Centennial Pearl Harbor-overlevenden keren terug om de doden in 1941 te eren: NPR

PEARL HARBOR, Hawaï – Ira “Ike” Schaub had net gedoucht, een schoon matrozenuniform aangetrokken en zijn kluisje aan boord van de USS Dobbin gesloten toen de brandweer belde.

Hij ging naar boven om de USS Utah Capesing en de Japanse vliegtuigen in de lucht te zien. Hij ging terug naar beneden om munitiekisten te pakken en sloot zich aan bij een ketting van matrozen die granaten voerden naar een luchtafweergeschut erboven. Hij herinnert zich dat hij als 21-jarige slechts 63,50 kilo woog, maar op de een of andere manier de kracht vond om dozen op te tillen die bijna tweemaal zo zwaar waren als hij.

“We waren behoorlijk geschokt. Geschokt en doodsbang”, zei Schaub, nu 103. “We wisten niet wat we konden verwachten en we wisten dat als ons iets zou overkomen, het zou gebeuren.”

Tweeëntachtig jaar later keerde Scabb donderdag terug naar Pearl Harbor om de ruim 2.300 soldaten te herdenken die omkwamen op de verjaardag van de aanval. Hij was een van de vijf overlevenden van een ceremonie ter herdenking van de aanval die de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog stortte. Zes van de steeds zwakker wordende mannen werden verwacht, maar één voelde zich niet lekker, zeiden de organisatoren.

Veel van degenen die erbij waren, zijn er nog steeds niet

Het vergrijzende aantal Pearl Harbor-overlevenden krimpt snel. Slechts één bemanningslid van de USS Arizona leeft nog, de 102-jarige Lou Conter uit Californië.

Shab, de oudste onder degenen die dit jaar het evenement bijwoonden, arriveerde in een rolstoel met zijn zoon, dochter en andere familieleden.

Een menigte van enkele duizenden genodigden en leden van het publiek namen samen met hen een moment van stilte in acht om 07.55 uur, dezelfde tijd dat de bommen tientallen jaren geleden begonnen te vallen.

Vier F-22-jets vlogen over en verbraken de stilte, waarbij ze zich van de rest scheidden in een “missing man-formatie” die de gevallenen eerde.

De ceremonie van donderdag werd gehouden op een veld aan de overkant van de haven, tegenover het USS Arizona Memorial, een roestende witte constructie van het slagschip, dat in vlammen opging en kort na de inslag zonk. Meer dan 1.100 matrozen en mariniers op de Arizona kwamen om en meer dan 900 werden binnen begraven.

David Kilton, directeur interpretatie, educatie en bezoekersdiensten van de National Park Service voor Pearl Harbor, merkte op dat overlevenden vaak vrijwillig hun ervaringen delen met bezoekers van de historische plek door de jaren heen. Dat is niet meer mogelijk.

“Degenen die het hebben meegemaakt, delen hun verhalen uit de eerste hand”

“We worden de beste verhalenvertellers ter wereld en we kunnen er echt niet tegen om hun verhalen te delen”, zei Kilton. “Maar nu we die generatie kwijtraken en ze niet veel langer meer zullen hebben, is de kans om meer na te denken over de offers die zijn gebracht, de verhalen die ze deelden.”

Het Amerikaanse Department of Veterans Affairs houdt nog steeds geen statistieken bij over hoeveel Pearl Harbor-overlevenden er zijn. Maar uit de gegevens van het departement blijkt dat van de 16 miljoen die dienden in de Tweede Wereldoorlog, in oktober nog maar 120.000 in leven waren, en dat er naar schatting 131 elke dag stierven.

Militair historicus J. Volgens een ruwe schatting van Michael Wenger waren er ten tijde van de invasie ongeveer 87.000 militairen op Oahu.

Shabb sprak tot ongeveer tien jaar geleden niet veel over Pearl Harbor. Sindsdien deelt hij zijn verhaal met zijn familie, studentengroepen en geschiedenisliefhebbers. En sindsdien is hij verschillende keren teruggekeerd naar Pearl Harbor.

Waarom? “Om de jongens te eren die het niet hebben gehaald”, zei hij.

Stoelen op de eerste rij toen en nu

Harry Chandler, 102, herinnert zich het hijsen van de vlag in een mobiel ziekenhuis in Aiea Heights, een heuvel boven Pearl Harbor in 1941. Hij was toen een 3e klasse corpsman in een marineziekenhuis.

Terwijl hij donderdag op de eerste rij zat op het evenemententerrein met uitzicht op de haven, zei Chandler dat de herinneringen aan het opblazen van de USS Arizona vandaag de dag nog steeds bij hem terugkomen.

“Ik zag deze vliegtuigen aankomen en ik dacht dat het vliegtuigen uit de Verenigde Staten waren, totdat ik ze bommen zag laten vallen”, zei Chandler. Ze zochten dekking en stapten vervolgens in vrachtwagens naar Pearl Harbor, waar ze de gewonden behandelden.

Hij herinnert zich matrozen die vastzaten aan boord van de zinkende USS Oklahoma en tikten op de scheepsromp om te redden, en de bemanning die zorgde voor degenen die uiteindelijk naar buiten kwamen nadat er gaten in het schip waren geslagen.

“Ik kijk daar en ik kan nog steeds zien wat er aan de hand is. Ik kan nog steeds zien wat er gebeurde”, zegt Chandler, die tegenwoordig in Tequesta, Florida woont.

Op de vraag wat Amerikanen wilden weten over Pearl Harbor antwoordde hij: ‘Wees voorbereid.’

“We hadden moeten weten dat dit ging gebeuren. De inlichtingen moesten beter zijn”, zei hij.

Shabbs schip, de Dobbin, verloor volgens de marinegegevens drie matrozen. Eén kwam om het leven en twee stierven later aan verwondingen opgelopen toen een bomfragment de achtersteven van het schip raakte. Ze hadden allemaal luchtafweergeschut.

Collectieve nederigheid van militaire dienst

Korps Mariniers. Kapitein Daniel Hower, de 29-jarige achterneef van Conter, de laatst overgebleven overlevende van de USS Arizona, hield de keynote-toespraak en las voor vanaf een podium terwijl hij tegenover de overlevenden stond die op de eerste rij zaten, met Pearl Harbor achter hen tegen een muur. lichtblauwe lucht en verspreid onder de witte wolken Hawer erkende de collectieve vernedering van hun militaire dienst.

“Elke keer dat mijn oom Lou of een andere veteraan uit de Tweede Wereldoorlog werd erkend of bedankt voor hun diensten, antwoordden ze nederig: ‘We hebben gewoon gedaan wat we moesten doen'”, zei Hower.

Hawar prees toen hun opoffering, vastberadenheid, moed en moed.

“De erfenis die jullie allemaal hebben gecreëerd is ongeëvenaard en een les die nog steeds wordt geleerd”, zei Hower.

Die zondagochtend begon rustig voor Sjabbat. Hij verwachtte bezoek van zijn broer, die ook bij de marine zat en gestationeerd was op een marineradiostation in Wahiawa, ten noorden van Pearl Harbor. De twee kwamen die dag niet samen.

Scab bracht het grootste deel van de Tweede Wereldoorlog door in de Stille Oceaan bij de marine, waar hij de Nieuwe Hebriden bezocht, nu bekend als Vanuatu, en vervolgens de Marianen en Okinawa.

Na de oorlog werkte hij als elektrotechnisch ingenieur bij General Dynamics aan het Apollo-programma om astronauten naar de maan te sturen.

Shab is de afgelopen jaren vertraagd. Maar hij komt nog steeds elke week samen voor cocktails op Zoom met jongere leden van zijn studentenvereniging, Delta Sigma Phi. Hij drinkt cranberry-frambozensap.

Op zijn leeftijd is hij nog steeds dankbaar dat hij terug is in Pearl Harbor, samen met zijn familie en verzorgers. De familie heeft een GoFundMe-account om geld in te zamelen voor de pelgrimstocht.

“Ik ben gewoon dankbaar dat ik er nog ben”, zei Schaub. “Zo voelt het echt. Dankbaar.”