Oniets leidde tot een ander en toen zat ik topless op de bank en toen legde de cardioloog, met een gerimpelde neus, mij uit dat alles in orde was, behalve dat mijn hart een beetje… vreemd was? Ik kan me de exacte woorden niet herinneren, maar ik denk dat ze meer dan ‘excentriek’ waren, veel minder dan bizar. Hoewel hij iets heel anders aan het onderzoeken was, merkte hij dat de klep daar een beetje vreemd was, absoluut niets te maken had met het probleem waarvoor ik hier ben en dat het waarschijnlijk op geen enkele manier mijn toekomstige gezondheid zal beïnvloeden. Maar nu hij het zag, vond hij het het beste om het mij te vertellen. Maar beter om te weten, vroeg ik, toch? Hij haalde zijn schouders op. “Soms?” zei hij vrijblijvend. “Het is ingewikkeld.”
Thuis was ik me meer bewust van mijn hartslag en luisterde ik naar ongewone geluiden. Toen ik een paar maanden later last kreeg van wat een indigestie bleek te zijn, ging ik naar de dokter in de veronderstelling dat het de klep was, in de hoop dat deze misschien zou ontploffen. Ik heb geen geschiedenis van angstgevoelens, ik ben altijd grotendeels ongeïnteresseerd geweest in wat er in mijn lichaam gebeurt – ik heb er noodzakelijkerwijs op dezelfde manier over nagedacht als wat er in de uitgestrekte, diepe wateren van de zee gebeurt ondoorgrondelijk. Maar nadat ze deze fout aan mij hadden onthuld, werd ik me op een ongemakkelijke manier bewust van al deze bewegende delen, van alles wat fout kon gaan.
Toen ik Caroline Cramptons recente intieme onderzoek naar hypochondrie las, Glazen behuizing, met zijn nauwkeurige uitleg van gezondheidsangststoornis als ‘een waargenomen ziekte van het lichaam die alleen in de geest bestaat’, ging mijn hand onmiddellijk naar mijn borst. Crampton volgt de opkomst van drankjes en apparaten die verlichting beloofden van ingebeelde kwalen, van de 18e-eeuwse kwakzalverij tot de hedendaagse welzijnsindustrie, met zaken als Zeebo-pillen (momenteel £ 73 op Amazon), geadverteerd als placebo’s, waarin ‘jij het actieve ingrediënt bent’. en plannen voor technologie waarbij elk deel van onze geest en ons lichaam kan worden waargenomen. Maar, vraagt ze zich af, kunnen we te veel weten? Ik dacht aan het boek van Crampton toen ik de recente recensies las over de opkomst van de bloedsuikermonitoring en de Zoe-app. Deze maken deel uit van een groeiende trend naar gepersonaliseerde diëten, maar naast andere kritiekpunten (waaronder een gebrek aan bewijs voor de effectiviteit ervan) vertelde NHS National Diabetes Adviser Professor Partha Kar aan de BBC dat het gebruik van continue glucosemeters (ontworpen voor mensen met diabetes) Omdat er geen gezondheidsredenen aan ten grondslag liggen, kan het leiden tot een obsessieve focus op getallen, die zich in sommige gevallen ‘kunnen vertalen in eetstoornissen’.
Dit zijn apps voor de ‘goed bezorgde’, gezonde mensen die zich zorgen maken over hun gezondheid, een groeiende markt in een tijd waarin nieuwe technologie en het oude internet de angst aanwakkeren door iedereen met WiFi enorme kennis aan te bieden. Het is een succesvol bedrijfsmodel omdat het ook goed is voor de betrokkenen en hun schepper. Ouders zijn bijzonder kwetsbaar voor marketing en hun zorgen over hun gezondheid worden op hun kinderen geprojecteerd. In deze maand De New Yorker, beschrijft Jia Tolentino haar pogingen om haar zwangerschap voor haar telefoon te verbergen. Dat betekende: niet online babykleertjes kopen, geen menstruatietrackers, geen zwangerschapsapps – ze wilde voorkomen dat ze werd gevolgd, wat vooral lastig is als het raadzaam is om jezelf te volgen.
Tussen de geboorten van mijn twee kinderen bood technologie ouders de mogelijkheid om zowel hun zwangerschap in de gaten te houden (door bijvoorbeeld extra echo’s) als hun baby in de gaten te houden (met behulp van apparaten zoals teddyberen met verborgen camera’s erin of luierschijven waarmee je kunt waarschuwen wanneer je baby rolt om) is ontploft. Anno 2020 was ik verrast hoe moeilijk het bijvoorbeeld is om een babyfoon te kopen die geen camera heeft, een wifi-verbinding nodig heeft of mijn gegevens vastlegt. En toch, ondanks de honger naar opvoedingstechnologie, komt Tolentino tot de conclusie dat dit zeer zelden leidt tot betere resultaten voor baby’s, maar dat het de angsten waarvoor deze apparaten zijn gekocht om te onderdrukken, juist verergert of erger nog creëert. De controle die piekeraars kunnen zoeken door hun baby’s of hun lichaam in de gaten te houden, is een illusie.
Dat is verontrustend, nietwaar, gezien de opkomst van producten die rechtstreeks op hen gericht zijn. De mondiale markt voor draagbare technologie (apparaten zoals fitnesstrackers) werd in 2022 geschat op 61,30 miljard dollar en zal naar verwachting in 2030 aanzienlijk groeien. De schoolvrienden van mijn negenjarige vergelijken FitBits regelmatig. En toch bestaat de mogelijkheid dat trackers en dergelijke voor sommige mensen meer kwaad dan goed doen. U Nieuwe staatsman In 2019 bekritiseerde een professor in de cardiovasculaire geneeskunde een groot onderzoek naar atriumfibrilleren, een veelvoorkomend hartritmeprobleem, waarbij gebruik werd gemaakt van Apple Watch-bezitters. Hij zei dat er geen groot gezondheidsvoordeel was bij het screenen van deze mensen met een laag risico, kortom: “het soort mensen die de Apple Watch gebruiken.” . Bovendien zou het onderzoek ‘aanzienlijke stress veroorzaken’ bij gezonde mensen die onjuiste hartslagmeldingen ontvangen.
Gezondheidsangst evolueert in lijn met de wetenschappelijke kennis, met beschrijvingen als ‘cyberchondria’ (waarbij de angst escaleert als gevolg van informatie op internet) en onderzoek dat suggereert dat ons nieuwe losse contact met medische kennis de angsten van mensen eerder verergert dan verlicht. . naar hen. Ik ben diep verontwaardigd over het feit dat technologiebedrijven op deze angsten inspelen en zo nieuwe zorgen over winst creëren. Ik denk van wel, we kunnen te veel weten.
Zo nu en dan zal een klein pijntje in mijn borst of een herinnering een vleugje bezorgdheid veroorzaken en zal ik me afvragen wat mijn misvormde hart is. Maar dan herinner ik mezelf er streng aan dat wat er onder de zee gebeurt, of (tenzij het mijn leven beïnvloedt), wat er diep in mijn lichaam gebeurt, eigenlijk mijn zaken niet zijn.
E-mail Eva op e.wiseman@observer.co.uk of volg haar op X @EvaWijseman