Deze luchtfoto toont zagerijen in Lagos, Nigeria. In deze kuststad wordt hout uit het regenwoud van het land, een van de zwaarst ontboste regenwouden ter wereld, verwerkt, waardoor de lagunes vervuild raken.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
De mens heeft een onuitwisbare stempel op de planeet gedrukt. Sinds het midden van de 20e eeuw hebben we de mijnbouw, de bouw van dammen, de stadsuitbreiding en de ontbossing voor de landbouw versneld; activiteiten die nog eeuwen zichtbaar zullen zijn in de geologische gegevens.
Sommige wetenschappers noemen het het Antropoceen Tijdperk, of het Tijdperk van de Mens (‘anthropos’ is Grieks voor mens), en betogen dat geologen dit als een afzonderlijk hoofdstuk in de geschiedenis van de aarde moeten beschouwen. Maar na meer dan tien jaar onderzoek en debat zal dat voorlopig niet gebeuren.
In een controversiële stemming eerder deze maand weigerde een groep geologen een nieuw geologisch tijdperk aan te wijzen dat begon in 1952, toen de Verenigde Staten hun eerste thermonucleaire bom testten. De jaren vijftig, zo betogen voorstanders, markeerden een keerpunt in de impact van de mensheid op de aarde, toen de mondialisering, de toegenomen verbranding van fossiele brandstoffen en het gebruik van kernwapens onmiskenbare tekenen van onze invloed in de geologische geschiedenis achterlieten.
Ten slotte vond de meerderheid van het panel dit een te beperkte visie.
“Er bestaat geen twijfel over dat de menselijke transformatie van de aarde in het Antropoceen al in het geologische archief aanwezig is, het bewijsmateriaal spreekt voor zich, het is permanent en ingebed in de aardkorst”, zegt Earle Ellis, een milieuwetenschapper aan de Universiteit van Maryland. Baltimore provincie. Maar dat bewijs gaat veel verder terug dan de jaren vijftig, zegt hij.
Het definiëren van het Antropoceen als dit specifieke deel van de geologische tijd zou het nut van de term beperken, zegt Ellis. “[The vote] Het heeft in feite duidelijk gemaakt dat het Antropoceen tot alle wetenschappen behoort, het is niet iets dat alleen door de geologie op deze enge manier kan worden gedefinieerd.”
Jaren vóór deze eindstemming lieten fotograaf Edward Burtynsky en filmmakers Jennifer Baichwal en Nicholas de Pencier zich inspireren door het voortdurende debat over dit nieuwe geologische tijdperk. De drie Canadese kunstenaars reisden naar 22 landen om ‘plekken van duidelijke, fysieke menselijke indringers in het landschap’ te onderzoeken en te documenteren, zegt regisseur de Pencier.
Ze creëerden meer dan 50 beelden die de impact van de mens op aarde vastlegden, zoals een uitgestrekte vuilnisbelt van 30 hectare in Kenia, grote delen van ontbossing op Borneo en waterwegen die beschadigd zijn door het overhevelen van olie in Nigeria.
Hun uitgebreide, multidisciplinaire werk heet het Antropocene Project.
Het project, dat fotografie, film, virtual reality en augmented reality omvat, duurde vier jaar en ging in september 2018 van start. De tentoonstelling is in musea over de hele wereld getoond, meest recentelijk in het Taiwanese Kaohsiung Museum voor Schone Kunsten.
“[The Anthropocene Project] het kijkt bijna terug naar een geprojecteerde toekomst, naar een toekomstige geoloog die onderzoekt wat er in de rotsen zal achterblijven lang nadat we weg zijn”, voegt de Pencier toe.
Na de stemming zegt een woordvoerder van het project: “Of het nu een officieel tijdperk is of niet, de realiteit blijft hetzelfde.”
Hier vindt u een selectie van foto’s van het project.
De Dandora-stortplaats in Nairobi, Kenia, is een grote stortplaats van 30 hectare die volgens het VN-milieuprogramma met gemiddeld 850 ton vast afval per dag groeit.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
De Dandora-stortplaats in Nairobi, Kenia, is een grote stortplaats van 30 hectare die volgens het VN-milieuprogramma met gemiddeld 850 ton vast afval per dag groeit.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
In de Nigeriaanse olierijke Nigerdelta heeft olieopslag – de praktijk waarbij olie uit pijpleidingen vrijkomt – delen van het eens zo bloeiende delta-ecosysteem getransformeerd in een ecologische dode zone, aldus het Milieuprogramma van de VN.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
In de Nigeriaanse olierijke Nigerdelta heeft olieopslag – de praktijk waarbij olie uit pijpleidingen vrijkomt – delen van het eens zo bloeiende delta-ecosysteem getransformeerd in een ecologische dode zone, aldus het Milieuprogramma van de VN.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
Cerro Dominador Solar Project #1, Atacama-woestijn, Chili, 2017
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
Een ondergrondse potasmijn in het Oeralgebergte in Rusland. Kaliumrijk zout wordt gewonnen voor de productie van kunstmest. Het team zegt dat de mijn de impact laat zien van gemoderniseerde landbouwpraktijken die 7,5 miljard mensen op aarde helpen voeden. Het spiraalpatroon dat je hier ziet, wordt veroorzaakt door de machines die worden gebruikt om het zout te winnen.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
Luchtfoto van een palmplantage op het eiland Borneo. Grote stukken tropisch regenwoud zijn gekapt om het marktgewas te verbouwen, dat wordt gebruikt voor de productie van palmolie, een plantaardige olie die ook wordt gebruikt in de voedselverwerking.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
Tetrapod-fabriek in Dongying, China. Deze betonblokken worden in de oceaan gedumpt om een barrière te creëren die laaggelegen olieraffinaderijen beschermt tegen de stijgende zeespiegel. Volgens een recent wetenschappelijk onderzoek heeft de mens nu genoeg beton geproduceerd om de hele wereld te bedekken met een laag van twee millimeter dik.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
Marmergroeve in Carrara, Italië. Al 2000 jaar lang ontginnen mensen de marmervoorraden van de stad.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
De 3.400 hectare grote Exxon-petrochemische fabriek in Baytown, Texas, produceert volgens het bedrijf materialen voor banden, autobumpers en meer dan 500.000 vaten ruwe olie per dag.
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto
onderschrift verbergen
ondertiteling wisselen
Edward Burtynsky, met dank aan Robert Koch Gallery, San Francisco / Nicholas Metivier Gallery, Toronto