Ventura, een postdoctoraal onderzoeker in de biologie voor het in Massachusetts gevestigde Woods Hole Oceanographic Institution, zei toen hij de bevindingen aankondigde dat wetenschappers die de gegevens beoordeelden “bijna van onze stoel vielen”.
“Het was verrassend”, vertelde Ventura aan de Washington Post. “Omdat ik het tegenovergestelde verwachtte.”
De bevindingen, vorige week gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology, illustreren dit een gedrag dat nog nooit bij vogels is geregistreerd, zei Ventura. Terwijl sommige vogels houden van Atlantische geelneusalbatrossen en gestreepte pijlstormvogels vliegt naar het centrum van de orkaan voor bescherming, hij hij zei dat er geen anderen zijn gevonden die maximaal vijf dagen en 2.400 kilometer achter elkaar achter stormen aan vliegen.
Desertas Bures, die die op het Portugese eiland Bugio wonen, lijken orkanen te achtervolgen omdat de wind oceaanvermenging veroorzaakt – de vermenging van warm water aan het oceaanoppervlak met koeler water eronder. Dit proces zorgt ervoor dat de prooien van de vogels – inktvissen, kleine vissen en schaaldieren – naar de oppervlakte stijgen, waardoor ze gemakkelijker te grijpen zijn.
Voor een beter begrip van vogels gedrag koppelden wetenschappers GPS-trackers aan 33 woestijnvogels, in de hoop meer te weten te komen over hun trekbewegingen en foerageergebieden. Tijdens de Atlantische orkaanseizoenen van 2015, 2016, 2017 en 2019 volgden onderzoekers gedurende een aantal weken hun locaties terwijl ze de oceaan doorzochten voor voedsel – meestal wanneer ze ‘s nachts het meest actief zijn.
In januari 2020 publiceerden Ventura en andere onderzoekers een onderzoek waaruit bleek dat Desertas-stormvogels honderden kilometers achter elkaar vliegen op zoek naar voedsel. Maar pas vorig jaar vergeleek Ventura zijn gegevens met orkaankaarten.
Hij zei dat hij tussen 2015 en 2019 naar de locaties van zes orkanen – Gaston, Ophelia, Lee, Gabrielle, Maria en Lorenzo – heeft gekeken met behulp van de klimaattracker van de National Oceanic and Atmospheric Administration. Vervolgens onderzocht hij met behulp van zijn gegevens waar de vogels tijdens de storm naartoe gingen.
Er werden meer vogels gevonden die zich ergens tussen de 160 en 400 kilometer van alle zes de stormen bevonden. Verbaasd dat ze zo dichtbij waren, zei Ventura dat hij de gegevens eind vorig jaar naar Caroline Ummenhofer, een fellow bij de Woods Hole Oceanographic Institution, had gebracht. Ze bevestigde dat de vogels het spoor van koude zeetemperaturen volgden die door de orkanen waren achtergelaten, zei Ventura.
“Het is een van die momenten die het leven van een ontdekkingsreiziger erg spannend maakt”, zei Ventura. “Het klikt een beetje en je denkt: ‘Oh, we hebben hier iets.'”
De vogels trotseerden golven tot 26 voet en windsnelheden van 100 km per uur om hun prooi te vangen, ontdekten onderzoekers. Ze cirkelden meestal met de klok mee rond de orkaan — vaak langer dan 24 uur — voordat ze terugkeren naar hun nesten op steile kliffen, waarbij ze overdag slechts korte pauzes nemen om te slapen.
“Ik beschouw ze graag als zeer bekwame zeilers”, zei Ventura.
Don Lyons, directeur natuurbehoud van het Audubon Seabird Institute, een vogelbeschermingsorganisatie, zei dat hij nog nooit een zeevogel orkanen heeft zien volgen, die vogels die bij harde wind gevangen worden, kunnen verwonden of doden. de winden.
‘Het is logisch dat sommige dieren, waaronder deze stormvogels, hebben geleerd hiervan te profiteren [ocean] mixen”, vertelde Lyons aan The Post. “Wat misschien verrassend is, is hoe nauwlettend ze de storm in de gaten houden.”
Lyons zei dat er waarschijnlijk andere dieren zijn die profiteren van de vermenging van de oceaan veroorzaakt door orkanen.
“Deze studie zal waarschijnlijk mensen inspireren die andere roofdieren in de gaten houden om de gegevens die ze hebben nader te bekijken, of om studies te ontwerpen die naar dit soort vragen kijken,” zei Lyons. “… daar ben ik heel zeker van [Desertas petrels] zij zijn niet de enigen die dit fenomeen exploiteren.”