Het WK-stadion in Seoul is misschien wel een van de meest vreemde en intimiderende voetbalarena’s in Azië. De niet aflatende toewijding van Zuid-Koreaanse fans – op de rand van obsessie – kan ervoor zorgen dat de grootste teams zich ongemakkelijk voelen in deze ketel.
Donderdag toonden lokale fans echter trots vlaggen, sjaals en spandoeken ter ondersteuning van Zuid-Korea’s tegenstander: Palestina.
In een zee van rode shirts, die de kleur van het shirt van de thuisploeg weerspiegelen, ontvouwden grote zakken van het stadion met een capaciteit van 66.000 plaatsen vlaggen en toonden steunbetuigingen voor het bezoekende team.
Een opwindende sfeer vormde het decor voor de allereerste wedstrijd van Palestina in de derde ronde van de kwalificatiewedstrijden voor het WK 2026.
Het was een avond om nooit te vergeten op het veld. De ploeg van coach Makram Daboub liep met een verdiend en waardevol punt weg na een 0-0 gelijkspel tegen de giganten van het Aziatische voetbal, dankzij het krachtige keeperswerk van Rami Hamadeh en de foutieve afwerking van Zuid-Korea.
Terwijl de pre-match favorieten Taegeuk Warriors de overwinning werd ontzegd, moest Palestina ook een mooie blessuretijd-save van Jo Hyeon-woo betreuren om Wessam Abou Ali een historische winnaar te ontzeggen.
Spijt, als die er al was, werd fulltime weggespoeld door jubelende taferelen.
Grote glimlachen en warme knuffels sloten een historische avond af voor de spelers en de achterkamerstaf, die de mantel op zich namen om Palestina te vertegenwoordigen op de grootste podia terwijl de oorlog thuis in Gaza woedt.
De Canaan Lions betraden het veld met een vast geloof in hun vermogen om hun droom te verwezenlijken: het bereiken van de wereldvoetbaltentoonstelling.
“Ik droom altijd”, zei de Palestijnse middenvelder Mohammed Rashid voorafgaand aan de kwalificatiewedstrijden tegen Al Jazeera.
“Zij [the Israeli forces] Probeer onze dromen te doden, maar we laten ze ons niet in de weg staan. We kunnen nooit stoppen met dromen.”
‘Het is een van de eenvoudigste en meest fundamentele mensenrechten ter wereld. We hebben allemaal het recht om te dromen. Ik weet dat het moeilijk is om naar het WK te gaan [finals]maar alles is mogelijk in het voetbal.
“In deze positie zijn [in the qualifiers] is al een droom, en de volgende stap zetten is weer een droom.”
Hijs de vlag voor Palestina
Terwijl het team op weg naar 2026 met uitdagingen wordt geconfronteerd, blijven de Palestijnen in Gaza het doelwit van Israëlische strijdkrachten, die volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza meer dan 40.000 mensen hebben gedood en meer dan 94.000 gewond. In Israël werden 1.139 mensen gedood bij de aanvallen van Hamas op 7 oktober, waarmee de huidige oorlog begon.
De bijna een jaar durende oorlog heeft ook gevolgen gehad voor voetbal, de populairste sport in Palestina, en voor het Palestijnse nationale voetbalteam.
Volgens de Palestijnse voetbalbond zijn sinds augustus minstens 410 atleten, sportfunctionarissen of coaches omgekomen in de oorlog. Hiervan waren 297 voetballers, waaronder 84 kinderen die ervan droomden voor Palestina te spelen.
Nadat de oorlog was begonnen, begon Susan Shalabi, vice-president van de Palestijnse Voetbalbond (PFA), de dood te registreren van degenen die betrokken waren bij de wedstrijd in Gaza. Het was haar poging om de cijfers te humaniseren en hun verhalen te vertellen.
Ze moest echter stoppen omdat ze moeite had om de groeiende aantallen en de emotionele tol van het rouwen om het verlies bij te houden.
Het oorlogstrauma en het verlies van vrienden en familie hadden ook gevolgen voor de spelers.
“Geen mens, of hij nu Palestijn is of niet, kan zien wat er gebeurt zonder erdoor beïnvloed te worden”, zei de Palestijnse international Rashid.
Vervolgens onthult hij zijn coping-mechanisme: “Twee dagen voor de wedstrijd doe ik mijn best om niet naar het nieuws te kijken, omdat het ons echt raakt.”
Rashid zei dat hoewel andere spelers misschien anders met hun emoties omgaan, het niet te ontkennen valt dat het voor iedereen “behoorlijk moeilijk” is om door te spelen.
Hij legt uit dat ‘het voeren van de vlag van Palestina’ meer betekent dan welk resultaat dan ook.
“Er is meer aan de hand dan voetbal”, zei de in Ramallah geboren speler.
De 29-jarige zei dat het team voor elke Palestijn thuis, voor elke Palestijn in het buitenland en in vluchtelingenkampen over de hele wereld speelt.
“Wij spelen nooit voor onszelf. Als we voor het nationale team spelen, vertegenwoordigen we de hele Palestijnse gemeenschap in de hele wereld.”
Een thuis weg van huis
Na een gelijkspel in Seoul in de eerste Palestijnse kwalificatiewedstrijd reisde het team naar Kuala Lumpur om Jordan te ontvangen in de Maleisische hoofdstad.
Sinds de aanval van 7 oktober op Zuid-Israël en de daaropvolgende oorlog heeft Palestina geen enkele interland meer in eigen land kunnen spelen.
In november zouden ze Australië ontvangen in het Faisal Al-Husseini International Stadium in Ar-Ram, ten noordoosten van Jeruzalem, maar veiligheidsoverwegingen dicteerden anders. Het zou hun eerste thuiswedstrijd zijn sinds een 0-0 gelijkspel tegen Saoedi-Arabië in oktober 2019.
In de vorige ronde van de WK-kwalificatiewedstrijden speelden de Palestijnen hun thuiswedstrijden in Koeweit en Qatar, terwijl Indonesië, Jordanië, Saoedi-Arabië en Algerije zich ook aanboden om deze wedstrijden te organiseren.
Maleisië, een trouwe bondgenoot van Palestina, bood hetzelfde, en om het reizen vanuit Seoul te verminderen werd Kuala Lumpur gekozen als gastheer voor het smakelijke, volledig Arabische spel.
Hoewel Palestina sterke steun mag verwachten van de lokale bevolking en de Palestijnse gemeenschap in Maleisië, is er geen vervanging voor thuisspelen.
Het valt nog te bezien of Palestina Koeweit thuis kan ontvangen voor de volgende thuiswedstrijd op 15 oktober.
Hoewel de FIFA de PFA voorwaardelijke goedkeuring heeft gegeven om wedstrijden te organiseren in het Faisal Al-Husseini International Stadium, is de logistiek niet eenvoudig. En totdat de PFA de hoop in werkelijkheid kan omzetten, is Palestina gedwongen neutrale locaties te vinden voor zijn thuiswedstrijden.
Zij putten kracht uit de wetenschap dat verschillende landen hun armen hebben geopend om Palestina te verwelkomen.
“Het betekent veel voor ons”, legt Shalabi van PFA uit. “We hebben het gevoel dat we niet alleen zijn, en dat is heel belangrijk voor een volk dat omsingeld, gemarteld en vermoord wordt.”
Als Palestina hun droom wil verwezenlijken om zich te kwalificeren voor het WK in Noord-Amerika in 2026, moeten ze een van twee scenario’s verwezenlijken: tot de twee beste teams in hun groep behoren – waartoe naast Zuid-Korea en Jordanië ook Irak, Oman en Koeweit – of eindig de huidige ronde op de derde of vierde plaats en ga door naar de vierde ronde, waarin zes teams strijden voor de laatste twee automatische plekken.
De officiële mannenranglijst van de FIFA plaatst Palestina (96) ver achter Zuid-Korea (22), Irak (55) en Jordanië (68), waardoor het voor hen moeilijk wordt om vóór deze drie landen te eindigen. Het is echter erg belangrijk om als derde of vierde te eindigen en jezelf nog een kans te geven in de kwalificatie.
De hoop van het Palestijnse volk
Er bestaat geen twijfel dat het team hoop vertegenwoordigt voor het Palestijnse volk. Het verhaal van PFA-plaatsvervangend secretaris-generaal Sami Abu Al Hussein laat zien hoe.
Al Hussein besloot zijn familieleden te scheiden om te voorkomen dat hij zijn kinderen zou verliezen door de Israëlische aanval. Als ze zich op verschillende locaties bevonden, zo concludeerde hij, zou de een overleven als de ander dat niet deed.
Ondanks de oorlog en de verdeeldheid van zijn familie belde Al Hussein zijn collega Shalabi om zijn opwinding over de kwalificatie te uiten en de emoties over te brengen van mensen die op zoek waren naar een kort uitstel van de oorlog.
“Het symboliseert de hoop die het team vertegenwoordigt voor Palestina”, zegt Shalabi, die ook lid is van het uitvoerend comité van de Aziatische voetbalbond.
“We zijn zo trots op hen, omdat ze met wat ze nu doen een stem geven aan heel Palestina, vooral aan degenen die onder deze genocide in Gaza leven”, zei ze.
“Als het enige wat ze konden bereiken was een kind in Gaza te laten lachen, zouden ze genoeg hebben gedaan.”
