De Olympische Spelen van 2024 worden het meest competitieve internationale herenbasketbaltoernooi aller tijden, met grootmachten als Canada, Australië, Spanje, Frankrijk, Duitsland en Servië die allemaal in de rij staan met talent om het machtige Amerikaanse team te verslaan.
De Amerikanen hebben op elk van de laatste vier Olympische Spelen goud gewonnen en hebben de ‘Avengers’ verzameld in de hoop dat opnieuw te kunnen doen. Onder leiding van LeBron James en Stephen Curry zit Team USA boordevol NBA All-Stars, gecoacht door NBA-kampioenen. Maar in tegenstelling tot veel andere teams waarmee ze op de Olympische Spelen te maken zullen krijgen, speelde deze Amerikaanse ploeg de afgelopen weken pas samen tijdens een reeks opwarmingswedstrijden. En ondanks hun aanzienlijke talentvoordeel zullen ze minder tijd hebben dan welk ander team dan ook om samen te komen, hun NBA-gewoonten opzij te zetten en Phoebe-basketbal te spelen, dat andere regels heeft, zoals kleinere velden en kortere wedstrijden, als een eenheid.
Ondertussen dicht de rest van de basketbalwereld die kloof. En het is slechts een kwestie van tijd voordat een verstoring het gebrekkige proces achter het buitenaardse talent van USA Basketball blootlegt.
“We zien steeds meer NBA-spelers [from other nations at the Olympics]”, vertelde de hoofdcoach van het Amerikaanse team, Steve Kerr, aan de Guardian. “En wat al deze teams nu hebben is steeds meer talent om mee te gaan met de continuïteit die ze hebben met deze jongens die elke zomer spelen, terwijl onze teams de neiging hebben te veranderen.
“De uitdaging voor ons is dus om snel als team samen te komen, omdat we niet gewend zijn om samen te spelen, en de uitdaging aan te gaan dat deze andere teams elk jaar beter en beter worden.”
In tegenstelling tot andere basketballanden, waar spelers samen opgroeien in hetzelfde ecosysteem, voor dezelfde jeugdclubs spelen en doorstromen naar dezelfde professionele teams terwijl ze hun land regelmatig vertegenwoordigen in internationale competities, is het Amerikaanse basketbal verdeeld. Vanwege de geografie van het land en de aard van jeugdbasketbal in de VS spelen de beste jonge Amerikanen zelden tegen elkaar en hebben ze een beperkt begrip van het internationale basketbal, waarbij ze vaak voorrang geven aan jeugdtoernooien of universiteitsbezoeken boven het nationale team.
Verwant: Steph Curry prijst Kamala Harris en hoopt dat het Amerikaanse Olympische team een verdeeld land kan verenigen
“Het is altijd een uitdaging als je snel en concreet een team probeert op te bouwen, om continuïteit, vertrouwen en verbinding te ontwikkelen”, aldus de Amerikaanse assistent-coach Erik Spoelstra. “Gelukkig hebben we een programma dat de afgelopen twintig jaar is opgebouwd, waarbij veel spelers al eerder in het programma hebben gezeten – en dat is belangrijk.”
Op de Olympische Spelen van 2004 in Athene wonnen de VS brons, de eerste keer dat een Amerikaans team bestaande uit NBA-spelers geen goud won op de Spelen. Op dat moment vroegen voormalig programmadirecteur Jerry Colangelo en hoofdcoach Mike Krzyzewski de spelers om een driejarige verbintenis voor het nationale team na te komen, wat ertoe leidde dat Team Redeem goud won op de Spelen van 2008.
Toen Grant Hill het programma in 2021 overnam, koos hij echter voor een andere aanpak, waardoor atleten niet langer een meerjarige verbintenis moesten aangaan om op de Olympische Spelen te spelen. Het was een teken des tijds, waarin sterspelers meer macht hadden dan ooit tevoren, terwijl ze zich ook bewust waren van hun lichaam in het tijdperk van lastbeheer.
Dus hoewel het waar is dat veel van dit Amerikaanse Olympische team op jeugdniveau voor hun land speelden – en spelers als James en Kevin Durant meerdere Olympische medaillewinnaars zijn – verbleekt hun continuïteit in vergelijking met andere teams. Per slot van rekening waren slechts twee van de Amerikaanse selectie voor Parijs aanwezig op het WK van afgelopen zomer, terwijl Curry sinds 2014 niet meer internationaal heeft gespeeld en de onlangs genaturaliseerde Amerikaanse staatsburger Joel Embiid nog nooit in zijn leven een internationale wedstrijd heeft gespeeld.
Ondertussen zijn de belangrijkste spelers van Spanje, Servië, Australië en Frankrijk al bijna tien jaar samen, terwijl Duitsland en Canada hun NBA-teams een driejarige verbintenis hebben gevraagd in de jaren voorafgaand aan Parijs 2024.
“Teams zijn de afgelopen zes tot zeven jaar samen geweest, zo is het gegaan”, zei Durant. “Veel van deze jongens speelden samen in amateurprogramma’s totdat ze prof werden. En dat is niet de formule die we hier in de Verenigde Staten hebben. Maar we hebben het atletisch vermogen, de lengte, de maat, het IQ, en als je dat allemaal op de grond legt met geweldige coaching, weet je, ik denk dat de chemie zich vrij snel zal ontwikkelen.
Team USA won de vijf Olympische kwalificatietoernooien, ondanks dat ze minder oefentijd hadden dan al hun tegenstanders en zonder de geblesseerde Durant, hun topscorer aller tijden. Ze stonden echter het grootste deel van de wedstrijd achteraan tegen het 33e land ter wereld, Zuid-Soedan, en kwamen weg met een overwinning van 101-100 nadat James een late wedstrijdwinnaar had geslagen. Ze hadden nog een heldhaftige aanval van James nodig om Duitsland te verslaan, hoewel het minder verontrustend was omdat de Duitsers de regerende WK-kampioenen zijn. Natuurlijk heeft deze versie van Team USA al het talent, de veelzijdigheid en de diepgang die ze nodig hebben om goud te winnen in Parijs, met misschien wel de grootste verzameling atleten sinds het Dream Team uit 1992. Maar hun beste spelers worden ouder, en Embiid geeft toe dat “je met het talent dat in het Amerikaanse team zit, ook moet begrijpen dat de meeste van die jongens ouder zijn. LeBron is niet de LeBron die hij een paar jaar geleden was. Ik denk dat mensen zich laten misleiden door namen op papier. Maar die namen zijn gedurende hun hele carrière opgebouwd, en nu zijn ze ouder. Ze zijn niet meer wat ze waren.”
Volgens Embiid is het grootste probleem waarmee de toekomst van het Amerikaanse basketbal wordt geconfronteerd het gebrek aan jonge Amerikaanse supersterren. Na te hebben geworsteld met generatiespelers als James, die in december 40 wordt, Durant en Curry – die halverwege de dertig zijn en tegen LA 2028 uit het programma zijn verdwenen – heeft Team USA weinig duidelijke vervangers voor leiderschap in de toekomst ploegen. Het doel is uiteraard om de fakkel door te geven aan voorbijgangers als Anthony Edwards, Devin Booker en Tyrese Haliburton, die waarschijnlijk gezelschap zullen krijgen van spelers als Chet Holmgren, Paolo Banchero en Cooper Flagg. Maar hoeveel van deze spelers zijn van plan generatiesterren te worden? De laatste MVP die door de Amerikanen werd gehesen was tenslotte James Harden in 2017-2018, en de vier beste NBA MVP-kiezers van vorig seizoen waren allemaal internationale spelers.
Bij gebrek aan voor de hand liggende vervangingen zou USA Basketball er verstandig aan doen een langetermijnontwikkelingssysteem te ontwikkelen dat continuïteit combineert met talent zoals de rest van de wereld. In plaats daarvan haalden ze deze Olympische selectie door het proberen op te geven en te kiezen wie volgens hen de twaalf beste spelers zouden zijn om mee te doen, en gingen zelfs zo ver dat ze er een marketingspektakel van maakten. Dat plan heeft echter al een averechts effect gehad, aangezien Kawhi Leonard een paar dagen in het trainingskamp werd vervangen door Derrick White.
Het is niet de enige twijfelachtige beslissing die USA Basketball de afgelopen jaren heeft genomen. In het WK-team van afgelopen zomer stond Utah Jazz-rookie Walker Kessler centraal, die het zo moeilijk had dat hij misschien wel de eerste speler werd die een jaar later van Team USA naar de NBA Summer League ging. Hetzelfde geldt voor het vorige WK, waar Team USA met een tweederangsselectie achterbleef nadat veel van hun beste spelers zich vóór het trainingskamp uit de competitie hadden teruggetrokken.
Een deel van het probleem is dat Amerikanen niet langer het voordeel zien van het vertegenwoordigen van hun land buiten de Olympische Spelen, waar van hen wordt verwacht dat ze winnen, maar kritiek krijgen als ze dat niet doen. En volgens regerend NBA Finals MVP Jaylen Brown heeft een ander probleem met de selectie van de federatie te maken met het beleid van schoenenbedrijven. Brown beweerde dat hij van de Olympische selectie was weggelaten omdat hij geen contract had getekend met Nike, de belangrijkste bedrijfssponsor achter USA Basketball.
Maar of het nu gaat om het beleid van de schoenenfabrikant, een gebrek aan interesse of inspanning, of beperkte games volgens de Fiba-regels, de scheuren in het superteammodel van USA Basketball beginnen zichtbaar te worden. Na goud te hebben gewonnen op de Wereldkampioenschappen van 2010 en 2014 in een reeks met winning streaks van 58 wedstrijden in de Fiba- en Olympische competitie, eindigde Team USA als zevende in 2019 en als vierde in 2023. Ze eindigden ook achter Canada in de VS en kwalificeerden zich voor de laatste twee wedstrijden. World Cups en heeft sinds 2007 slechts één keer de Fiba AmeriCup gewonnen.
“Het grootste talent bevindt zich niet alleen in de VS”, zegt Lou Dort uit Canada over zijn ervaring met internationaal basketbal. “Er zijn jongens van over de hele wereld die kunnen strijden en dit spel kunnen spelen.”
NBA All-Star en Canadese MVP Shai Gilgeous-Alexander zijn het daarmee eens. “De wereld wordt echt goed in basketbal, basketbal wordt een grotere sport”, zegt hij. “Dat is wat het spel verdient. Het is een geweldig spel. We zijn er allemaal dol op. Daarom gaat het waar het gaat.”
Het internationale basketbal groeit en als gevolg daarvan wordt de kloof tussen de VS en het veld kleiner. Landen als Canada en Australië matchen NBA-selecties met de ervaring van Phoebe, Griekenland en Servië hebben twee van de beste spelers ter wereld, terwijl Frankrijk een jeugdbeweging heeft onder leiding van Victor Vembanjama, die voorbestemd lijkt om in de komende jaren de beste speler ter wereld te worden. paar jaar. Ondertussen is de talentenpool in de VS niet meer wat ze ooit was vergeleken met de rest van de wereld – een resultaat van de zwakke ontwikkelingsinfrastructuur van het jeugdbasketbal in de VS vergeleken met de clubsystemen die in heel Europa tot bloei zijn gekomen en die de nadruk leggen op balbewegingen van een jonge leeftijd in plaats van dat ze hun beste spelers onder dwang voeden.
De VS regeren over basketbal sinds de sport werd uitgevonden. Maar het zal niet eeuwig duren. Natuurlijk zullen staten de meeste NBA-spelers blijven produceren vanwege hun bevolking en middelen. Maar het is slechts een kwestie van tijd voordat Team USA te maken krijgt met een situatie die vergelijkbaar is met die van Athene in 2004. En aangezien de federatie elke vier jaar een gloednieuw superteam blijft opstellen in plaats van een duurzamer teambuildingmodel aan te nemen, zou die situatie kunnen gebeuren als al deze zomer.
‘Mensen zijn behoorlijk bang voor ons, weet je? Ze geven ons respect zonder ons enig respect te geven”, zegt Team USA-aanvaller Bam Adebeyo. “[Regardless of] hoe iedereen zich voelt, je moet erop uit gaan en winnen. Op papier kun je niet zomaar winnen.”