Er worden nog veel andere mogelijkheden onderzocht, waaronder een diabetesmedicijn dat brede gezondheidsvoordelen zou kunnen hebben; medicijnen op basis van een potentieel antiverouderingsmiddel ontdekt in de bodem van Rapa Nui (Paaseiland); pogingen om het immuunsysteem te verjongen; gentherapieën die zijn ontworpen om de spieren te versterken of het aantal keren dat onze cellen zich kunnen delen te verlengen; en nog veel, veel meer. Andere onderzoekers zoeken naar manieren om oude, versleten cellen in ons lichaam op te ruimen. Deze oude cellen lijken chemicaliën uit te pompen die de omliggende weefsels beschadigen. Ongeveer acht jaar geleden ontdekten wetenschappers dat muizen zonder verouderde cellen 25% langer leefden dan onbehandelde muizen. Ze hadden ook een gezonder hart en het duurde veel langer voordat ze leeftijdsgebonden ziekten zoals kanker en staar ontwikkelden. Ze zagen er zelfs jonger uit.
Helaas zijn proeven op mensen met senolytica (medicijnen die zich op oude cellen richten) niet zo succesvol geweest. Unity Biotechnology, een bedrijf dat mede is opgericht door vooraanstaande onderzoekers in het veld, heeft een dergelijk medicijn getest bij mensen met artrose. In 2020 stopte het bedrijf officieel met het medicijn nadat bleek dat het niet beter was dan een placebo bij de behandeling van de aandoening.
Dat betekent niet dat we er op een dag niet achter zullen komen hoe we ouderdomsziekten, of zelfs het ouder worden, kunnen behandelen door ons te richten op oude cellen. Maar het illustreert wel hoe ingewikkeld de biologie van veroudering is. Onderzoekers zijn het er niet eens over eens wat de exacte mechanismen van veroudering zijn en op welke ze zich moeten richten. Debatten blijven woeden over hoe lang het voor mensen mogelijk is om te leven – en of er zelfs maar een grens is.
We worden echter steeds beter in het testen van potentiële therapieën in menselijke modellen. We vinden nieuwe en verbeterde manieren om het verouderingsproces zelf te meten. De X-prijs biedt 101 miljoen dollar aan onderzoekers die een manier vinden om bij 65- tot 80-jarigen minstens tien jaar ‘spier-, cognitieve en immuunfunctie’ te herstellen met een behandeling die een jaar of minder duurt. Gezien het feit dat de competitie al zeven jaar loopt, is het een hele opgave; Jamie Justice, uitvoerend directeur van het gezondheidsdomein van de X Prize, vertelde me dat ze zich aanvankelijk tegen het uitdagende doel had verzet en tegen de oprichter van de organisatie, Peter Diamandis, had gezegd dat onderzoekers dit “op geen enkele manier” konden bereiken. Maar we hebben vreemdere dingen gezien in de wetenschap.
Sommige mensen rekenen op dit soort vooruitgang. Niet alleen miljardairs die al miljoenen dollars en een aanzienlijk deel van hun tijd hebben besteed aan strategieën die hen kunnen helpen de veroudering te trotseren, maar ook mensen die voor cryopreservatie hebben gekozen. Het pakhuis bevat honderden lichamen – lichamen van mensen die dachten dat ze ooit gereanimeerd zouden kunnen worden. De hoop voor hen is klein. Ik vroeg Justice of hij dacht dat ze een kans hadden op een tweede leven. “Een eerlijk antwoord?” zei ze. “Nee.”
Het lijkt zo iets zich de komende decennia zullen ontwikkelen die ons zullen helpen langer en in een betere gezondheid te leven. Geen elixer van het eeuwige leven, maar misschien iets – of meerdere dingen – dat ons kan helpen een aantal van de ouderdomsziekten te voorkomen waar zovelen van ons aan doodgaan. Dergelijke therapieën kunnen de levensverwachting verhogen. Ik denk niet dat we een grote verhoging nodig hebben, maar ik denk er misschien anders over als ik de 88 nader.
De ONS-website geeft mij een kans van één op vier om 96 te worden en een kans van één op 10 om mijn 100ste verjaardag te zien. Dat lijkt mij een indrukwekkend aantal – zolang ik daar maar in een redelijk goede gezondheid kom.
Ik zou nog ver verwijderd zijn van het huidige record van 122 jaar. Maar het zou zomaar kunnen zijn dat er een aantal beperkingen zijn waar we gewoon mee moeten leven – als individu en in de samenleving als geheel. In een artikel uit 2017 waarin ze pleiten voor een limiet aan de menselijke levensduur, schreven de wetenschappers Jan Vijg en Eric Le Bourg iets dat mij is bijgebleven – en dat de moeite waard is om in gedachten te houden als we nadenken over de toekomst van de menselijke levensduur: “Een soort hoeft niet te leven voor altijd vooruitgang.”