-
Jay Bilas, basketbalanalist op de universiteit
Gebroken hart.
Dat was het overweldigende gevoel dat over mij heen kwam toen ik het telefoontje kreeg dat Bill Walton op 71-jarige leeftijd was overleden. Een man die altijd groter was dan het leven, is heengegaan en heeft een erfenis van basketbalgrootheid en een geweldig mens achtergelaten. Bill Walton was een uniek persoon die ervoor zorgde dat iedereen met wie hij in contact kwam zich speciaal voelde, zelfs in zijn binnenste kring. Hij was een genereuze ziel die anderen altijd boven zichzelf stelde.
Als kind dat opgroeide in Zuid-Californië, was mijn idool Bill Walton.
Hij was, zonder enige discussie, een van de twee grootste spelers in de geschiedenis van het universiteitsbasketbal – samen met Kareem Abdul Jabbar, bekend als Lew Alcindor tijdens zijn studententijd – en is dat tot op de dag van vandaag nog steeds.
Walton was het meest complete centrum in het spel: scoren, rebounden, schoten blokkeren, passen, passen en over de vloer rennen. Geen enkel centrum was zo compleet, en alleen Kareem kon Waltons record als winnaar en kampioen evenaren. In drie seizoenen bij UCLA waarin ze speelden voor de legendarische John Wooden, waren de teams van Walton tweemaal ongeslagen landskampioen, bereikten drie keer de Final Four en verzamelden een record van 86-4. Walton was drievoudig Nationale Speler van het Jaar en eerste team All-American en werd erkend als de beste amateuratleet van het land. Ik herinner me dat de coaches me vertelden dat Walton het beste centrum was om te spelen.
Zijn NBA-carrière werd afgebroken door een blessure. Maar toen hij gezond was, was Walton net zo dominant als aan de UCLA. In het seizoen 1976-1977 speelde hij in 65 wedstrijden, leidde de Portland Trail Blazers naar het NBA-kampioenschap, maakte de All-NBA- en All-Defensive-teams en was de Finals MVP. Blessures zouden zijn dominantie beperken. Hij beëindigde zijn carrière bij de Boston Celtics in 1985-86 en hielp Larry Bird, Kevin McHale en Robert Parish aan titels terwijl hij werd uitgeroepen tot de Zesde Man van het Jaar van de NBA.
Walton overwon niet alleen een door blessures geteisterde professionele carrière; hij overwon zijn spraakgebrek en werd een van de grappigste, grappigste en meest geliefde omroepen aller tijden. Hij was ongelooflijk intelligent, belachelijk grappig en maakte snel grapjes over jou en zichzelf. Als iedereen opgewonden was om Bill over zichzelf en zijn rijke leven in het spel te horen praten, stelde hij altijd vragen over jou en concentreerde hij zich op anderen. Hij was oprecht geïnteresseerd Jij.
Ik had het genoegen – nee, het plezier – om met Walton bij ESPN samen te werken. Van Maui tot Pac-12-wedstrijden, of de MegaCast van een universiteitsvoetbalkampioenschapswedstrijd (waar hij verkleed was als Uncle Sam), Bill stelde niet alleen nooit teleur, hij toverde altijd een glimlach op je gezicht als je eraan dacht tijd met hem door te brengen.
Ik besefte al snel dat Walton een beter persoon was dan een basketbalspeler – en hij was een speler in de Naismith Hall of Fame. Voordat we de ether in gingen, als ik probeerde te praten over wat we tijdens de show zouden kunnen tegenkomen, hief Bill een van zijn enorme handen op en zei: ‘Bewaar alles voor de lucht, Jake.’
Hij noemde me graag Jake, alsof het de verkeerde naam was, en niemand vond het leuker dan ik – zodat Bill Walton mij zou betrekken in zijn wilde gevoel voor humor.
Tijdens een show met Bill en Dave Pasch werd Walton poëtisch over de voormalige Kansas-coach Ted Owens toen hij zijn monoloog pauzeerde om te zeggen: “Jake, je bent te jong om te weten wie Ted Owens is!”
‘Natuurlijk ken ik Ted Owens,’ antwoordde ik. “Hij heeft mij gerekruteerd.”
Walton antwoordde snel: “Waarvoor ?!” Ik viel bijna van mijn stoel van het lachen.
Walton maakte alles leuk. Of het nu gaat om het beschrijven van de geschiedenis van de saguaro-cactus of de mystieke krachten van de woestijn, of het citeren van de Grateful Dead-achtige geschriften, Walton wilde van elke minuut van zijn bestaan genieten en jouw bestaan om hem heen betekenisvol en gedenkwaardig maken.
Hij was een vrije geest, met een vertederende excentriciteit. Maar diep van binnen wilde hij vreugde vinden in anderen. Man, Bill Walton was leuk.
Vanwege zijn grootsheid op de vloer heeft Walton een speciale plaats in de geschiedenis van het spel die nooit zal worden vergeten. Als vriend en collega had Walton een geest die groter was dan het leven. Hij was een showman. Ik zal altijd van Bill Walton blijven houden; hij was een nationale schat en er zal nooit meer een tweede zijn zoals hij.
Rust zacht Bill.
Liefs, Jake