Het Amerikaanse waterpoloteam voor dames nadert goud met Ashley Johnson: NPR

NPR is in Parijs voor de Olympische Zomerspelen van 2024. Voor meer verslaggeving van Game Head Onze laatste update.

Voor doelman Ashley Johnson, de ster van het Amerikaanse waterpoloteam, waren de Olympische Spelen in Parijs een soort reünie – een moment om opnieuw contact te maken met voormalige teamgenoten uit haar tijd als deelnemer aan de Griekse en Italiaanse teams.

“Het is absoluut alsof je oude vrienden ontmoet”, zegt ze. “Het is allemaal voorbij als ik in het spel zit, maar ze springen nog steeds op mij en ik doe hetzelfde voor hen.”

In het Paris Aquatics Centre kun je veilig zeggen dat Johnson de sprong voorwaarts heeft gemaakt: de VS hebben zowel Griekenland als Italië in de voorronde vernietigd. Dat resultaat was echter niet geheel onverwacht.

De dag dat we Johnson ontmoeten, eind juni in het trainingsbad van het team in Long Beach, Californië, bruist van een overwinning op Italië in een oefenduel de dag ervoor.

Adam Krikorian, de hoofdcoach van het team, maakte tientallen video-opnamen om de wedstrijd met het team te beoordelen.

“Onze coach liet ons gewoon slecht spel zien”, lachte Johnson. “Maar het is goed. We hebben veel werk te doen. We hebben veel om op te bouwen.”

Het Amerikaanse damesteam verdedigt een indrukwekkend record in Parijs. Ze hebben goud gewonnen op de laatste drie Olympische Spelen in Londen, Rio en Tokio en kijken nu naar hun vierde gouden medaille in Parijs.

Coach Krikorian zegt dat goud verre van gegarandeerd is. “Ik ben niet bang om het te zeggen. We zijn niet meer zo getalenteerd als vroeger. Maar dit team is ongelooflijk hecht en het is een van de leukste teams die ik ooit heb mogen coachen”, zegt hij.

De ploeg verloor een paar keer: van Hongarije in een oefenduel in juli en van Spanje in een Olympische voorwedstrijd. Maar het team heeft dit jaar al zijn andere 21 wedstrijden gewonnen. Krikorian zei dat het succes van het team er geen twijfel over bestaat dat Ashley Johnson nu deelneemt aan haar derde Olympische Spelen.

Ze was de eerste zwarte vrouw die in het Amerikaanse waterpoloteam voor dames speelde. En hij wordt algemeen beschouwd als een van de beste keepers ter wereld. Ze maakte 80 reddingen op de Olympische Spelen in Tokio – meer dan welke keeper dan ook, dames of heren, op het toernooi.

“Hij is een ongelooflijke atleet”, zei Krikorian. “Hij is een felle concurrent, en dat zou je nooit merken aan zijn gedrag of de grote glimlach op zijn gezicht. Maar voor ons, diep van binnen, weten we hoe gedreven hij is om een ​​van de besten te zijn.”

Johnson zegt dat het gevoel van concurrentie thuis ontstond, toen hij opgroeide in Miami met drie broers en een zus.

“Het was altijd een race om af te maken wat er op je bord lag, naar de beste plek in huis, de bank, om eerst tv te kijken”, zegt ze. “Dus toen we begonnen met zwemmen, dacht ik: oké, wie krijgt deze beroerte als eerste? Wie kan het verst komen met dat gestroomlijnde raketschip over het zwembad?

Johnson’s ouders zijn allebei geboren in Jamaica. Ze groeide op in Florida en studeerde aan Princeton, maar paste niet in het beeld van de Olympiërs in het dameswaterpoloteam – die bijna allemaal opgroeiden en naar de universiteit in Californië gingen. Dus toen Johnson bij het team kwam, zei hij dat het een ongemakkelijke overgang was.

“Ik heb er nooit echt van gedroomd hier te zijn, omdat ik de weg niet zag om hier te komen”, zegt ze. “Ik heb hier nog nooit iemand gezien die op mij lijkt, met mijn achtergrond. Het lijkt gewoon een wereld weg.”

Johnson’s hobbelige toetreding tot het team bracht hoge verwachtingen met zich mee van de media en zijn coaches – de verwachting dat hij zou optreden als rolmodel voor jongere spelers die op hem leken. “En ik besefte het niet, weet je? Ik dacht: ik ben hier om waterpolo te spelen. Ik moet beter worden in blokkeren!”

Uiteindelijk, zegt hij, ontwikkelde hij een beter begrip van wat zijn benoeming betekende binnen de historische uitsluiting van gekleurde mensen uit waterruimtes, en de mogelijkheid om een ​​nieuw verhaal te helpen schrijven dat verder ging dan dat.

“Ik speel dit spel bijvoorbeeld anders. Ik kijk anders naar mijn sport dan de meeste mensen, en ik benader mijn voorbereiding zelfs iets anders dan de meeste mensen en heb een andere mindset. En deze dingen gaven mij een raar gevoel toen ik jonger was. Maar nu zijn ze mijn kracht. Dus ik vertel veel kinderen die me vertellen dat ze niet het gevoel hebben dat ze in hun groep passen – ik zeg: ‘Wees jij. Jouw verschil maakt jou geweldig. Voeg je uniekheid toe, en er zijn allerlei soorten nodig. ”