John Mayall, onvermoeibare en invloedrijke Britse bluespionier, sterft op 90-jarige leeftijd: NPR

LONDEN – John Mayall, de Britse bluesmuzikant wiens invloedrijke band The Bluesbreakers een oefenterrein vormde voor Eric Clapton, Mick Fleetwood en vele andere supersterren, is overleden. Hij was 90 jaar oud.

In een verklaring op Mayalls Instagram-pagina waarin hij dinsdag zijn overlijden aankondigde, stierf de muzikant maandag in zijn huis in Californië. “De gezondheidsproblemen die John dwongen zijn epische tourcarrière te beëindigen, hebben eindelijk geleid tot vrede voor een van ‘s werelds grootste wegvechters”, aldus de post.

Hij wordt gecrediteerd voor het helpen van de Engelsen om het stedelijke, Chicago-achtige ritme en de blues te omarmen die een sleutelrol speelden in de bluesrevival van eind jaren zestig. Tot de Bluesbreakers behoorden op verschillende momenten Eric Clapton en Jack Bruce, later Cream; Mick Fleetwood, John McVie en Peter Green van Fleetwood Mac; Mick Taylor, die vijf jaar bij de Rolling Stones speelde; Harvey Mandel en Larry Taylor van Canned Heat; en John Mark en John Almond, die later de Mark-Amond Band vormden.

Mayall protesteerde in interviews dat hij geen talentscout was, maar dat hij speelde uit liefde voor de muziek die hij voor het eerst hoorde op de 78-toerenplaten van zijn vader.

“Ik ben bandleider en ik weet wat ik in mijn band wil spelen – mensen die toevallig mijn goede vrienden zijn”, zei Mayall in een interview met de Southern Vermont Review. ‘Het is absoluut een familie. Het is heel klein.’

Een klein maar blijvend iets. Hoewel Mayall nooit de bekendheid van enkele van zijn meer prominente oud-studenten heeft benaderd, trad hij nog steeds op tot ver in de late jaren 80 en rockte hij zijn versie van de Chicago-blues. Het gebrek aan erkenning hinderde een beetje, en hij was niet verlegen om het te zeggen.

“Ik heb nog nooit een hit gehad, ik heb nog nooit een Grammy Award gewonnen en Rolling Stone heeft nooit iets aan mij gedaan”, zei hij in 2013 in een interview met de Santa Barbara Independent. “Ik ben nog steeds een undergroundartiest.”

Mayall staat bekend om zijn bluesmondharmonica en keyboardspel en ontving een Grammy-nominatie voor “Wake Up Call”, met gastartiesten Buddy Guy, Mavis Staples, Mick Taylor en Albert Collins. Hij ontving in 2022 een tweede nominatie voor zijn album “The Sun Is Shining Down”. Hij ontving in 2005 officiële erkenning in Groot-Brittannië met de onderscheiding van OBE (Officier in de Orde van het Britse Rijk).

Hij werd verkozen tot lid van de Rock and Roll Hall of Fame-klasse van 2024, en zijn album “Blues Breakers with Eric Clapton” uit 1966 wordt beschouwd als een van de beste Britse bluesalbums.

Mayall werd ooit gevraagd of hij bleef spelen om in een behoefte te voorzien, of gewoon om te laten zien dat hij het nog steeds kon.

“Nou, er is vraag, gelukkig. Maar het gaat niet echt om die twee dingen, het is gewoon om de liefde voor muziek”, zei hij in een interview met Hawaii Public Radio. “Ik kom gewoon samen met deze jongens en we gaan trainen.”

Mayall werd geboren op 29 november 1933 in Macclesfield, nabij Manchester, centraal Engeland.

Mayall liet een toon horen van de ongelukkige bluesman en zei ooit: ‘De enige reden dat ik in Macclesfield ben geboren, was omdat mijn vader alcoholist was en zijn favoriete pub daar was.’

Zijn vader speelde ook gitaar en banjo, en zijn boogie-woogie-pianoplaten fascineerden zijn tienerzoon.

Mayall zei dat ze met één hand tegelijk piano leerde spelen – het ene jaar linkshandig, het andere jaar rechtshandig, ‘zodat ik niet helemaal verstrikt zou raken.’

Piano was zijn belangrijkste instrument, hoewel hij ook op gitaar en mondharmonica speelde, en met een kenmerkende, gespannen stem zong. Alleen geholpen door drummer Keef Hartley, speelde Mayall alle andere instrumenten voor zijn album “Blues Alone” uit 1967.

Mayall werd vaak de “Vader van de Britse Blues” genoemd, maar toen hij in 1962 naar Londen verhuisde, was het zijn doel om de opkomende bluesscene onder leiding van Alexis Corner en Cyril Davies op te snuiven. Mick Jagger, Keith Richards en Eric Burdon werden aangetrokken door het geluid.

De Bluesbreakers putten uit een vloeiende gemeenschap van muzikanten die in en uit verschillende bands stappen. Mayalls grootste vangst was Clapton, die de Yardbirds verliet en zich in 1965 bij de Bluesbreakers voegde omdat hij niet tevreden was met de commerciële richting van de Yardbirds.

Mayall en Clapton deelden een passie voor Chicago-blues, en de gitarist herinnerde zich later dat Mayall “de meest ongelooflijke verzameling platen had die ik ooit heb gezien”.

Mayall onderging Clapton’s afvalligheid: hij verdween een paar maanden nadat hij bij de band kwam, verscheen later datzelfde jaar weer, ter vervanging van nieuwkomer Peter Green, en vertrok in 1966 voorgoed om Cream te vormen met Bruce, dat Mayal ver achter zich liet. achter

In een interview uit 2003 voor een BBC-documentaire over Mayall gaf Clapton toe dat “ik tot op zekere hoogte zijn gastvrijheid, zijn band en zijn reputatie gebruikte om mijn eigen carrière te lanceren.”

“Ik vind hem een ​​geweldige muzikant. Ik bewonder en respecteer gewoon zijn vasthoudendheid”, voegde Clapton eraan toe.

Mayall moedigde Clapton aan om te zingen en spoorde Green aan om zijn songwritingvaardigheden te ontwikkelen.

Mick Taylor, die Greene eind jaren zestig opvolgde als bluesbreker, waardeerde de brede speelruimte die Mayall zijn solist toestond.

“Je krijgt de volledige vrijheid om te doen wat je wilt”, zei Taylor in 1979 in een interview met auteur Jas Obrecht. “Je kunt zoveel fouten maken als je wilt.”

Mayalls album “Blues From Laurel Canyon” uit 1968 betekende een permanente beweging en koerswijziging in de Verenigde Staten. Hij maakte het uit met de Bluesbreakers en werkte met twee gitaren en drums.

Het jaar daarop bracht hij “The Turning Point” uit, misschien wel zijn meest succesvolle release, met een atypische vierkoppige akoestische line-up, waaronder Mark en Almond. “Room to Move”, een nummer van dat album, was een frequente publiekslieveling in Mayalls latere carrière.

In de jaren zeventig ging Mayall persoonlijk achteruit, maar hij gaf nog steeds meer dan 100 shows per jaar.

“Gedurende de jaren ’70 voerde ik de meeste van mijn shows dronken uit”, zei Mayall in 1990 in een interview met Dan Ouellette voor het tijdschrift Down Beat. Een gevolg hiervan was een poging om van een balkon in een zwembad te springen, maar dat werd gemist: één ervan werd gebroken en Mayalls enkel hinkte weg.

“Het was een incident dat me dwong te stoppen met drinken”, zei Mayall.

In 1982 hervormde hij de Bluesbreakers, waarbij hij Taylor en McVeigh in dienst nam, maar twee jaar later veranderde hij opnieuw van personeel. In 2008 kondigde Mayall aan dat hij de naam Bluesbreaker definitief met pensioen zou laten gaan, en in 2013 leidde hij de John Mayall Band.

Mayall en zijn tweede vrouw, Maggie, scheidden in 2011 na dertig jaar huwelijk. Ze kregen twee zonen.