Ellen Butterfield en haar man Chas Eisner.
Ellen Butterfield
Onderschrift verbergen
Schakel bijschriften in
Ellen Butterfield
Ellen Butterfield en haar man Chas Eisner.
Ellen Butterfield
Dit verhaal maakt deel uit van de My Unsung Hero-serie, van het Hidden Brain-team. Het bevat verhalen van mensen wier vriendelijkheid een blijvende indruk op anderen achterliet.
In oktober 2001 reden Ellen Butterfield en haar man, Chas Eisner, van Tijuana naar Los Angeles naar huis. Ze gingen naar Mexico om chemotherapiemedicijnen te krijgen voor de uitgezaaide darmkanker van Eisner.
Het medicijn zat in een plastic zak in Butterfields tas. Het waren acht kleine flesjes wit poeder, die bij de grens de alarmbellen deden rinkelen.
“Het leek veel op miltvuur, waar mensen echt in paniek over raakten”, zei Butterfield.
Dus voordat ze terugvlogen naar de VS, werden ze naar een grote zaal gebracht, gevuld met geüniformeerde röntgenapparatuur en bewakers.
“En opeens waren Chas en ik allebei erg in paniek”, herinnert Butterfield zich. ‘Ik was bang dat ze deze medicijnen in beslag zouden nemen en dat we ze niet mee naar huis zouden nemen. En dan zou Eisners kans om kanker te verslaan verkeken zijn.’
Butterfield plaatste met tegenzin haar tas op de lopende band. Zoals hij al had gevreesd, zei de officier, toen hij de plastic zak vol flessen zag, dat ze de zak door de zaal moesten brengen, naar een andere grensbeambte die aan een tafel zat.
‘Hij was enorm groot en zag er echt eng uit,’ herinnerde Butterfield zich. ‘En ik gaf hem de tas, en hij haalde er twee flesjes uit.’
Toen keerde hij terug naar de tas en haalde het recept van de dokter eruit. Hij bestudeerde het voor wat hem een uur leek, ook al waren het waarschijnlijk seconden.
“Toen nam deze enorme kerel contact op met Chas en hij glimlachte. En hij zei: ‘Weet je, mijn vader had kanker. En hij moest ook al hun chemotherapiemedicijnen slikken.'”
“En toen keek hij heel goed naar Chas en zei: ‘En hij leeft nog.'”
Daarna wendde de grensbeambte zich tot de mensen die achter hen in de rij stonden en ze waren vrij om te gaan. Butterfield en haar man waren geschokt. Toen ze naar buiten kwamen, huilden ze en omhelsden ze elkaar van opluchting.
“De man zag er heel eng uit. Maar hij was heel zachtaardig en erg aardig”, zei Butterfield. “En het was als een les voor ons dat je, weet je, nooit weet wie iemand werkelijk is op basis van zijn uiterlijk.”
Butterfield woont nu in Studio City, Californië. Eisner leefde nog tien maanden, tot augustus 2002.
Mijn onbezongen held is ook een podcast – Elke dinsdag verschijnen er nieuwe afleveringen. Om je onbezongen heldenverhaal met het Hidden Brain-team te delen, neem je een spraakmemo op je telefoon op en stuur je deze naar myunsunghero@hiddenbrain.org.