Gijzelaar vrijgelaten bij Israëlische aanval beschrijft zijn Hamas-gevangenschap in Gaza: NPR

Tel Aviv – Elke avond als de duisternis valt, voordat de bewakers het licht aandoen, vertelt de Israëlische gijzelaar Lewis Harr een verhaal aan zijn medegevangenen.

“Mijn verhaal heeft een rijk verleden”, zegt Harr (71). “Het heeft ons geholpen de tijd te doden.”

Het vertellen van verhalen en het reizen in zijn verbeelding waren enkele van de manieren waarop Har, een accountant, danser en acteur, 129 dagen gevangenschap in het zuiden van Gaza doorstond. Een dramatische Israëlische commando-operatie redde hem en een andere gijzelaar op 12 februari – de laatste keer dat een Israëlische gijzelaar werd vrijgelaten in Gaza.

Volgens de Israëlische regering kwamen bij Hamas-aanvallen in het zuiden van Israël op 7 oktober meer dan 1.200 mensen om het leven en werden meer dan 250 gijzelaars genomen. Ongeveer de helft van de gijzelaars werd vrijgelaten dankzij een staakt-het-vuren-akkoord van november. Er zijn er nog ruim 130 over. Er wordt aangenomen dat velen van hen nog in leven zijn.

In een interview met NPR op het hoofdkwartier van de belangrijkste belangenorganisatie die de families van Israëlische gijzelaars in Gaza vertegenwoordigt, onthulde Harr persoonlijke verhalen over zijn gevangenschap, zijn reflecties over de reddingsoperatie – en waarom hij niet wil dat Israël een militaire operatie lanceert. om de resterende gijzelaars uit Gaza te bevrijden.

vastlegging

Toen Hamas-raketten op 7 oktober vanuit Gaza naar Israël begonnen te vliegen, leek dat niet ongebruikelijk voor Har en zijn familie.

Hij kwam oorspronkelijk uit Argentinië en woonde in een kibboets vlakbij de grens met Gaza. Hij was op 7 oktober met zijn partner en zijn broer, zus en nichtje. Terwijl het raketvuur heviger werd, zetten ze de tv aan en keken naar de berichtgeving over Hamas-aanvallers die nabijgelegen steden en kibboetsgemeenschappen binnendrongen.

“We verzamelden ons allemaal in de veilige kamer en zeiden: nog een paar minuten en dan zijn we weg”, zegt hij. “We hoorden gebonk op de deur en het breken van het raamglas. Plotseling hoorden we Arabisch. Ze kwamen het huis binnen… We waren totaal geschokt.”

gevangenschap

De schutters dwongen hen met z’n vijven achterin een pick-up te stappen en plaatsten ze tussen een stapel wapens. Ze werden weggejaagd en urenlang te voet door een tunnel geleid. Vervolgens beklommen ze op klaarlichte dag de trap naar Gaza.

Haar zei dat ze van huis tot huis werden verplaatst en uiteindelijk naar een appartement werden gebracht, waar ze allemaal in één kamer werden ondergebracht. Vier gewapende mannen bewaken hen. Het 17-jarige nichtje van haar partner, Bella, bracht haar Shih Tzu mee.

“In het begin waren ze altijd achterdochtig, hadden ze wapens en schreeuwden ze. En we negeerden het”, herinnert Harr zich.

Harr zei dat de bewakers niemand fysiek lastigvielen, maar dat de gevangenen het meeste vreesden voor het 17-jarige meisje.

“Er werd een bewaker over haar gestationeerd en die bleef tegen het meisje zeggen dat hij met haar wilde trouwen”, herinnert hij zich. “En we vertelden hem dat hij zich moest omdraaien en moest doen alsof hij sliep. Hij was erg gespannen en gestrest en huilde verschillende keren, zachtjes, zodat ze het niet hoorden. We probeerden hem te kalmeren. We zeiden het niet hardop, maar we waren allemaal bezorgd onder elkaar.”

de verhalen

Vijf gevangenen hadden geen radio of tv. Hun ontvoerders vertelden hen stukjes en beetjes over de oorlog, zoals het Israëlische leger dat per ongeluk drie andere gijzelaars doodde. Het was waar, maar ze wisten niet of ze moesten geloven wat hen werd verteld.

Elke avond was het donker voordat de bewakers het licht aandeden, en de gevangenen hadden een ritueel: het nichtje van Harr’s partner vertelde hem een ​​verhaal. Hij is een volksdanser, dus hij zal het over dansen hebben. Hij speelde in muziektheater. Hij putte uit zijn ervaring en deed zijn best om zijn dierbaren een plezier te doen.

“Een keer waren we bij een show. En een meisje tilde haar voet op en haar schoen vloog van haar voet. En hij hing in de lucht, boem, en viel op het publiek. We barstten in lachen uit”, zegt hij. “Dit soort verhalen zijn meestal leuke dingen om de tijd te doden.”

doei

Na 53 dagen werden Harr’s partner en zijn zus en nichtje Bella samen met de hond vrijgelaten als onderdeel van de wapenstilstand en gijzelingovereenkomst van november. Har was dolblij dat zijn familie in Israël zou weten dat hij nog leefde. Hij en de broer van zijn partner, Fernando Simon Marman, kregen van hun ontvoerders te horen dat ook zij binnen een paar dagen zouden worden vrijgelaten. Het staakt-het-vuren werd vervolgens verbroken.

“Het was vrijdag, zeven uur ‘s ochtends. We hoorden plotseling een explosie. We realiseerden ons: dat is het. We gaan niet weg”, zei hij.

“Elke keer dat we depressief werden, kwamen we er met verhalen overheen. We begonnen te zeggen: waar gaan we vandaag heen reizen? Vandaag zijn we dus in Argentinië. En we doen dit, en we doen. Dat.”

redden

Op 12 februari, 129 dagen na hun gevangenschap, werden Har en Marman midden in de nacht gewekt door een enorme explosie. Harr dacht dat het Israëlische leger, bekend als de Israel Defense Forces, het gebouw waarin ze zich bevonden aan het bombarderen was.

‘Iemand pakte mijn been vast. Hij zei mijn naam: Lewis. Hij zei: IDF, IDF. We zijn hier om je naar huis te brengen.’

Tijdens de reddingsoperatie voerde het Israëlische leger grootschalige luchtaanvallen uit in Rafah om dekking te bieden aan speciale troepen. Bij de aanval kwamen ruim 70 Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen om het leven, en sinds het begin van de oorlog zijn ruim 33.000 Palestijnen omgekomen. Volgens gezondheidsfunctionarissen in Gaza.

“Ik weet het niet”, zei Harr toen hem werd gevraagd naar de Palestijnen die omkwamen tijdens de reddingsoperatie. “Het is niet mijn taak. Het leger kan je antwoorden. Ik zie dat de meeste mensen daar Hamas zijn. Ze willen ons niet aaien en van ons houden, en ik heb op dit moment geen genade voor hen.”

Toekomstige resultaten

Om het leven na de gevangenschap het hoofd te bieden, werkt Haar samen met psychologen die het afraden om nu al terug te keren naar zijn kibboets aan de grens met Gaza. Hij en zijn partner wonen tijdelijk in een hotel.

Wat hem kracht gaf, was teruggaan naar waar hij van hield: volksdansen met een dansgroep.

Haar zei dat de enige manier voor Israël om de resterende gijzelaars te redden niet door middel van een reddingsoperatie was – die volgens hem zowel soldaten als gevangenen in gevaar zou brengen – maar door onderhandelingen met Hamas, die leidden tot een overeenkomst om Israëlische gevangenen uit te wisselen voor Palestijnse gevangenen, inclusief die veroordeeld. Israëlische moorden.

‘Een uitwisseling,’ zei Hare. “Onze mensen zijn voor hun moordenaars. Want ook al zijn het moordenaars, het komt erop aan alle gijzelaars naar hun huizen terug te brengen. Ze moeten hier blijven en hier behandeld worden.”