reservist en werkte als vrijwilliger bij de Israëlische politie en de Israëlische nationale medische noodorganisatie.

“En dan komt 7 oktober, en na dat alles moet ik nog mijn spullen pakken”, zei ze.

Haar grootmoeder overleefde de Holocaust en vestigde zich in Israël, zei ze. Maar ze wil niet dat wat zij de instabiliteit en chaos van het huidige Israël noemt, de verantwoordelijkheid van haar dochter is.

“Het land lijdt aan PTSS. Ik wil niet dat hij het op zijn kleine schoudertjes draagt,’ zei Inbal.

Ze gaf toe dat ze het ook beu is om, zoals ze zegt, de last van onzekerheid en onzekerheid over de toekomst in haar land te dragen.

‘Ik wil het niet meer dragen’, zei ze. ‘Ik denk dat het oké is om te zeggen… ik wil ademen.’

Inbal hield vol dat ze er zeker van was dat ze nooit meer terug wilde naar Israël. Slechts één ding zou haar terugbrengen: als haar dochter besluit in het Israëlische leger te dienen.

“Ik denk nog steeds dat het belangrijk is”, zei Inbal over de verplichte militaire dienst van Israël. “Het is een karakterbouwer.”

Itay Stern heeft bijgedragen aan de berichtgeving vanuit Tel Aviv.