Kinderen in volledig rugbytenue spelen vrolijk buiten de Featherstone Lions Rugby Club in Pontefract, terwijl volwassenen in felgekleurde truien vrolijk drinken, eten en kletsen. De sfeer lijkt meer op een festival dan op een dag van rouw. Dan vallen ze stil als de lijkwagen van Rob Burrow in de verte verschijnt, met de rugbylegende op zijn laatste reis naar huis. Terwijl de colonne nadert, breekt er een meeslepend applaus uit voor een lokale man die voor velen een inspiratie is geweest.
Burrow, die op 41 juni stierf na een vijf jaar durende strijd tegen motorneuronziekte (MND), was een held uit de rugbycompetitie. Bij de ingang van het Mill Pond Stadium, waar hij zijn carrière begon, staat een bord met de tekst: “Succes is niet definitief, falen is niet fataal: waar het om gaat is de moed om door te gaan.”
Een passend citaat voor een man die in zijn korte leven alle kansen versloeg.
Met zijn lengte van 165 cm was Burrow een van de kleinste spelers in de geschiedenis van de Super League, maar hij was een reus van het spel. Hij speelde als hoer en speelde 500 keer voor Leeds Rhinos en vertegenwoordigde Groot-Brittannië, Engeland en Yorkshire. Tijdens een schitterende carrière won hij acht Super League-titels en twee Challenge Cups.
Hij zat ook drie keer in het Super League Dream Team en won tweemaal de Harry Saunders Trophy. Burrow bracht zijn hele 17-jarige carrière door bij Leeds Rhinos, waar hij 196 pogingen scoorde, 157 doelpunten scoorde en vijf doelpunten tegen kreeg.
Susan, 65, die uit Doncaster reisde om afscheid te nemen, zei dat Burrow een van haar favoriete spelers was om naar te kijken. “Hij was ongelooflijk. Hij had het spel kunnen veranderen.”
Alfie kwam met zijn vader Andy uit Leeds en zegt dat de carrière van Burrow een enorme inspiratiebron voor hem is. “Wat hij deed, hoe we speelden, want zijn lengte is gewoon ongelooflijk”, zei de 14-jarige, die vleugelverdediger speelt en ooit professioneel wil spelen.
“Het komt niet alleen door wat hij deed in rugby. Dat is wat hij deed buiten rugby. [He’s] gewoon een van die bijzondere mensen.”
Andy is het daarmee eens. “Hij was slechts een inspiratiebron. Hij had veel moed. Zo’n kleine speler. Hij ging er gewoon mee door. Hij scoorde een aantal fantastische pogingen.”
Andy was geschokt toen Burrow in 2019 aankondigde dat bij hem ALS was vastgesteld, een degeneratieve aandoening die de motorische functies ernstig kan beperken. Burrow kreeg nog twee jaar te leven en gebruikte die tijd om miljoenen ponden in te zamelen voor MND-liefdadigheidsinstellingen.
“Ik denk dat je van atleten, atleten, gewoon verwacht dat ze voor altijd kunnen leven en dat het goed gaat”, zegt Andy. ‘En weet je, ik denk dat ze hem oorspronkelijk een diagnose van twee jaar gaven, en hij leefde bijna vijf jaar. Hij is een vechter, dus vandaag was verdrietig en verdrietig, maar het is gewoon goed om ons respect te komen tonen.
Toen hij zijn diagnose besprak, zei Burrow: “Als atleet ben je gewend aan blessures en dan herstel je en ga je door. Met MND zou ik dat niet kunnen. Maar ik besloot onmiddellijk dat ik als atleet de uitdaging zou aangaan en zou blijven concurreren zoals voorheen.
Vijf jaar later hebben hij en zijn vriend en voormalige teamgenoot Kevin Sinfield meer dan £ 15 miljoen ingezameld voor goede doelen van MND. Voor zijn succes op het rugbyveld en zijn diensten aan de MND-gemeenschap ontving Burrow een CBE tijdens de New Year Honours 2024.
Duizenden mensen verzamelden zich om naar Burrow’s stoet te kijken, die gevuld was met een feestelijke sfeer. “Je moet vieren wat hij heeft bereikt”, zegt Paul, een voormalig Lions-speler. “Wij kunnen niet treuren. Het moet een feest zijn.”
Het werk aan het Rob Burrow Center for Motor Neuron Disease in Leeds, waarvoor hij al £ 6 miljoen heeft ingezameld, begon de ochtend na zijn dood.
Burrow laat Lindsay, hun dochters Maya en Macy en zoon Jackson, hun ouders en twee zussen achter.