Eén van de dingen die opslag- en vernietigingsbedrijf Iron Mountain doet, is het archiveren van de kluizen van de media-industrie. Wat hij de laatste tijd heeft gezien zou een wake-up call moeten zijn: ongeveer een vijfde van de harde schijven die dateren uit de jaren negentig, toen ze werden verzonden, zijn volledig onleesbaar.
Muziekindustriepublicatie Mix sprak met mensen die verantwoordelijk zijn voor de ondersteuning van de entertainmentindustrie. Het resulterende verhaal legt deels uit hoe het archiveren van muziek nu zo ingewikkeld is, en waarschuwt deels voor de gegevens van iedereen die op draaiende schijven zijn opgeslagen.
“Als we in onze branche een inherent probleem met een format ontdekken, is het logisch om iedereen hiervan op de hoogte te stellen”, vertelde Robert Koszela, Iron Mountain’s Global Director of Studio Development and Strategic Initiatives, aan Mix. “Het klinkt misschien als een verkooppraatje, maar dat is het niet; het is een oproep tot actie.”
Harde schijven werden populairder dan op gespoelde magneetbanden als digitale audiowerkstations, mix- en bewerkingssoftware, en de waargenomen nadelen van tape, waaronder verslechtering door substraatscheiding en brand. Maar harde schijven brengen hun eigen archiveringsproblemen met zich mee. Standaard harde schijven zijn ook niet ontworpen voor langdurig archiveringsgebruik. Je kunt magnetische schijven bijna nooit scheiden van de leeshardware erin, dus als een van de schijven defect raakt, sterft de hele schijf.
Er zijn ook algemene computeropslagproblemen, waaronder de scheiding van samples en kant-en-klare tracks, of eigen bestandsformaten waarvoor archiefversies van de software nodig zijn. Toch vertelt Iron Mountain aan Mix dat “als de schijven draaien en niet beschadigd zijn”, het toegang heeft tot de inhoud.
Maar ‘als hij zich omdraait’ wordt een groot vraagteken. Muzikanten en studio’s die nu in hun archieven graven om nummers te remasteren, ontdekken vaak dat de schijven, zelfs als ze bij industriestandaard temperaturen en vochtigheid zijn bewaard, op de een of andere manier hebben gefaald, zonder dat er een gedeeltelijke hersteloptie beschikbaar is.
“Het is zo triest om een project naar de studio te zien komen, een harde schijf in een gloednieuwe doos met een hoes en labels van waar ze hem ook hebben gekocht”, zegt Koszela. ‘Naast haar ligt een koffer met een veiligheidsrit erin. Alles is in orde. En het zijn allebei stenen.”
Entropie wint
Mix’s vertolking van de waarschuwing van Iron Mountain bereikte Hacker News eerder deze week en leidde tot andere verhalen over vertrouwen in de verkeerde formaten. De essentie ervan: je kunt geen enkel medium vertrouwen, dus kopieer je de belangrijke dingen keer op keer naar nieuwe opslag. “Optische media rotten, magnetische media rotten en verliezen hun magnetische lading, lagers lopen vast, flash-geheugen verliest lading, enz.”, schrijft gebruiker abracadaniel. “Entropy wint, soms veel sneller dan je zou verwachten.”
Er is een discussie over hoe SSD’s helemaal niet archiveren; hoe de kwaliteit van diskettes sterk varieerde tussen de jaren tachtig, negentig en 2000; hoe Linear Tape-Open, een formaat dat specifiek is ontworpen voor langdurige tape-opslag, in de loop van opeenvolgende generaties zijn compatibiliteit verliest; hoe de hoezen waarin we onze cd-r- en dvd-r-schijven stopten ervoor zorgden dat ze te veel kromden en onleesbaar werden.
Weten dat harde schijven uiteindelijk zullen falen, is niets nieuws. In 2005 schreef Ars over de vijf stadia van het overlijden van harde schijven, inclusief ontkenning. Vorig jaar deelde back-upbedrijf Backblaze gegevens over de storingen van specifieke schijven, waaruit bleek dat falende schijven de neiging hebben binnen drie jaar kapot te gaan, dat geen enkele schijf volledig werd uitgesloten, en dat door de tijd doorgaans alle schijven verslijten. Uit gegevens van de serverschijf van Google bleek in 2007 dat het falen van de harde schijf grotendeels onvoorspelbaar was en dat temperaturen geen bepalende factor waren.
Dus de waarschuwing van Iron Mountain aan muziekbedrijven is opnieuw een waarschuwing voor iets dat we al eerder hebben gehoord. Maar het is altijd goed om wat nieuwe gegevens te krijgen over hoe kwetsbaar een goed archief werkelijk is.
Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op Ars Technica.