Khan Younis, Gazastrook – Het was 01.00 uur toen een groep eerstehulpverleners in Khan Younis een telefoontje kreeg: er was een Israëlische luchtaanval in de buurt.
Samen met zijn collega’s haastte Sayyed Mohammed Abu Jamei zich naar de plek en begon door de ruïnes te graven om overlevenden te vinden. Terwijl hij verwoed door het puin klauterde, staarde Sayyed naar het lichaam van zijn eigen broer, Hussein.
In de vroege uren van 24 oktober luisterde hij geschokt en verdrietig naar een gejammer in de buurt dat luider werd – voordat hij besefte dat het van hemzelf kwam.
Husseins moeder, zijn vrouw Hadeel Abu Abed en hun kinderen werden met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze arriveerden slechts enkele ogenblikken voordat hij werd begraven en konden slechts een haastig laatste afscheid nemen in een gevaarlijk druk mortuarium.
“Ze hadden een minuut om afscheid te nemen”, zegt Sayyed (46). ‘De kinderen konden hem kussen. Maar zijn vrouw en mijn moeder keken nog maar één keer naar hem.
‘Mijn moeder wenste dat ze hem kon kussen, maar dat kon niet vanwege de menigte.’
Terwijl hij met Al Jazeera sprak in de wachtkamer van een ziekenhuis, dwaalden Sayyeds ogen af terwijl hij probeerde samen te vatten wie zijn broer was: ‘Hij was fatsoenlijk, hij was gematigd, hij was fatsoenlijk,’ herhaalde hij keer op keer.
Hussein was pas 32 toen hij stierf – gedood door een Israëlische raket die een woonwijk in het zuiden van Khan Younis trof, waar hij zich schuilhield met vrienden en uitgebreide familie.
Zijn droom was om een aantal leningen af te betalen die hij had afgesloten om een klein appartement boven het huis van zijn ouders te bouwen en een auto te kopen. Uiteindelijk wilde hij genoeg sparen om een stuk grond te kopen om een groter huis te bouwen voor zijn vrouw, drie kinderen en een ongeboren baby.
Hij vertelde zijn broer vaak dat hij wilde dat zijn kinderen een plek zouden hebben waar ze goede herinneringen konden opdoen. Om deze droom te verwezenlijken, werkte Hussein lange dagen als chauffeur en deed hij van zonsopgang tot zonsondergang klusjes in de belegerde Gazastrook.
“Mijn broer was een van die mensen die je wilde vanaf het moment dat je hem ontmoette”, zei Sayyed. “Hij had een gemak en een kalmte over hem die mensen naar hem toe zouden trekken.”
Twintig dagen voordat hij werd vermoord, nam Hussein zijn zwangere vrouw en drie kinderen, Abdallah, 10, Ahmed, 7, en Hoda, drie, mee naar het huis van zijn schoonfamilie in Bani Souhaila, verder naar het zuiden in de gordel.
Hij verliet ook het familieappartement in het oosten van Khan Younis en verhuisde naar het zuiden van de stad.
Een gebroken gezin
Toen ze verliefd werden, waren Hadel en Hussein al een tijdje buren.
Ze hadden een traditionele Palestijnse bruiloft, compleet met een zaffeh (bruiloftstoet) en vierden elk jaar hun huwelijksverjaardag.
“Hadeel was alles voor hem”, zei Sayyed. “Hij zorgde voor haar en respecteerde haar, hij probeerde haar te voorzien van alles wat ze nodig had.
“De dag dat elk van zijn kinderen werd geboren, was Hussain dolgelukkig en deelde snoepjes uit in de buurt om zijn vreugde te delen”, voegde Sayyed eraan toe.
‘Hussein had een bijzondere band met zijn kinderen. Hij was een kind in hart en nieren en hield van zijn kinderen ondanks de ontberingen van zijn leven.
“Hij zorgde ervoor dat hij tijdens zijn drukke dag de tijd nam om met ze te spelen en dingen te doen die ze leuk vonden. Hij speelde zelfs met ze op straat.”
Hussein miste zijn kinderen vreselijk in de tijd dat ze gescheiden waren, zei Sayyed. Hij probeerde ze zo vaak te zien als hij kon; de laatste keer was de dag voordat hij werd vermoord. Ondanks het gevaar controleerde hij elke twee tot drie dagen ook zijn ouders in het al-Zana-district in het oosten van Khan Younis, vijf kilometer verderop.
“Hussein had een zeer warme en liefdevolle relatie met mijn ouders en broers en zussen. Hij was erg gehecht aan zijn kinderen en vrouw. God helpe hen. Hij zou ervoor zorgen dat hij de kinderen hielp met hun huiswerk, hij wilde dat ze succes zouden hebben. Hij noemde ze ‘dr. Abdallah’, ‘dr. Hoda’,’ zei Sayyed met trillende stem.
Op de vraag hoe het met Husseins vrouw ging, zei hij wanhopig: “We hebben 10.000 martelaren in Gaza. Ze reageerde zoals alle mensen die hun dierbaren hebben verloren.”
Somber en uitgeput dacht Sayyed na over wat zijn broer zou hebben gewild als hij het had overleefd.
‘Hij was geen man met grote ambities. Hij wilde wat de gemiddelde jongeman van zijn leeftijd wilde: tevreden zijn, een fatsoenlijk leven leiden en in vrede leven.”
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Egab.