HMcAllister verbleef in een afgelegen boerengemeenschap in Californië toen ze dit zelfportret maakte. “We waren in Tomales, vlakbij Point Reyes National Seashore. Het landschap staat bekend om de eenvoudige architectuur van de boerderijen en de groene heuvels omzoomd met door de wind geteisterde cipressen”, zegt ze. “Het is heel vredig.”
Ze gebruikt zelfportretten ‘om emoties te interpreteren’, waarbij ze thema’s als vrouwelijkheid, feminisme, moederschap en identiteit behandelt, ‘terwijl ze de confrontatie aangaat met maatschappelijke definities van schoonheid naarmate ze ouder wordt.’ Beide vrouwen op de foto ben ik”, legt ze uit. “De foto’s zijn gekopieerd en één is vervaagd en spookachtig. Beide vrouwen bedekken hun gezicht met een alliumbloem, waardoor het moeilijk is hun leeftijd te bepalen.”
Het huis als achtergrond is opzettelijk gekozen, zegt McAlister, en vertegenwoordigt ‘het Amerikaanse ideaal: een houten frame met symmetrische ramen, een overdekte veranda en een vangrail, allemaal effen wit geschilderd. Ik wilde overbrengen hoe ik een even geïdealiseerd beeld naar de buitenwereld presenteer: verzorger, huisvrouw, gastheer.” Het spiegelbeeld vertegenwoordigt “creatieve aspiraties, persoonlijke beperkingen en onuitgesproken waarheden” die dit kunnen ondermijnen.
McAlister zegt dat de iPhone-apps Slow-Shutter en Pro Camera haar iPhone 14 Pro tot een effectief hulpmiddel voor dergelijke fotografie maken. Deze foto is het resultaat van de combinatie van twee beelden: de achtergrond van het huis, opzettelijk in zwart-wit geschoten, en een zelfportret, tijdens de montage monotoon gemaakt en gespiegeld.
“Ik hoop dat anderen iets van zichzelf op de foto kunnen zien”, zegt McAllister. “Hoe hun verlangens en gevoelens verborgen of gemaskeerd kunnen worden achter de manier waarop ze zichzelf presenteren aan de samenleving.”