Adrian Ma van NPR praat met Cerian Richmond Jones van The Economist over het besluit van de Nigeriaanse en Ethiopische regeringen om hun valuta vrij te geven.
MA ADRIAN, VOORZITTER:
De twee grootste economieën van Afrika nemen drastische maatregelen om deze economieën te stabiliseren. De afgelopen maanden hebben Ethiopië en Nigeria te maken gehad met ernstige inflatie, oplopende schulden en problemen bij het aantrekken van buitenlandse investeringen. En als onderdeel van hun inspanningen om deze problemen op te lossen, schakelden ze hun valuta over van een vaste wisselkoers naar een zwevende wisselkoers, wat een beetje vreemd klinkt. Maar feitelijk betekent valutafluctuatie dat de overheid niet langer de waarde van haar wisselkoers bepaalt, maar dat de markt dit laat doen. Het is een gedurfde stap die het risico kan inhouden dat de situatie voor de inwoners van Nigeria en Ethiopië nog erger wordt als het niet goed gaat.
Om uit te leggen waar we het over hebben, worden we vergezeld door Cerian Richmond Jones. Ze is verslaggever voor The Economist en behandelt de economische trends in het Zuiden. Cerian, bedankt voor het gesprek met ALLES OVERWEGEND.
CERIAN RICHMOND JONES: Hartelijk dank dat u mij heeft ontvangen.
MA: En om te beginnen: hoe belangrijk is het voor een land om te besluiten de wisselkoers van zijn munt te veranderen?
JONES: Het is iets enorms, niet alleen omdat dit hele grote en belangrijke landen zijn – dus honderden miljoenen in Ethiopië en Nigeria – maar omdat het zo’n impact heeft op het dagelijks leven van elk van die miljoenen mensen. Dus wat er gebeurt als een overheid een munt start, is dat deze in waarde daalt, meestal omdat de overheid veel geld heeft uitgegeven om de munt overeind te houden en waardevoller te maken. En als dat gebeurt, worden alle dingen die mensen importeren om in hun dagelijks leven te consumeren – vooral voedsel en brandstof – veel, veel duurder.
Er is dus feitelijk sprake van een crisis op het gebied van de kosten van levensonderhoud. En tegelijkertijd zou de export theoretisch goedkoper moeten worden, dus dat zou goed zijn voor de producenten. Maar het punt is dat het veel langer duurt voordat er een goed effect op de economie is dan voordat mensen de slechte gevolgen van de stijgende importprijzen gaan voelen. Wat we nu zien in Nigeria, dat een jaar geleden zijn munt lanceerde, zijn protesten waarbij honderdduizenden mensen boos zijn over hoeveel ze moeten betalen voor voedsel en brandstof. Mensen praten erover dat ze hun kinderen niet kunnen voeden. Het is schokkend om te zien.
MA: Bijna het geneesmiddel doet meer pijn dan het geneesmiddel, dat nog ver weg is.
JONES: Ja, absoluut. En het echte risico is dat er nooit een geneesmiddel komt.
MA: Ethiopië besloot vorige maand zijn munteenheid te veranderen, Nigeria ongeveer een jaar geleden. Waarom is het voor deze economieën moeilijk of zelfs riskant om hun munt te laten zweven?
JONES: Het is echt riskant. Deze valuta’s staan vast omdat de overheid ze waardevoller wil maken omdat het de import goedkoper maakt, toch? En dat betekent vaak dat ze, als ze drijven, niet echt weten waar ze zullen landen. En wat we dus in andere landen, zoals Egypte, hebben gezien, is dat…
MA: Oké. Ze besloten eerder dit jaar hun munt te lanceren.
JONES: Ja. En deze is vaak veel groter dan beleidsmakers verwachten. U kunt zich dus een situatie voorstellen waarin u denkt dat uw valuta ongeveer 10% van zijn waarde zal verliezen wanneer de markt de waarde ervan bepaalt, en niet de overheid. En in feite zal die daling vaak veel groter zijn dan de regeringen voorspellen. Je krijgt dus veel meer inflatie dan je dacht.
En politiek gezien is het een complete gok, want wat je van je burgers vraagt, is inzicht krijgen in een vrij complexe economie. Je begrijpt ze, je vraagt ze te begrijpen dat ze een behoorlijk zware klap op hun uitgaven moeten krijgen, op hun dagelijkse leven nu, om misschien aan het einde te komen, ongeveer vier, vijf jaar later. Zowel de bevolking van Ethiopië als Nigeria is boos. Hun regeringen hebben sowieso veel problemen. En ik denk dat wat we zien is dat het een heel, heel moeilijke afweging is om te communiceren en de bevolking te vragen.
MA: Dus de protesten die we de afgelopen weken hebben gezien over de kosten van levensonderhoud.
JONES: Ja, juist – in Nigeria. En als we kijken naar wat er de afgelopen jaren in Ethiopië is gebeurd, ziet de sociale situatie daar er zelfs nog agressiever uit en dreigt deze in brand te vliegen dan in Nigeria. Veel mensen hebben het over wat de prioriteit van de regering zou moeten zijn: als het conflict afneemt, zou dit de wederopbouw en de uitgaven moeten zijn, en niet het sleutelen aan de munt. Daarom leggen al deze zaken steeds meer druk op de politiek.
MA: Nog een laatste vraag – in een recent artikel in The Economist schreef je over Ethiopië en Nigeria, en je eindigde met de opmerking, en ik citeer: “tenzij gepaard gaat met veranderingen in eigen land, zullen valutahervormingen weinig doen om de twee economieën op de proef te stellen. een duurzamere basis. ‘Kunt u uitleggen wat u daarmee bedoelt?
JONES: Dus wat we daarmee bedoelen is dat het geen probleem is als de regering de valutaproblemen oplost of oplost. Het geeft weinig impuls aan de productiesector, maar wel aan de export. Dit zou de exporten van Ethiopië en Nigeria dus aantrekkelijker moeten maken, wat een soort voordeel is. We hebben veel over de nadelen gesproken, maar dat is ook het voordeel.
Het probleem daarmee is dat de productiesector zich pas echt zal gaan ontwikkelen en sterker zal worden als de overheid het juiste beleid voert, en dat gaat verder dan alleen valuta. Vooral Ethiopië is een van de meest onorthodoxe economieën ter wereld. Het lijkt weinig op de Verenigde Staten. Het grootste deel van de economie is in handen van de staat. Alle grote bedrijven worden gerund door de staat. Kapitaalcontroles zijn overal.
En valutahervormingen zijn vaak de laatste stap die economieën zetten. Dus eigenlijk hebben de regeringen van Ethiopië en Nigeria de economieën die zij runnen min of meer onder de loep genomen, en er zijn nog al die andere dingen, al die meer fundamentele dingen die ze nog moeten doen. En niemand weet echt hoe de chips zullen vallen.
MA: We spraken met Cerian Richmond Jones van The Economist. Cerian, hartelijk dank voor uw tijd.
JONES: Hartelijk dank.
Copyright © 2024 NPR. Alle rechten voorbehouden. Bezoek onze pagina’s met gebruiksvoorwaarden en licenties op www.npr.org voor aanvullende informatie.
NPR-transcripties worden gemaakt door een NPR-artiest met een haastige deadline. Deze tekst heeft mogelijk nog niet de definitieve vorm en kan in de toekomst worden bijgewerkt of herzien. Nauwkeurigheid en beschikbaarheid kunnen variëren. Het gezaghebbende record van de programmering van NPR is de audio.