OOp Valentijnsdag dit jaar spanden zes mensen in de VS een rechtszaak aan tegen Match Group, het bedrijf achter datingapps als Tinder, Hinge en Match. De rechtszaak geeft dating-apps de schuld van game-achtige tactieken waarvan ze zeggen dat ze bijdragen aan verslavend gedrag, waardoor we allemaal ellendige swipe-verslaafden worden.
Match Group ontkent dit en noemt de beweringen “belachelijk”. Maar iedereen die, net als ik, jarenlang met en zonder apps heeft doorgebracht, weet dat er duidelijke parallellen zijn tussen datingalgoritmen en online gamen – alleen met datingapps zijn we slaven.
Afhankelijkheid kan sinds de oprichting in deze applicaties zijn ingebouwd. De mede-oprichter van Tinder gaf toe dat hij geïnspireerd was door psychologische experimenten met duiven. Deskundigen hebben erop gewezen dat gamificatie van dating-apps neurochemicaliën zoals dopamine en serotonine, die verantwoordelijk zijn voor het verbeteren van de stemming, in de hersenen vrijgeeft. Het is dan ook geen verrassing dat dating-apps zo verslavend kunnen zijn.
Zoals de rechtszaak beweert, zijn we geprogrammeerd om voortdurend op zoek te gaan naar een dopamine-hit bij elke beweging in wat een ‘pay-to-play’-lus wordt genoemd. Dat is waarschijnlijk de reden waarom de “meest compatibele” functie op Hinge altijd naar iemand leidt die je waarschijnlijk in geen miljoen jaar hebt gezien, en waarom je, wanneer het tijd is om apps te verwijderen, alternatieven krijgt aangeboden zoals “je account bevriezen” of “resetten”.
Dating-apps worden gedreven door winst, niet door liefde, gemeenschap of vriendelijkheid. Maar ook al kennen de meesten van ons de valkuilen, toch kiezen we ervoor om deel te nemen, zelfs ten koste van onze geestelijke gezondheid.
Verslaving aan datingapps heeft grote schade aangericht aan mijn leven en dat van mijn vrienden van eind twintig en begin dertig. Naar mijn mening zijn apps verantwoordelijk voor het versterken van een heel specifiek fysiek ‘type’ waarnaar ik op zoek ben tijdens het daten, wat volgens mij gevaarlijk en beperkend is.
Ze kosten mij ook tijd en geld. Halverwege de twintig, toen algoritmische liefde nog opwindend leek en helemaal niet misselijkmakend, betaalde ik voor premiumfuncties op Hinge (“meer likes”) of Tinder (“terugspoelen”), alleen maar om mijn investering op niets uit te lopen ( het verkopen van premiumabonnementen is de hoeksteen van de meeste app-bedrijfsmodellen).
Vorig jaar maakte ik me zorgen toen een vriend van in de dertig heen en weer stuiterde tussen een reeks mislukte losse relaties op Hinge, maar weigerde ermee te stoppen. “Ben ik verslaafd? Ja”, zegt ze botweg als ik haar vraag naar haar gebruik. “Hebben ze mijn geestelijke gezondheid beïnvloed? Ja. Vorig jaar raakte ik in een diepe depressie. Ik had het gevoel dat mannen mij als niets meer dan een handelsartikel zagen.’
Daar kan ik me wel in vinden. In het verleden heeft het gebruik van de app mijn doorgaans zelfverzekerde houding beïnvloed. Ik herinner me dat ik parde met mannen die, nadat ze telefoonnummers hadden uitgewisseld, me meteen vroegen om ze meer foto’s op WhatsApp te sturen. Ik zou weigeren, maar ik vraag me vaak af wat hun motief is: geloofden ze niet wie ik zei dat ik was op mijn profiel? En wie heeft hier tijd voor?
Het idee van romantische liefde (en genderrollen) heeft sinds de generatie van mijn ouders een radicale transformatie ondergaan. Vrouwen hebben een seksuele revolutie meegemaakt en er heeft een volledige heroverweging plaatsgevonden van de economische grondgedachte achter partnerschappen, maar ook, zo zou ik zeggen, een ineenstorting van fundamenteel respect en communicatie – deels dankzij de datingapp-cultuur.
Niemand weet wat ze willen, hoe lang ze het willen, of hoe ze erom moeten vragen. Het feit dat we een digitaal smörgåsbord van mondiale partners binnen handbereik hebben, verzekert ons ervan dat er altijd een betere optie is als we maar blijven zoeken.
Ook als je niet op de apps zit, doemen ze als mens altijd op, dreigend als een donkere wolk aan de horizon. In 2023 heb ik al mijn apps verwijderd, maar onlangs was ik aanwezig op de bruiloft van een goede vriend die zijn partner op Tinder ontmoette. Dronken van een cocktail van champagne en hoop, dacht ik even: “Moet ik nog een keer dating-apps proberen?” Dan zijn er nog alle Hinge-horrorverhalen die je in de kroeg hoort. Die virale 60-delige TikTok-datingserie. Onderwerpen en gedachten over hoe u kunt voorkomen dat u met een narcist, goedkope skater of moordenaar uitgaat.
Ik heb de apps misschien verwijderd, maar de meeste mannen met wie ik date niet. Ik zal waarschijnlijk in contact komen met meer mensen die het grootste deel van een decennium hebben besteed aan het reduceren van anderen tot 2D-pixels op een 6-inch scherm. De manier waarop we elkaar behandelen op datingapps zal ons allemaal indirect beïnvloeden, of we het nu leuk vinden of niet.
Dus swipe, niet swipen, wat dan ook, maar stop niet al je eieren in het mandje van Match en neem het datingalgoritme niet serieus. Want het is duidelijk dat deze apps jouw datingdromen ook zeker niet serieus nemen.