Olympisch roeier Helen Glover zei dat vaders in Team GB minder aandacht krijgen omdat ze ouders zijn dan hun leeftijdsgenoten en verwachten dat hun carrière langer zal duren.
Als nummer één roeier ter wereld en tweevoudig Olympisch kampioen heeft Glover, die drie kinderen heeft, lange tijd gepleit voor werkende moeders en sinds ze een jaar geleden aankondigde dat ze met pensioen zou gaan om in Parijs te gaan concurreren, is ze open geweest over de moeilijkheden van jongleren met ouderschap als topsporter.
“Veel mannen in Team GB hebben kinderen en er wordt niet over gesproken, omdat het niets verandert. En hun carrières zullen naar verwachting langer zijn dan die van vrouwen’, vertelde Glover aan de Radio Times.
“Maar hopelijk is het belangrijkste aan deze Spelen hoeveel concurrenten terugkomen nadat ze kinderen hebben gekregen.”
Toen ze in 2021 deelnam aan Tokio, was Glover de eerste moeder die deel uitmaakte van het roeiteam van Groot-Brittannië en zich kwalificeerde voor de Olympische finale 18 maanden nadat ze moeder was geworden van een tweeling. Dit jaar doen meer moeders dan ooit mee aan de Olympische en Paralympische Spelen en beschikt het Olympisch Dorp voor het eerst over een crèche.
Zondag schoof Glover samen met teamgenoten Esme Booth, Sama Redgrave en Rebecca Shorten door naar de damesfinale van donderdag, met een derde gouden medaille binnen handbereik voor de 38-jarige. In 2012 en 2016 won Glover goud bij het damespaar en dit jaar leidde ze Team GB terwijl ze de vlag droeg tijdens de openingsceremonie.
‘Kinderen krijgen is beslist moeilijker dan coachen’, vertelde Glover vóór de Olympische Spelen aan de Guardian. “De geboorte gaat gebeuren en je kunt het niet stoppen. Terwijl je roeit, kun je bij elke slag stoppen. Maar het hebben van een gezin en het voortdurend zorgen en controleren van hen, houdt nooit op”, zei ze.
“Het maakt mijn dag een stuk moeilijker omdat ik net als iedereen train, alleen met drie uur minder tijd”, vertelde ze aan de Radio Times.
“Maar een deel van de beste moeder zijn die ik kan zijn, is aanwezig zijn. Dus zelfs als ik gestrest of moe ben, kan ik het zien [the children’s] gezichten lichten op als ik bij de schoolpoort sta. Elke keer heb ik het gevoel dat ik de juiste balans heb.”
Ze vertelde eerder aan The Guardian: “Een groot deel van de beslissing om terug te komen was het denken: ‘Wat kan ik actief doen om de toekomst van mijn kleine meisje en andere meisjes daarbuiten te helpen?’, evenals van andere vrouwen die zijn bevallen. .” jonge gezinnen en willen ze zich gesterkt voelen?”