Hoe verdriet de bekroonde producer Jack Antonoff leerde minder wreed te zijn: NPR

Een opmerking van wilde kaart Gastheer Rachel Martin: Ik heb iets opgemerkt over het huidige culturele moment. Spijt is een slecht woord. Ze hebben niemand anders. In plaats daarvan kijken de emotioneel verlichte mensen onder ons terug en zien alleen ‘de ervaringen en keuzes die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben’.

En dat begrijp ik. We begrijpen dat het niet bijzonder gezond is om geobsedeerd te zijn door wat we in het verleden verkeerd hebben gedaan. Maar ik denk dat we iets verliezen als we geen rekening houden met onze slechte keuzes. Op de een of andere manier lijkt het afdoen van deze dingen als ‘onderdeel van mijn reis’ een smeris. Er is geen verantwoording.

Ik sprak hierover met muziekproducent Jack Antonoff. Ik vertelde haar dat het mijn grootste spijt in het leven was dat ik niet aan het bed van mijn moeder stond toen ze stierf. Destijds overtuigde ik mezelf ervan dat ik maar zo lang weg kon blijven van mijn werk; dat mijn broers en zussen konden blijven en dat ik terug zou komen om bij mijn vader te zijn nadat hij stierf.

Antonoff deelde iets soortgelijks. Zijn grootste spijt was dat hij op tournee ging toen zijn zus stierf aan kanker. Hij had het gevoel dat als hij kansen zou afwijzen, ze niet meer terug zouden komen. We rechtvaardigen allemaal de keuzes die we op dat moment maken. Het is oké om spijt te krijgen van deze dingen. Ik wou dat we verschillende keuzes hadden. De sleutel is om de gevolgen van keuzes te absorberen en ze te overwinnen

Antonoffs leven wordt niet bepaald door spijt, maar dat vertelde hij mij wel is Gedefinieerd door verdriet. Dat zei hij helaas niet. Net als een ding. Het omlijst zijn songwriting, hoe hij omgaat met mensen en hoe hij de wereld ziet.

Verdriet, zegt hij, zorgt ervoor dat dingen waardevoller lijken. En hij heeft veel om dankbaar voor te zijn. Zijn band Bleachers bracht eerder dit jaar een nieuw album uit. Hij heeft een aantal Grammy Awards ontvangen en heeft geproduceerd voor enkele van de grootste namen in de popmuziek, waaronder Taylor Swift. Hij trouwde vorig jaar met actrice Margaret Qualley. Hij heeft vrede gesloten met eventuele spijt en accepteert er geen.

Dit Wild Card-interview is aangepast voor lengte en duidelijkheid. Gastheer Rachel Martin stelt de gasten willekeurig geselecteerde vragen uit een pak kaarten. Tik hierboven op afspelen om naar de volledige podcast te luisteren, of lees hieronder een fragment.

Vraag 1: Wat is iets aan uw stad dat u in de loop van de tijd bent gaan waarderen?

Jack Antonoff: De traagheid van mijn dorp. Ik ben opgegroeid in New Milford, New Jersey. Ik bleef daar tot ik acht jaar oud was en staarde alleen maar naar de muur.

Het enige wat ik wilde was uitbreken, ik wilde overal heen gaan en alles doen, de wereld rondreizen en, weet je, mijn stempel drukken. En de langzame, langzame, langzame verveling van waar ik ben opgegroeid, deed mijn verbeelding op hol slaan.

Ik kan het niet opnieuw creëren en ik kan het niet veranderen en dat zal ik ook nooit doen. Ik ben gewoon blij dat ik het heb. Mijn leven bestond in de auto, wachtend tot mijn moeder deed wat zij deed.

Vraag 2: Wat is het bewijs dat iemand je echt kent?

Antonoff: Het bewijs dat iemand mij echt kent, is als hij mijn rituelen rond duidelijke gevoelens begrijpt.

Martin: Wauw, dat is een hoop vervolg om hier te vragen.

Antonoff: Het is niet origineel. Het is niet zoiets als: “Hij is een germafoob.” Het is heel specifiek voor mijn definitie van wat duidelijk is en wat niet.

Martin: Oke. Geef me een voorbeeld van hoe dat er voor jou uitziet.

Antonoff: Mijn enige zorg over reinheid is rond mijn gezicht. Ik heb mijn ogen, neus, mond of oren al zeker twintig jaar niet meer met mijn handen aangeraakt. Het is dus heel specifiek.

Martin: Maar hoe is het mogelijk? Ik realiseerde me dat je aan het praten was, ik wreef onder mijn ogen.

Antonoff: Zo wordt je ziek. Dit is hoe ziektekiemen zich verspreiden. Ik ga voor mensen spelen, maar ik hoef mijn ogen, neus, mond en handen niet te wassen.

Vraag 3: Hoe heeft verdriet jouw leven gevormd?

Antonoff: volledig.

Martin: Volledig?

Antonoff: Ik zie het bijna als een emotionele lens. Het is niet iets dat je soms overkomt. Het is hoe jij de dingen nu ziet. Mijn zus stierf toen ik 18 was, maar ze was ziek sinds ik vijf was. Het was dus een groot deel van mijn leven.

Martin: Dus hoe manifesteert dit zich in hoe jij de wereld ziet?

Antonoff: Het probleem met zieke mensen, die niet zeker weten hoe lang ze zullen leven, vooral kinderen in die positie, is het gebrek aan cynisme. Obsessie met creatie, vreugde, liefde, familie. Ook al heb je misschien niet veel tijd meer op aarde, je definieert jezelf niet door de dingen die je haat, simpel gezegd. En dat leeft dus gewoon in mij.

Ik doe eigenlijk niets, weet je, ik voel me heel oprecht over wat ik doe en zeg. En ik denk dat een groot deel ervan gewoon het omgaan met tijd en kwetsbaarheid is, en dat lag altijd op tafel.

Martin: Hoe voel jij je het meest verbonden met hem?

Antonoff: Waarschijnlijk via mijn familie. Ik denk dat als je een groot verlies hebt, mensen vluchten of bij elkaar blijven. We hebben zeker de lijmmethode gedaan.