Palestijnen zien af ​​van Eid-vieringen om te rouwen om Gaza: NPR

RAMALA, bezette Westelijke Jordaanoever – Rafe’ Rummaneh zit onder het meel. Hij zift een deel ervan over de deegcirkels en maakt ze vervolgens plat met een deegroller.

Het is de eerste stap in het maken van de meerlaagse gebakjes waar hij beroemd om is geworden in het vluchtelingenkamp Al-Am’ari in Ramallah. De laatste stap is het gieten van de siroop over een schaal met met golden pudding gevulde scones, vers uit de oven, waardoor zijn winkel wordt gevuld met zoete stoom.

Palestijnen hier op de Westelijke Jordaanoever staan ​​meestal in de rij om deze lekkernijen te kopen om Eid te vieren, het einde van de maandlange vastentijd van zonsopgang tot zonsondergang Ramadan. Maar dit jaar staat er geen rij aan de deur en zijn er nauwelijks gebakjes. Dit is een van de weinige batches die hij maakt, een pistachegebaar voor een paar vrienden.

“Dit jaar beperken we Eid alleen tot religieuze en rituele activiteiten”, zegt Rummaneh. “Mijn familie zal zulke snoepjes niet eten. Het is het kleinste gebaar dat we kunnen bieden aan onze mensen in Gaza die zijn vermoord en wier huizen zijn verwoest. Hoe kunnen we het überhaupt vieren?”

Ook bij de bouwmarkt naast het kamp is eigenaar Younis Abu Murad niet in de stemming om feest te vieren.

“Gisteravond kwamen Israëlische soldaten naar ons kamp en arresteerden één persoon”, zegt hij. ‘Ze kloppen niet. Misschien slaap je in bed en wachten ze niet eens tot je je hebt aangekleed. Ze willen niet dat iemand hier of in Gaza zich op zijn gemak voelt.’

In de afgelopen jaren vierden veel Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever Eid door langs Israëlische controleposten naar de Middellandse Zeekust te gaan om van het strand te genieten. Dit jaar is de veiligheid strenger geworden en mag bijna niemand Israël binnenkomen.

In plaats daarvan voerde het Israëlische leger in de vroege ochtend aanvallen uit op kampen op de Westelijke Jordaanoever, zoals Al-Am’ari, op zoek naar militanten.

Een van de klanten van Abu Murad, Nidal Katari, zegt dat haar neef Mohammed Al-Qatari bij een van deze invallen in het hoofd werd geschoten en gedood, en dat haar kleinzoon kogelwonden in beide benen achterliet. Het Israëlische leger bevestigde de dood aan NPR, maar gaf geen details over het incident.

“Wat voor Eid zullen we vieren als we zien dat onze kinderen worden vermoord en als we verwoeste huizen in Gaza zien?” zij vraagt. ‘Hoe kunnen we eten? We huilen vanwege dit alles.’

Eid wordt dit jaar in Gaza gevierd tussen de ruïnes, met weinig voedsel

In de Gazastrook baden mannen op de eerste ochtend van Eid in koor om het begin van de feestdag te markeren. Ze verspreidden zich op blauwe zeilen naast de ruïnes van Rafah’s Al-Farooq-moskee, verwoest door een Israëlische luchtaanval. De massieve cilindrische delen van wat zijn minaret was, liggen ondersteboven op de overblijfselen.

De gelovige Hani Al-Imam zegt dat hij de afgelopen jaren in zijn beste kleren wakker werd en bad.

“Maar nu zijn we gedwongen deze verdringingskleding te dragen die we al weken dragen”, zegt hij. “En we proberen de kinderen aan te moedigen om ondanks al deze verwoestingen gelukkig te zijn met Eid.”

Kinderen klimmen en spelen rusteloos op de ruïnes terwijl mannen beneden bidden. Het moeilijkste voor kinderen is het ontbreken van feest op deze dag. Sommigen dragen hun beste kleding, maar geen schoenen of laarzen aan hun voeten.

Velen in Rafah hadden gehoopt dat Eid een staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas zou bewerkstelligen, maar dat werd niet werkelijkheid.

Ook op de Westelijke Jordaanoever is Eid somber

In het vluchtelingenkamp Al-Am’ari praat de 77-jarige Younis Taha met twee vrienden over het nieuws van de dag uit Gaza.

“Dit jaar voor Eid”, zegt Taha, “bied ik alleen bittere koffie aan zonder suiker. Die drinken we als er iemand sterft.”

Taha werd geboren in wat nu Israël is – in het dorp Dayr Tarif – maar zijn familie behoorde tot degenen die in 1948 gedwongen werden naar de Westelijke Jordaanoever te vluchten. Miljoenen Palestijnen zijn nu verdreven uit hun huizen in Gaza, en Taha zegt dat hij weet hoe het voelt.

Rummaneh, een bakker, zegt dat ook hij zich kwetsbaar voelt in zijn huis. Na veertig jaar gebak te hebben gemaakt, bouwde hij zijn huis zonder vergunning op land dat door Israël werd beheerd, en het kon hem op elk moment worden afgenomen.

Het terras kijkt uit over de stad Ramallah, en het middaggebed weerklinkt vanuit de nabijgelegen moskee.

Rummaneh kijkt naar Mekka en maakt een buiging, met gesloten ogen. De knal buiten klinkt in eerste instantie als een explosie, maar het is het begin van een lenteonweersbui. In het comfort van zijn huis is het droog en stil: een somber begin van Eid.

Rummaneh bidt voor zijn familie, zijn vrienden en voor Gaza.

Nuha Musleh heeft vanuit Ramallah bijgedragen aan dit rapport. Anas Baba heeft bijgedragen vanuit Rafah, Gazastrook.