In de herfst van 1922 werd New York opgeschrikt door een hoedenrel. Een moderegel schreef voor dat na 1 september niemand meer een strohoed mocht dragen. De zomer is voorbij en het is tijd om de strohoeden op te bergen. Sommigen waren het daar niet mee eens en de geaccepteerde sluitingstijd werd verschoven naar 15 september. Het dragen van strohoeden daarboven was echter verboden.
Deze regel wordt zeer serieus genomen. Iedereen die na 15 september strohoeden zag dragen, werd het onderwerp van extreme publieke spot. Groepen jonge mannen liepen over de trottoirs op zoek naar overtreders, sloegen hun hoeden op de grond en stampten op hen.
Op 13 september 1922 namen de zaken een wending, toen een grote groep jongeren dacht dat ze een preventieve aanval zouden lanceren. Ze begonnen met het stampen op de hoeden van fabrieksarbeiders in het Mulberry Bend-gebied van Manhattan. Daarna gingen ze verder met enkele havenarbeiders. Er brak een gevecht uit en het verkeer op de Manhattan Bridge werd stilgelegd voordat de politie kon binnenkomen.
Maar het was nog niet voorbij. De volgende nacht waren er meer aanvallen op de Straw Hats. De straten waren vol tieners die grote stokken droegen, waarvan bij sommige een spijker door de bovenkant was geslagen, waardoor het niet alleen een hulpmiddel was om de hoeden van mensen af te zetten, maar ook een wapen. Op de Amsterdam Avenue ging een menigte van ongeveer duizend mensen achter de mannen en hun hoeden aan. Er waren gevechten, arrestaties en verwondingen. Verschillende mensen werden gevangengezet.
En daar bleef het niet bij. Er waren meer incidenten in de herfst van 1923 en 1924. Ten minste één man werd gedood wegens het dragen van een strohoed. De onrust duurde tot het begin van de jaren dertig, toen strohoeden uit de mode raakten.
Dit is het soort geschiedenis dat ze niet op school leren. Ik denk dat als dat zo was, mensen de wereld om ons heen beter zouden begrijpen en waarderen. Ik zou het concept van stomme geschiedenis ook graag willen toepassen op de studie van muziek. (Dank aan TikToker die het Straw Hat Riot-verhaal heeft gepost en het concept van stomme geschiedenis heeft voorgesteld. Als ik die video nog eens zou kunnen vinden, zou ik je de eer geven.)
Veel mensen kunnen bijvoorbeeld simpelweg niet met klassieke muziek beginnen, misschien omdat ze het zo’n droog onderwerp vinden. Maar als we de Stupid History-methode gebruiken, gaat het beter.
Mozart wordt met zijn symfonieën, opera’s, kamermuziek en koorcomposities beschouwd als de grootste componist aller tijden. In zijn 35 jaar componeerde Mozart ruim 800 werken die alle westerse klassieke genres raakten. Het huwelijk van Figaro. Don Giovanni. Een kleine Nachtmuziek. Symfonie van Jupiter. De magische fluit. Je hebt ze allemaal gehoord. Het is een van de mooiste en meest complexe muziek die door mensen is gemaakt.
Maar Mozart was ook boos. Hij schreef graag liedjes over kak en rare seks. Er is een grote verzameling kanonnen, waarvan deze de meest beruchte is.
Best aardig, nietwaar? De officiële naam van die compositie is Canon in B wit voor 6 stemmen en het werd in 1782 in Wenen geschreven. Een minder formele titel is Leck mich im Arch. Vertaling: “Kus mijn kont.” Ik zou een aantal teksten willen citeren, maar ik heb geen e-mailklachten nodig om over perversies te schrijven.
Het laatste nieuws uit Canada en de rest van de wereld wordt direct in uw e-mail bezorgd.
Ontvang het laatste nationale nieuws
Voor nieuws over Canada en de rest van de wereld kunt u zich aanmelden voor de laatste nieuwswaarschuwingen die u rechtstreeks worden bezorgd zodra ze zich voordoen.
Mozart schreef het waarschijnlijk als feeststuk voor vrienden, iets om ze met veel alcohol te vermaken. Na zijn dood verzocht zijn weduwe om publicatie van deze en andere soortgelijke werken. Maar vanwege hun grofheid werden de verzen bijna 200 jaar lang opgeschoond. Pas in 1991 werden de originele versies voor het publiek vrijgegeven.
Waarom is dit belangrijk voor de muziekgeschiedenis? Ten eerste toont het Mozarts gevoel voor humor – hoe scatologisch ook – dat inzicht geeft in zijn persoonlijkheid. Ten tweede versterkt het de theorieën dat dit soort humor in de 18e-eeuwse beleefde samenleving veel mainstreamer was dan eerder werd gedacht. Ten derde helpt het ons meer te leren over de Oostenrijkse en Duitse cultuur en folklore van die periode. En ten slotte draagt het bij aan de studie van het vakgebied dat bekend staat als ‘scatolinguïstiek’, namelijk de studie van de oorsprong en het gebruik van vuile woorden en afwijkend taalgebruik.
Dom? Misschien. Maar het is ook fascinerend, nietwaar?
Hier is een moderner voorbeeld van de geschiedenis van stomme muziek.
Begin jaren zeventig was Iggy Pop een gulzige gebruiker van recreatieve drugs. Pot, LSD, PCP, heroïne, cocaïne: er was geen medicijn dat Iggy niet zou proberen. En als je aan Iggy’s muzikale vrienden denkt, is Elton John niet de naam die in je opkomt. Toch zijn de twee nauw met elkaar verweven met The Gorilla Incident.
In oktober 1973 werden Iggy en The Stooges geboekt om in Richard’s Club in Atlanta te spelen. Ze waren aan het vechten en het was nog maar een paar maanden voordat ze uit elkaar zouden gaan. Ondertussen heeft Elton John zojuist zijn legendarische uitgebracht Vaarwel Yellow Brick Road album en naderde het hoogtepunt van zijn vroege carrière. Hij liet de clubs achter zich en maakte een enorme tour langs stadions en arena’s in de VS
Elton concurreerde ook met David Bowie om de titel van grootste Britse rockster ter wereld. Bowie was, zoals je misschien weet, bevriend met Iggy en werkte samen met The Stooges. Elton dacht dat hij wat plezier zou hebben met Bowie en Iggy misschien zelfs zou overtuigen om bij zijn nieuwe label te tekenen.
Een schrijver en fotograaf van het tijdschrift CREEM werden op de een of andere manier ingehuurd om Elton te helpen Iggy te steunen en het moreel van The Stooges een boost te geven. Hoe kan zulke steun van een van de beroemdste muzikanten ter wereld pijn doen?
Een paar dagen voordat Elton een show speelde in Athens, Georgia, ging hij in het geheim naar Richard’s Club om Iggy en co te zien. Iggy verloor die nacht echter zijn verstand, verdween met een plaatselijke vrouw en vernietigde haar hele voorraad Quaalude. Terwijl de band verder ging en hun zanger volledig arbeidsongeschikt was, injecteerde gitarist James Williamson Iggy met genoeg meth om hem halfbewusteloos op de been te krijgen en op het podium te krijgen.
Ondertussen kleedden vertegenwoordigers van het tijdschrift CREEM in een ander deel van de club Elton John in een gehuurd gorillakostuum. Het idee was om Iggy op het podium te verrassen en een verhaal en enkele foto’s voor het tijdschrift te genereren.
Verschillende nummers op de set tijdens Zoek en vernietigElton-als-gorilla kwam het podium op en begon rond te dansen. Terwijl de rest van The Stooges er niet blij mee was – James Williamson stond op het punt een aap met zijn gitaar in zijn hoofd te zwaaien – was Iggy, in zijn drugsverslaafde toestand, volkomen in paniek. Hij dacht dat hij was aangevallen door een echte gorilla. Pas toen het hoofd van Eltons kostuum werd verwijderd, besefte hij wat er aan de hand was. Elton danste op nog een paar nummers voordat hij vertrok. Iggy heeft Elton nooit getekend.
Iggy Pop? Medicijnen? Elton John in een gorillapak? Dat, mijn vrienden, is het hoogtepunt van de domme muziekgeschiedenis. Ik stel voor dat we cursussen over dit onderwerp opzetten aan grote universiteiten over de hele planeet. Het maakt ons misschien niet beter, maar we zullen tenminste lachen.
© 2024 Global News, een divisie van Corus Entertainment Inc.