De jeugd van Bangladesh neemt de controle over op straat en in de interim-regering: NPR

DHAKA, Bangladesh – Een verkenner, hoofddoek op, fluit drie keer om het verkeer op een onhandelbaar kruispunt tegen te houden. De ambulance komt eraan. Eén man roept door een megafoon: “Vrijwilligers! Ga naar uw zitplaatsen!”

Een tiental studenten haasten zich naar alle vier de zijden van het kruispunt. Met stokken en fluitjes houden ze de menigte motorrijders, dubbeldekkers en met bloemen versierde riksja’s tegen. Er komt een ambulance langs.

Dit is een terugkerend tafereel in Dhaka, een stad met meer dan 10 miljoen inwoners. Jonge mannen, madrasa-jongens, vrouwen met hoofddoeken. Girl Scouts in vlechten. Ze houden voetgangers veilig en het verkeer stroomt min of meer soepel.

Het is meer dan een week geleden dat Bengaals hun autocratische premier omverwierpen in een beweging die vooral werd geleid door studenten van generatie Z, middelbare scholieren en tieners. Nu nemen ze de controle over – of proberen ze dat te doen.

Velen bieden zich vrijwillig aan als verkeerscontroleurs nu de politie is weggesmolten nadat voormalig premier Sheikh Hasina op 5 augustus het land ontvluchtte toen demonstranten naar haar woonplaats marcheerden.

Er werd algemeen aangenomen dat de politie leiding gaf aan het harde optreden tegen studentendemonstranten, waarbij honderden mensen om het leven kwamen. Dat dodelijke geweld veranderde de protesten in een beweging om de langstzittende premier van Bangladesh af te zetten.

Dagen later is er weer politie aan het werk in Dhaka. Maar vooral jongvolwassenen en tieners als Sejwana Ahmad Sreshta, fluitend in de aanslag, doen het meest dringende werk op straat: ze proberen het chaotische verkeer in Dhaka onder controle te krijgen. Ze is 20 jaar en hoopt bedrijfskunde te gaan studeren.

“Sinds Bangladesh onafhankelijk werd dankzij de studenten, luisteren ze naar ons”, zegt ze over de chauffeurs. Riksjafietsers starten bij het zebrapad. Met haar staf duwt ze ze terug.

Studenten worden voorlopig als supersterren behandeld. Een dokter in een witte jas komt naar het kruispunt om kortingsbonnen uit te delen en selfies te maken. Een distributeur van een eierbedrijf loopt langs en deelt oranje en groene paraplu’s uit met de naam van het bedrijf: ‘Golden Harvest’.

Aan de andere kant van de stad verzamelen jonge mensen zich op de trottoirs en beschilderen de stadsmuren met muurschilderingen die hun beweging vieren. Mumtahana Monu Miti, 19, werkt samen met haar zus en een vriendin en schildert de vlag van Bangladesh op de muur, groen met een rood midden.

“Deze stad is een stad van de jeugd”, glimlacht hij. Ruim een ​​kwart van de bevolking van Bangladesh is tussen de 10 en 24 jaar oud, vooral in de leeftijdsgroep Generatie Z. “Wij jongeren zijn niet alleen de Facebook-, YouTube- en Instagram-generatie”, zegt ze. ‘Wij houden ook van ons land. En we werken ook graag mee aan de wederopbouw van ons land.” Miti zegt dat ze haar muurschildering zal versieren met de woorden “Wees onbevreesd, wees Bangladesh”.

In het steegje zijn tieners hun schoolmuren aan het schilderen. Murio Mata Mim, 16, en haar meisjes schreeuwen terwijl ze de verf van haar handen proberen te vegen. Maar het is gespikkeld op haar perzikkleurige sjaal en mantel.

Zij en haar klasgenoten nemen een pauze van het studeren voor de komende examens door een waterfles met een halo en vleugels te beschilderen – de eer van een andere student, Vrede voor Moghduwerd gedood terwijl hij flessen water uitdeelde aan demonstranten. “Als mensen langskomen en onze kunst zien, zullen ze zich Mughdo herinneren”, zegt ze, en zich misschien herinneren dat jonge mensen stierven voor de vrijheid van Bangladesh door een premier van wie velen geloofden dat hij haar bewind nooit zou opgeven.

Overal in de stad leiden afgestudeerden van middelbare scholen een actie om de verbrande exemplaren op te ruimen Cultureel centrum Indira Gandhi, gerund door de Hoge Commissie van India. Het werd door relschoppers platgebrand, uren nadat sjeik Hasina naar India was gevlucht. Ze waren waarschijnlijk boos dat India een gehate voormalige leider herbergde.

Studenten redden wat ze kunnen: oude Bollywood-filmvideo’s, gehavende boeken. “Wij zijn eigenlijk tegen dit vandalisme en de schade aan andere particuliere eigendommen”, zegt Fouad Khan, een van de afgestudeerde vrijwilligers. “Wij helpen dit op te ruimen en deze plek zo snel mogelijk weer op te bouwen.”

Anderen bewaken een andere belangrijke plek die in brand is gestoken: het ouderlijk huis van Sjeik Hasina, dat is omgebouwd tot een museum gewijd aan haar vader. Sjeik Mujibur Rahman leidde Bangladesh in 1971 naar de onafhankelijkheid van Pakistan. Hij werd grotendeels geprezen als een held. Voorlopig is zijn nalatenschap onuitwisbaar verbonden met zijn dochter.

Middelbare scholieren patrouilleren op de weg die leidt naar wat er nog over is van het museum. Rondom de restanten van het gebouw controleren verkenners en padvinders de papieren van mensen. Maar de patrouillerende soldaten suggereren wie het laatste woord heeft.

De spanning over wie precies de leiding heeft, speelt zich af in de top van de Bengaalse politiek, waar zowel het leger als de nieuwe interim-regering regeren. Het waren de studenten die aandrongen op de snelle vorming van een interim-regering onder leiding van de Bengaalse Nobelprijswinnaar Muhammad Yunus. Er sloten zich ook twee studentenleiders aan. Ze zijn allebei 26 jaar oud.

Die regering heeft een grote taak.

Hij moet juridische hervormingen doorvoeren, zodat de volgende gekozen premier geen autocratische bevoegdheden kan verwerven. Hij moet de politie opnieuw opbouwen. Het heeft te maken met hoge voedselprijzen en hoge werkloosheid, vooral onder jongeren: hoogopgeleide jonge afgestudeerden lijken dat wel te hebben hoogste werkloosheidscijfers in het land. En hij moet de volgende verkiezingen organiseren.

Dit is onbekend terrein; zelfs aanhangers van de regering zijn bang dat ze dit niet zullen kunnen verwezenlijken.

De recente geschiedenis is immers bezaaid met revoluties onder leiding van jonge mensen die vreselijk fout zijn gegaan.

“Het is een moeilijke tijd, het is een transitie die niemand van ons ooit eerder heeft meegemaakt”, zegt hij Shahidul Alamprominente mensenrechtenactivist, fotograaf en schrijver. “En dit vereist vaardigheden die naar mijn mening ontbreken, niet alleen binnen dit kabinet, maar zelfs buiten dit kabinet.”

Toch voegt Alam eraan toe: “Wij als natie kunnen het ons niet veroorloven om te falen. Dit is een moment in de geschiedenis dat misschien niet nog een keer zal gebeuren.”