DENVER — Je hoeft niet meer op je beurt te wachten in de NBA van vandaag, en je hoeft niet meer te lijden voor een team voordat het de elitestatus bereikt.
Ramen gaan sneller open en dicht dan iemand zou verwachten, dus als er een kans is om die te grijpen, kun je die maar beter grijpen.
En de Minnesota Timberwolves schudden de zenuwen, lethargie in de eerste helft en zelfs twintig jaar onbekwaamheid van de generaties van zich af om zichzelf niet alleen te profileren als een bonafide titelkandidaat, maar ook om titelverdediger Denver Nuggets uit te schakelen – op hun thuisvloer in Game 7, en terugkomen is 20 punten achter om dit te doen.
De Nuggets kennen het gevoel: ze waren afgelopen voorjaar kampioensstalkers, waarbij ze vloeken en blessures van zich afschudden om uiteindelijk de titel los te maken van de traditionele NBA-machten.
Dat ultieme gevoel is het gevoel waar de Timberwolves op hopen – en dat is ook het gevoel van uitputting, frustratie, het gevoel dat zegt dat je nog 82 wedstrijden te spelen hebt als kampioen voordat je aan een roadtrip van twee maanden begint in de hoop het terug te vinden. anderen titel.
Wolven willen het nu, zonder alle verwoestende mislukkingen die gepaard gaan met een kampioensreis.
“Het zijn de play-offs, we hebben vorig jaar verloren”, zei Karl-Anthony Towns, verwijzend naar het verlies van vorig jaar in de eerste ronde tegen deze Nuggets.
“We hebben de afgelopen twee jaar verloren”, zei Anthony Edwards, verwijzend naar hun verlies in de eerste ronde van 2022 tegen Memphis.
Towns vervolgde: ‘Hoeveel hebben we nog te verliezen? We hebben twintig jaar verspild!”
Misschien niet veel meer.
Het was de overname van Rudy Gobert die deze ommekeer inluidde, een ambitieuze zet. En Goberts 9-1-1-springer met de schotklok was het karmische moment dat iedereen liet weten dat het Minny’s avond was.
Voor het zesde jaar op rij zal de NBA geen terugkerende kampioen hebben, en voor de eerste keer in de moderne NBA-geschiedenis zal de NBA Final Four geen huidige of vroegere MVP hebben.
De Timberwolves gingen voor de derde keer in deze serie de Ball Arena binnen en gingen door naar de finale van de Western Conference met een overwinning van 98-90 op zondagavond, de meest onwaarschijnlijke finale van de meest onwaarschijnlijke serie.
De Timberwolves zullen een thuisvoordeel hebben tegen de Dallas Mavericks wanneer de reeks woensdagavond eindigt.
Het was er allemaal, de blos op het gezicht van Nuggets-coach Michael Malone, de vermoeidheid die uit zijn stem sijpelde alsof hij 48 minuten had gespeeld en plotseling geen schot meer kon maken.
Het was er allemaal, het gejuich in de kamer achter hem terwijl hij sprak op de persconferentie – het was bijna wreed. Omdat het de kleedkamer van de Timberwolves was, die voor al het getoeter en geschreeuw zorgde op een moment dat zeker welverdiend was.
Na aanvankelijk hard te zijn geweest, kalmeerde Malone zichzelf. Deze Timberwolves zijn gebouwd om deze Nuggets te verslaan, en hoewel de geschiedenis zegt dat het team nog wat langer moet lijden voordat het de macht overneemt, duurt het overnemen in de huidige competitie niet zo lang.
“Ik verzin geen excuses, de betere ploeg heeft gewonnen”, zei Malone. “Vorig jaar hebben we in juni veel basketbal gespeeld. We moesten tegen onze belangrijkste jongens spelen tot en met game 82 om het tweede reekshoofd veilig te stellen. De run vorig seizoen, en toen we mentaal, emotioneel en fysiek terugkwamen, waren onze jongens gepompt. Ze hebben me alles gegeven waar ik om kon vragen.”
De kampioenen maakten een aanfluiting van de uitdagers. Van Magic tot Isiah tot Michael tot Shaq en Kobe tot Steph en KD, het is gebruikelijk geworden om te herhalen. Als je hem hebt gewonnen, stel je horloge dan zo in dat hij volgend jaar in juni op dezelfde tijd terugkeert.
Nu is juni van niemand. Je kunt June uitlenen, maar als je huurcontract afloopt, word je er in een mum van tijd uitgezet – zelfs als je met Nikola Jokic de beste speler ter wereld hebt, zelfs als je met Jamal de beste niet-All-Star hebt Murray.
‘Er is zoveel op hun schouders gelegd’, zei Malone. ‘We verwachten dat Nikola en Jamal doorgaan met het uit de hoed halen van konijnen en dat iemand anders hen helpt. We hadden gewoon moeite om foto’s te maken. Ze vormen een hele goede verdediging.”
Het duo droeg de Nuggets zoveel ze konden, vooral Murray op zijn geblesseerde kuit. Toen Murray vertrok, was in de eerste helft alles goed met de wereld. Hij en Jokic scoorden samen 69 punten voor de Nuggets, maar ze konden nergens anders hulp vinden. Jokic had 34 met 19 rebounds, maar het was niet zoals Jokic’s kenmerkende spel.
En nu moet het gekookt worden.
Maar ondanks een opwindende comeback van de Timberwolves, die de kampioenen op 37 punten in de tweede helft hielden terwijl ze aan de leiding stonden, hen in de ogen keken en voorbij renden, ging het niet om een team dat stikte of tekortschoot.
Het ging over twee van de beste basketbalteams die twee weken lang een wedstrijd aangingen en vervolgens een klassieke Game 7 speelden die alle emoties, angst en twijfel met zich meebracht die ze nodig hadden.
Het rustbericht uit de kleedkamer van Timberwolves was simpel.
‘Rustig maar,’ zei Mike Conley.
De rustachterstand van 15 punten was de grootste in de geschiedenis van Game 7. En de geschiedenis van deze serie ging over comebacks, met alle missers. Maar dit is een andere NBA, een ander Minnesota-team – en ergens onderweg kwamen ze tot een besef dat een week geleden voor de hand lag.
Zij zijn het betere team, als ze maar met de momenten om kunnen gaan.
Toen kwamen de momenten, in golven.
Edwards, midden in een 6-voor-24-nacht, liet zich los op de open vloer, Murray bewakend, koerend en vleiend als een irritant klein broertje totdat hij de bal afpakte en een lay-up en een dunk kreeg.
Dan Karl-Anthony Towns, die Jokic op bewonderenswaardige wijze bewaakte en goed genoeg aanvallend speelde om de Wolves binnen redelijke afstand te houden – die alles deed wat hij kon en tegelijkertijd niet te veel deed – en zijn formaat gebruikte om naar de basket te rijden.
Malone wist dat hij Edwards niet kon laten ontploffen voor de 40-ball, dus laadde hij zich in en daagde Towns uit om ze te verslaan.
En vervolgens kijk je omhoog en plotseling gaat de wedstrijd negen minuten later van 58-38 naar 10:50, terwijl de Timberwolves een 21-3-run afmaken die de handpalmen van iedereen deed zweten en de wangen verkrampte.
Je moet met percentages spelen, zowel op de vloer als op de balans.
Dat is wat duurzaamheid in de huidige NBA zo moeilijk maakt om te bereiken, omdat je niet echt een kampioenschapskern kunt toevoegen terwijl je de spelers beloont die je een ring hebben gebracht. De Nuggets speelden slechts zes moeilijke minuten, en Christian Braun speelde er negentien vanaf de bank.
Normaal gesproken voegen teams dierenartsen achterin toe, die bereid zijn kleinere rollen op zich te nemen in de hoop de titel te winnen, maar in deze dappere nieuwe wereld van de luxe belastingdrempel zijn de mechanismen voor het vinden van een zevende of achtste man – of het behouden van degene die je hebt – onmogelijk voelen.
Malone belooft dat de Nuggets terug zullen stuiteren, en dat mag ook van hen worden verwacht. De Spurs van Tim Duncan hebben zich nooit herhaald, hebben onderweg een aantal verwoestende en zelfs gênante verliezen geleden, maar kwamen terug voor meer. Het is vermeldenswaard dat Malone dat traject van vijf kampioenschappen van 1999 tot en met 2014 als een dynastie beschouwt.
“Je gaat van trainingskamp naar het einde en dan komt het abrupt tot stilstand”, zei Malone. “En dat doet pijn. Gebruik dus dat gevoel van motivatie om als een betere speler terug te komen. Wij hebben hem vorig jaar gewonnen. Teams in het Westen zijn gehergroepeerd en opnieuw uitgerust. Hoe gaan we de kampioenen verslaan? En de teams werden beter.”
Bruce Brown, een belangrijk lid van de draftkeuze van vorig jaar, zit ergens anders, en Kentavious Caldwell-Pope krijgt na dit seizoen een loonsverhoging als hij wordt kwijtgescholden.
Deze twee zijn slijpers, en de Wolves hebben die identiteit omarmd – vooral Jaden McDaniels (23 punten) en Edwards, die zijn 2-uit-10 schieten vanaf 3 bewonderden op een manier die alleen hij kan. Maar toen de Wolves terugvechten, sloot een van die drieën het derde kwart af en maakte er een éénpuntswedstrijd van.
De laatste, na een diefstal op open veld van Conley, deed in wezen de lichten uit in Ball Arena en bezorgde zijn team een voorsprong van 10 punten met nog 3:07 te gaan.
Maar daar was Edwards, die Towns naast hem op het podium complimenteerde.
‘Hij maakte vanavond de juiste acties. Hij maakte slechts veertien schoten, altijd superefficiënt”, aldus Edwards. “Hij heeft ons vanavond gedragen, elke keer als we een emmer nodig hadden, stond hij voor ons klaar. Hij maakte keer op keer de juiste acties.”
Edwards is een onbetwiste leider, ook al is hij geen doorgewinterde dierenarts. Een van de redenen waarom Gobert naar Minnesota werd gehaald was omdat Towns meer een aanvallende speler was dan aan de andere kant.
En ondanks Edwards’ plaats in de pikorde heeft Towns meer verliezers gedragen dan wie dan ook in een Timberwolves-trui.
“Ik had zeker een moment”, zei Towns. “Ik heb negen jaar gewacht. Ik sprak over de wens om te winnen, om iets speciaals te doen voor deze organisatie en alle mislukkingen en dingen die niet uitkwamen, en de teleurstelling die daarmee gepaard gaat. Vier, zelfs voor dit moment, de overwinningen. Ik heb het allemaal gezien, ik heb het allemaal gezien.”
“(Expletive) hen gedurende negen jaar,” zei Edwards.
Dat kan gezegd worden in de kleedkamer tijdens de rust, maar ook na de wedstrijd.
Wolven hebben het oude label van zich afgeschud en dragen nu een nieuw label: als favoriet, maar niet voor lang.