Sommige soorten kikkers spelen dood om paring te voorkomen. Anderen veranderen van kleur om verwarring tijdens het broedseizoen te voorkomen. De kikkers van Charles Darwin (Minervarya Charlesdarwini) doe het een beetje anders. Deze kleine soort, vernoemd naar een Britse natuuronderzoeker, paait in een omgekeerde verticale positie, en het paar moet zelfs werken om tijdens het paren aan jaloerse mannetjes te ontsnappen. De bevindingen worden beschreven in een studie die op 29 juli is gepubliceerd in het tijdschrift Harvard Museum of Comparative Zoology. Breviora.
Charles Darwin-kikkers zijn endemisch op de Andaman-eilanden in India in de Golf van Bengalen. De grootste zijn slechts 1,5 centimeter lang. Ze behoren tot de familie Dicroglossidae, die meer dan 220 soorten kikkers in Azië omvat.
[Related: A swamp orgy went terribly wrong for these prehistoric frogs.]
In de nieuwe studie bracht een team van de Universiteit van Delhi, de Zoological Survey of India, Harvard University en de Universiteit van Minnesota tijdens het moessonseizoen meer dan 55 nachten door om het geheimzinnige voortplantingsgedrag van deze kikkers te observeren.
Charles Darwin-kikkers broeden op natuurlijke wijze en leggen landeieren boven het wateroppervlak met behulp van de binnenwanden van met water gevulde boomholten of wortelsteunen. De jongen vallen dan in het water en voltooien hun ontwikkeling tot het stadium van het vrijzwemmende kikkervisje.
Ter vergelijking: de meeste van de meer dan 6000 bekende soorten kikkers paren en paaien in water of andere terrestrische habitats. Het vrouwtje legt vervolgens de eieren tijdens de paring, terwijl het mannetje het sperma vrijgeeft. In plaats van deze methode zullen een paar Charles Darwin-kikkers een verticale, omgekeerde houding op de muur van een boomholte gebruiken om te paren met hun lichaam volledig uit het water.
“Ondersteboven paaien is het meest interessante gedrag van deze kikker. Van geen enkele andere kikker is bekend dat hij landeieren ondersteboven in boomgaten legt”, zegt co-auteur van het onderzoek en bioloog SD Biju van de Universiteit van Delhi. “Deze ontdekking is van fundamenteel belang om te begrijpen hoe de soort omgaat met zijn omgeving en welke habitats cruciaal zijn voor zijn voortbestaan. Dergelijke gespecialiseerde eigenschappen bieden ook inzicht in de evolutie van de voortplantingswijzen en het gedrag van anura-amfibieën.’
De unieke paringsstijl heeft ook een vocaal element. Mannelijke kikkers produceren complexe reclameoproepen, bestaande uit drie verschillende soorten oproepen die worden gebruikt om vrouwtjes aan te trekken. Ze doen ook een agressievere oproep om hun concurrentie af te weren. Wanneer deze fellere geluiden de concurrerende mannetjes niet afstoten, begint het gevecht. Ze stompen en boksen met hun handen en voeten en kunnen delen van het lichaam van hun tegenstander afbijten – zelfs hun hele hoofd.
Wanneer en als een mannetje met succes een vrouwtje beklimt, kunnen nabijgelegen ongepaarde mannetjes fysiek vechten tegen de reeds gedekte kikkers. Ze kunnen zelfs proberen hun hoofd tussen de lichamen van het parende paar achter hen te steken om te proberen ze te scheiden. Een verdedigend mannetje zal mannelijke indringers vaak met zijn achterpoten schoppen.
Om niet achter te blijven, zullen vrouwtjes de muur van een boomgat beklimmen met het mannetje op hun rug om aanvallen van binnendringende mannetjes te voorkomen.
Het team gelooft dat het omgekeerde paaigedrag bij de kikkers van Charles Darwin is geëvolueerd om te voorkomen dat agressieve ongepaarde mannetjes een reeds gedekt paar van achteren verdringen en het leggen van eieren verstoren.
“Deze ontdekking illustreert de buitengewone diversiteit van amfibieën en het voortplantingsgedrag dat nog onbekend is bij de wetenschap, vooral uit onontdekte gebieden in de hotspots voor biodiversiteit van tropisch Azië”, zegt James Hanken, co-auteur van het onderzoek en vergelijkende zoöloog aan de Harvard Universiteit.
[Related: These Australian frogs get absolutely covered in seeds.]
Het team observeerde vaak kikkers die broedden op onnatuurlijke locaties in verstoorde bossen. Ze hebben zich verspreid in gebieden variërend van kunstmatig geïrrigeerde plastic zaailingzakken in nabijgelegen kwekerijen tot met regen gevulde, weggegooide plastic, glazen of metalen containers die als zwerfvuil aan de rand van het bos worden achtergelaten.
Als gevolg van het verlies van leefgebied worden de kikkers van Charles Darwin geconfronteerd met een gebrek aan adequate broedplaatsen en extra concurrentie. Dit kan hen ertoe aanzetten zich voort te planten op deze meer onnatuurlijke, door de mens gemaakte plaatsen. Ondanks het gebruik van afval, overleeft deze soort mogelijk niet de toenemende menselijke dominantie en de drastisch veranderende landschappen op de kleine eilanden die zij hun thuis noemen. Ze staan momenteel als kwetsbaar vermeld op de Rode Lijst van de IUCN en de studie roept op tot meer aandacht voor deze endemische soort.
“Het gebruik van zwerfvuil door kikkers voor de voortplanting is zowel verrassend als verontrustend”, zegt Sonali Garg, co-auteur van de studie en Harvard University Biodiversity Postdoctoral Fellow. “Nu moeten we de oorzaken en gevolgen op de lange termijn kennen, en manieren bedenken om natuurlijke broedplaatsen te beschermen die cruciaal zijn voor het voortbestaan van de soort.”