Toen ik in 2017 naar de ontsnappingsgevechten op de Silverback Open in een buitenwijk van Philadelphia keek, stopte B-boy voor een handstand. Het is natuurlijk een basiselement, maar deze danseres heeft het aangepast door op de achterkant van de pols te balanceren, een innovatie die het publiek rond de code enthousiast maakte.
Toen ik terugliep, herinner ik me dat ik dacht: hoe krijg je dat in vredesnaam voor elkaar, een onverwachte polsdraai of een ander spontaan vertoon van creativiteit? De zaak was urgent vanwege de recente gebeurtenissen destijds.
Slechts een jaar eerder maakte het Internationaal Olympisch Comité (IOC) bekend dat de break werd toegevoegd aan de selectie voor de Olympische Jeugdspelen (YOG) van 2018, een evenement dat vaak wordt gebruikt als proeftuin voor nieuwe Olympische disciplines, zoals 3-on -3 basketbal. Als de pauze in Buenos Aires goed verliep, was de kans groot dat hij de Olympische selectie voor alle leeftijden zou halen. En dat deed het goed, daarom maakt breken zijn debuut in Parijs.
Het IOC heeft de World Dance Sports Federation (WDSF) gekozen om dans langs het Olympische pad te leiden, een interessante keuze gezien het feit dat deze organisatie geen eerdere connectie heeft met het breken of met de gemeenschap die dit heeft gecreëerd. De WDSF, vooral bekend vanwege haar leiding over de mondiale ballroomdanscompetitie, had ongeveer twee jaar de tijd om zich voor te bereiden op haar YOG-debuut. Dit betekende dat ze ook twee jaar de tijd hadden om een door het IOC goedgekeurd beoordelingssysteem te ontwikkelen en te implementeren.
In de meeste veldslagen, vooral de kleinere, is het voeren van veldslagen een low-tech aangelegenheid. Er zijn een oneven aantal juryleden en nadat iedereen zijn ronde heeft afgerond – hoeveel hangt meestal af van de fase van de strijd – stemmen de juryleden op de persoon waarvan zij denken dat hij heeft gewonnen, meestal door middel van show. Soms slaat een van de juryleden zijn armen over elkaar in een X-teken om aan te geven dat hij voelt dat de twee dansers vastgebonden zijn. Dit betekent dat ze nog een ronde moeten doen, waarbij ze meer energie moeten verbruiken (en misschien enkele zetten die ze hebben bewaard voor een later gevecht), zodat de onbesliste rechter een kant kan kiezen.
Deze stemmen zijn niet gebaseerd op vaste regels; traditioneel bestond er zelfs helemaal geen regelboek. Hoewel er over sommige dingen algemene consensus bestaat, zoals het knabbelen aan de bewegingen van een andere B-boy (doe het niet) of het aanraken van je tegenstander (doe het ook niet) of dansen op de maat (doe het zeker als je kunt), de juryleden beoordelen de dansers doorgaans op basis van de waarden van de verscheurde tradities: creativiteit, stijl, karakter en muzikaliteit. Het is aan elke individuele rechter, meestal dansers of ex-dansers, om de verschillende waarden mee te wegen in zijn beslissing.
Dit zou waarschijnlijk geen afbreuk doen aan de resultaten op de Olympische Spelen.
Gelukkig voor de WDSF waren leden van de gemeenschap, enkele jaren voordat het IOC doorbrak, al begonnen met het bouwen van een beoordelingssysteem dat gebruikt kon worden bij grote evenementen zoals de Battle of the Year. B-boy Niels “Storm” Robitsky, Kevin “Renegade” Gopie en Dominik Fahr, oprichter van and8.dance, hebben samen met een aantal anderen jarenlang een unieke, consistente aanpak ontwikkeld voor het inschatten van breuken, en Fahr heeft het platform ontwikkeld en technologie om deze in het werk te implementeren. Na de aankondiging van de YOG werkten ze samen met de WDSF om hun aanpak, die in 2018 bij de YOG werd gebruikt, te verfijnen. In 2022 stopten Gopie, Robitsky en Fahr met de WDSF. Sinds hun vertrek heeft de WDSF wat zij de Olympische jurering noemen ontwikkeld, maar ze hebben het wiel niet opnieuw uitgevonden. Het systeem dat in Parijs gebruikt gaat worden is een alternatieve versie van wat Gopie, Robitsky en Fahr bedacht hebben.