We moeten de buitenkant van gebouwen waar mensen zich op concentreren interessanter maken, zodat mensen ze willen beschermen en niet willen vervangen. Maar de meeste mensen zijn geen architecten of stedenbouwkundigen; ze kunnen het ontwerp van wat er gebouwd wordt niet veranderen.
We hebben inderdaad een publiek dat zich volkomen machteloos voelt en een bouwsector die tegen zichzelf praat, maar niet tegen het publiek. Dat moet veranderen. We voeren openbare gesprekken over de vraag of we op vakantie moeten vliegen en koolstof moeten gebruiken om naar Malaga of waar dan ook te gaan, maar er is geen nationaal gesprek over de gebouwen die ons omringen.
Ik sprak met de voormalige Britse hoofdarts, Dame Sally Davies, over ziekenhuizen en verpleeghuizen in Groot-Brittannië. Ik vroeg haar: Waarom was de gezondheidszorg waarin ik verkeerde zo slecht? Ze zei dat er niemand de leiding had; afzonderlijke gezondheidsfondsen beheren de gebouwen. De enige manier waarop je iets kunt veranderen, zei ze, is ‘door aan de patiënt te trekken’.
Als patiënten zeggen: ‘Oh, je bouwt een nieuw kankercentrum, heb je dat in Dundee gezien? Heb je die in Leeds gezien? Het is echt goed omdat ze er planten in hebben gestopt, het is van hout gemaakt’, zal de semi-fatsoenlijke leider denken: ik denk dat we daar moeten kijken.
Dit deed mij beseffen dat er in de architectuur geen equivalent bestaat voor de aantrekkingskracht van patiënten. Dat is dus het doel van de Humanized Campaign: dit publieke gesprek op gang brengen.
Het aantrekkelijker en dus duurzamer maken van gebouwen heeft duidelijke voordelen voor het milieu. Maar komt het rechtstreeks ten goede aan individuele mensen?
We hebben een aantal onderzoeken gedaan. In Groot-Brittannië ontdekten we dat 76 procent van de mensen die we ondervroegen, geloofde dat gebouwen hun geestelijke gezondheid aantasten. En toch wordt het ontwerpen van gebouwen gezien als een kunst en niet als iets dat met gezondheid te maken heeft.
Maar gebouwen zijn anders dan kunst. Je kunt je koptelefoon afzetten met een muziekstuk. Je kunt met de afbeelding naar een andere galerij gaan. Gebouwen vormen de achtergrond van ons hele leven.
De gehumaniseerde beweging die we zijn gestart, richt zich dus ook op de noodzaak om met meer wetenschappelijke ogen naar de impact van de buitenkant van gebouwen te kijken. Hoewel mensen zeggen dat gebouwen invloed hebben op hun geestelijke gezondheid, bestaat daar vrijwel geen analyse van, waardoor de bouwsector niet beschikt over bruikbare informatie die zij kan gebruiken om betere ontwerpen te maken.
Welk bewijs is er dat het veranderen van de buitenkant van gebouwen daadwerkelijk de gezondheid van mensen zou kunnen verbeteren?
We weten dat blootstelling aan de natuur stress kan verlichten: dit is de mindfulness-theorie die Rachel en Stephen Kaplan in de jaren tachtig en negentig hebben ontwikkeld. En we weten dat visuele blootstelling aan groen mensen helpt sneller te herstellen in het ziekenhuis.
Aan de andere kant onderzocht een wetenschapper genaamd Colin Ellard het effect van platte, platte, monotone, platte, glimmende gebouwen op groepen mensen. Hij ontdekte dat de niveaus van cortisol, het stresshormoon, stijgen als we naast gebouwen staan die vlak, glad en serieus zijn, vergeleken met gebouwen met textuur, schaduw en verschil.
En het is mijn ervaring dat de plaatsen waar mensen echt van houden vaak vuile lijnen, verrassingen en onverwachte dingen hebben. Ik denk dat de wetenschap ons meer zal gaan laten zien dat onze geest gevoed moet worden met interessante dingen, met emoties.