De Britse hardloopster Rose Harvey heeft onthuld dat ze de damesmarathon op de Olympische Spelen in Parijs met een gebroken been heeft beëindigd. Harvey eindigde als 78e in de race van zondag en zette een tijd neer van 2 uur, 51 minuten en 3 seconden.
“Dit was verre van de Olympische Spelen waar ik van droomde, maar nog steeds de ervaring van mijn leven”, schreef Harvey op Instagram, vergezeld van een foto van haar op krukken nadat ze terugkeerde naar Groot-Brittannië.
“Ik was zo opgewonden om dat podium te betreden, te laten zien dat ik het in me heb om deel uit te maken van Team GB en, belangrijker nog, trots te zijn op iedereen die me heeft geholpen om dit punt te bereiken. En nog maar een paar weken geleden zag het er zo goed uit. De opleiding was geweldig. Toen werd ik een beetje krap in mijn heup.
“Mijn geweldige team en ik hebben zoveel moeite gedaan om de startlijn fit en gezond te krijgen, en we waren allemaal optimistisch dat ik met wat adrenaline op de racedag de race zou kunnen lopen waarvan ik wist dat ik die in me had.
“Een paar kilometer later besefte ik al snel dat dit niet zou gebeuren. De volgende 24 mijl waren een pijnlijke strijd. Het blijkt dat ik door de stress mijn dijbeen heb gebroken.”
Sifan Hassan won de gouden medaille op de marathon met drie seconden voorsprong op rivaal Tigst Assefa na een late botsing tussen de twee. Vervolgens voerde Harvey haar eigen fysieke strijd door.
Inhoud op Instagram toestaan?
Dit artikel bevat inhoud van Instagram. We vragen uw toestemming voordat er iets wordt geüpload, omdat er mogelijk cookies en andere technologieën worden gebruikt. Om deze inhoud te bekijken, klik op ‘Toestaan en doorgaan’.
“In elke andere race zou ik zijn gestopt en er waren zoveel momenten waarop ik dacht dat ik geen stap meer kon zetten”, aldus de 31-jarige, die over drie weken gaat trouwen. “De afdalingen waren een hel. Maar ondanks dat de meeste van mijn hardloopdoelen wegglipten, was er nog steeds een klein deel van mijn Olympische droom om vast te houden – en dat was het voltooien van de Olympische marathon.
“Ik kon het niet opgeven. Ik bleef tegen mezelf zeggen dat ik moest glimlachen, de energie van het geweldige publiek moest opsnuiven en gewoon de ene voet voor de andere moest zetten.
“Het was hartverscheurend. Maar deelname aan de Olympische Spelen is iets dat ik nooit zal vergeten, en het feit dat ik de race kon delen met zoveel van mijn geweldige vrienden en familie betekende alles voor mij.