IIn het lokale nieuws was er een probleem met een robotstofzuiger. Onze luidruchtige oude man irriteerde me zo erg, herhaaldelijk op de plint bonzend en verbijsterd de kwastjes van vloerkleden doorslikkend, dat ik iedere keer als ik hem betrapte op zijn werk met kracht op de uitknop drukte.
De nieuwe is minder meedogenloos dom, maar net zo luid, en sinds mijn man hem heeft geprogrammeerd, lijkt hij altijd aan te staan. Hij komt om 10.00 uur uit en brult nog steeds als ik uren later naar beneden kom. Na een korte pauze verschijnt het in de middag weer. Hij is zo onstuimig ijverig dat ik me zowel uitgeput als beschaamd voel door zijn productiviteit. Laat me in alle rust naar het internet staren, robot!
Ik vroeg dit vorige week; Blijkbaar heeft mijn echtgenoot, onverschillig voor het lawaai, hem opgedragen om ‘s ochtends de hele begane grond en’ s middags de keuken te doen. Ik heb vragen zoals: alleen hij, ik en de hond – hoeveel haar en huid kunnen we verliezen in een periode van 24 uur? Maar aangezien ik altijd de klootzak in ons huwelijk ben en dat ook niet probeer te zijn, ging ik ermee akkoord. Om redenen van gezond verstand, als mijn man om 10.00 uur weg is, druk ik op de stofzuiger-app op ‘naar huis sturen’ zodra ik hem hoor beginnen fluiten, in de veronderstelling dat wat hij niet kan zien hem geen pijn zal doen.
Dit zou een perfecte regeling zijn als de robot zelf er niet was. Het begon te weigeren terug te gaan naar zijn basis, in de gang te zitten mokken totdat mijn man het vond, of naar huis te gaan en enkele seconden later terug te komen. Het ergste van alles was dat hij op een avond besloot om om 21.00 uur te beginnen met schoonmaken, geheel in strijd met zijn schema en de nachtelijke Niet Storen-setting. We probeerden het op afstand uit te zetten, maar het zoemde totdat ik erop tikte, net als vroeger. Heb ik de bewuste technologie kwaad gemaakt door haar haar werk niet te laten doen? Nu bid ik alleen maar dat hij niet op de een of andere manier het scheermes opzuigt en onze achillespezen komt halen.