Fof ongeveer een week per jaar wordt Somerset House in Londen de thuisbasis van een minifestival met experimentele videogames: vorig jaar draaide alles om liefde. Now Play Dit gebeurt al tien jaar en het thema van dit jaar – beperking – past bijzonder goed bij het medium. Videogames bevinden zich tussen ruimtes: het zijn fictieve werelden waarin relaties uit de echte wereld worden gecreëerd; ze zijn een kunstvorm die bestaat tussen en tussen technologie en cultuur. Je zou ervoor kunnen pleiten om een flink aantal spellen in deze selectie op te nemen, en de spellen hier verkennen het onderwerp vanuit onverwachte invalshoeken. Hier zijn games over transitie, expansie, leven en dood, grenzen en skateboarden door cyberspace.
De verscheidenheid aan interactieve ervaringen is hier, zoals altijd, enorm en laat het volledige scala zien van wat games en digitale kunst kunnen zijn. Er zijn relatief conventionele stukken interactief entertainment hier – zoals Ed Kaye en David Kanaga’s Proteus, waarin je door een procedureel gegenereerd droomlandschap loopt – en de Viewfinder van Sad Owl Studios, een fantastisch spel over perceptie en fotografie. En dan is er nog het Labyrint, een raster van onderling verbonden touwen die heldere LED-kubussen oplichten bij aanraking, en de Speelkoffer (Pamela Cuadros’ Moving Memories). In één kamer speelt Cyberpunk 2077’s reis naar de louche, griezelige randen tegen een spel (Crashboard) waarin je een 3D-bril draagt, op een skateboard staat en je een weg baant door een hindernisbaan van gepixelde beelden uit de begindagen van het internet .
Cis Penance: Transgender Lives in Wait, een andere laterale benadering van het onderwerp, is een reeks interactieve interviews met transgender en niet-binaire mensen over hun ervaringen in de wereld en de frustraties van toegang tot genderbevestigende zorg (hoewel het de moeite waard is hier op te merken dat voor velen niet-binaire mensen, bestaand buiten genderbinair en niet tussenin de twee uitersten bevinden zich vóór het punt). Ondertussen is Pepijn Barr’s vr 5 een schaduwshow op een eiland gebouwd in het Unity-spel.
Naast Astro.Log.IO staan er een drietal spellen op leven en dood, die je uitnodigen om je verjaardag in te voeren, in een tent te zitten en te luisteren naar het geluid van de sterren op het moment dat je werd geboren. Het is de moeite waard om de interactieve strip Artworld Gaiden te bekijken, die in zijn eigen feloranje kast zit, verwijderd van de rest van de tentoonstelling. Het is verbluffend dom, in een tentoonstelling waar veel van de spellen behoorlijk serieus zijn. Ook de heerlijk verontrustende Maze Walkthrough is het spelen waard: je dwaalt door een eindeloze reeks gangen die doen denken aan de esthetiek van verschillende sciencefictionfilms. Het is alsof je vastzit in een laadscherm.
Hoewel het thema van dit jaar de potentie heeft om te introspectief aan te voelen – beperking kan een verontrustend concept zijn en veel van de tentoonstellingen zijn daarop gebaseerd – is er hier ook voldoende ruimte voor speelsheid. Buiten Somerset House spelen kinderen minigolf die oneindig opnieuw kan worden geconfigureerd. Binnen is er een ruimte gewijd aan knutselen, het modelleren van rommel en krabbelen. Een schattige speurtocht nodigt deelnemers uit een bericht te decoderen en zo een sticker te winnen. Nu spelen Dit is een showcase voor de avant-garde van gaming, maar het is ook een leuke dag – en zoals altijd speel je hier gegarandeerd iets waardoor je een ander gevoel krijgt over wat games kunnen doen.