PARIJS – Toen Nigara Shaheen zes maanden oud was, ontvluchtten haar ouders Afghanistan, met haar in de armen van haar moeder. Vorige week stapte ze in Parijs op de judomat voor haar tweede Olympische Spelen, het hoogtepunt van een reis die haar van land naar land en uiteindelijk naar Canada bracht, op zoek naar een plek om te wonen, studeren en trainen.
Shaheen, die sinds 2022 in Toronto woont, zei dat zijn komst naar Parijs als onderdeel van het Olympische vluchtelingenteam een ‘droom was die uitkwam’.
“Het is echt vreugdevol en ik ben erg opgewonden om voor de tweede keer deel uit te maken van dit team, maar tegelijkertijd is het een grote verantwoordelijkheid”, zei ze. “Ik heb het gevoel dat we de boodschap die we willen verspreiden kunnen verspreiden via ons team en via de verschillende platforms die we als atleten krijgen.”
Het Olympische verhaal van Shaheen in Parijs verliep niet perfect. Ze verloor van de Mexicaanse Prisca Awiti Alcaraz in de judoronde van 16, en het vluchtelingenteam verloor ook in de eliminatieronde van de 32e finale van het gemengde team met 4-0 van Spanje. Shaheen ging ook een gewichtsklasse omlaag, van de 70 kilogram-divisie in Tokio naar de 63 kilogram-divisie in Parijs.
Gerelateerde video’s
Ze zei dat hoewel ze zich fysiek beter voelde dan ooit, ze nog steeds werk te doen heeft om haar emoties op de mat onder controle te houden.
De e-mail die u nodig heeft voor het belangrijkste dagelijkse nieuws uit Canada en de rest van de wereld.
Ontvang dagelijks nationaal nieuws
Ontvang het belangrijkste nieuws, politieke, economische en actuele krantenkoppen van de dag, één keer per dag in uw inbox.
“Ik wil gewoon de persoon grijpen en de wedstrijd winnen, wat niet altijd op dezelfde manier werkt en een groot risico met zich meebrengt”, zei ze. “Ik denk dat ik daaraan moet werken, een beetje moet kalmeren en meer tijd op de mat moet nemen, zodat ik op mijn manier kan werken.”
Shaheens reis naar de Olympische Spelen was niet gemakkelijk. Ze begon vechtsporten als een manier om de intimidatie af te weren waarmee ze te maken kreeg als vluchtelingenmeisje dat opgroeide in Pakistan. Haar moeder kwam niet in aanmerking voor reguliere scholen die buitenschoolse activiteiten aanboden en overtuigde een plaatselijke leraar om haar haar eerste vechtsportles te geven op het kleine balkon van een familielid in Peshawar.
Shaheen keerde op 18-jarige leeftijd terug naar Afghanistan om te studeren en vervolgens naar Rusland, waar ze studeerde toen ze werd uitgenodigd voor de Spelen van Tokio in 2020. Vervolgens wilde ze terug naar Afghanistan, maar de politieke situatie verslechterde, wat resulteerde in haar terugkeer naar Afghanistan. Pakistan, waar ze “voor de tweede keer vluchteling” werd.
De hele tijd zei ze dat ze te maken kreeg met maatschappelijke druk om te stoppen met sporten, en dat zij en haar familie soms te maken kregen met intimidatie vanwege haar keuze om als vrouw vechtsporten te beoefenen. “In mijn land respecteren ze sport niet als carrière”, zei ze.
Ze verhuisde in 2022 naar Canada, waar ze een postdoctorale studie internationale ontwikkeling voltooide aan het Centennial College in Toronto. Ze kreeg ook een permanente verblijfsvergunning. Hoewel de verhuizing naar Canada haar kansen bood, moest ze ook de pijnlijke beslissing nemen om haar ouders voor de tweede keer te verlaten.
Shaheen zei dat sport de enige constante in haar leven was, die haar door de donkerste dagen heen loodste.
“Als ik te gestrest ben, beoefen ik graag judo”, zei ze. Ze doorloopt taken zo snel als ze kan, “om alles te vergeten wat er in mijn leven gebeurt.”
Ze hoopt ooit een boek te schrijven over de filosofie van de sport en gelooft dat judo lessen bevat die kunnen worden toegepast op het dagelijks leven.
‘Het eerste is dat je moet leren vallen,’ zei ze. “Zo is het leven.”
Er is ook een evenwicht, zei ze. “Je moet alles in evenwicht brengen om ergens te komen.”
Dit Canadese persbericht werd voor het eerst gepubliceerd op 5 augustus 2024
© 2024 De Canadese pers