Hoewel het misschien cliché klinkt, zit er veel waarheid in het oude axioma ‘zie je angsten onder ogen’. In feite brengt exposure-therapie dat adagium ogenschijnlijk in de praktijk. Voor veel mensen kan het opnieuw verwerken van hun trauma met de hulp van getrainde professionals ervoor zorgen dat hun hersenen de belangrijke verschillen tussen de daadwerkelijke traumatische gebeurtenis en de onschuldige herinneringen ervan opnieuw leren kennen.
Helaas herbedraadt PTSS de hersenen vaak door het vermogen van de ventromediale prefrontale cortex om gebieden zoals de amygdala te controleren te beperken. Dit kan leiden tot geheugen- en veiligheidsleerproblemen die de effectiviteit van exposure-therapie beperken.
Om dit probleem mogelijk aan te pakken, vroegen de onderzoekers zich af of het combineren van de behandeling met een andere populaire traumatherapie deze hersenbarrière zou kunnen compenseren. Hun resultaten, deze week gepubliceerd in JAMA-psychiatriegeven aan dat de oplossing feitelijk kan worden gevonden via drie hulpmiddelen: blootstellingstherapie, transcraniële gelijkstroomstimulatie (tDCS) en virtuele realiteit.
[Related: PTSD patients’ brains work differently when recalling traumatic experiences.]
In hun recente onderzoek vroeg een team van Brown University en het Providence VA Center for Neurorestoration and Neurotechnology 54 militaire veteranen om deel te nemen aan een nieuw, dubbelblind onderzoek. Elke vrijwilliger stemde in met zes sessies VR-blootstellingstherapie gedurende twee tot drie weken, waarin algemene situaties in oorlogsgebieden werden beschreven.
“Het kan moeilijk zijn voor patiënten om keer op keer over hun persoonlijke trauma te praten, en dit is een van de meest voorkomende redenen waarom deelnemers stoppen met psychotherapie”, zei studieauteur Noah Philip, hoogleraar psychiatrie aan de Brown University, in een onderzoek. stelling. “Deze VR-blootstelling is voor mensen veel gemakkelijker te hanteren.”
Tijdens deze 25 minuten durende sessies ontving de helft van de veteranen tegelijkertijd pijnloze tDCS-stimulatie van 2 milliampère, gericht op hun ventromediale prefrontale cortex. De andere deelnemers dienden intussen als controlegroep en voelden slechts een kleine sensatie die bedoeld was om de tDCS-behandeling na te bootsen.
Volgens de onderzoekers rapporteerden veteranen die beide therapieën kregen een ‘significante’ verbetering van de PTSS-symptomen na slechts drie sessies, terwijl een ‘significant grotere’ vermindering van de problemen werd gerapporteerd tijdens hun follow-up-interviews van een maand.
Bovendien werden de resultaten veel sneller bereikt dan bij vrijwilligers die alleen VR-exposure-therapie ondergingen. In slechts twee weken leverde de tDCS/VR-aanpak resultaten op die doorgaans pas zichtbaar zijn na ongeveer twaalf weken blootstellingstherapie alleen.
Het is belangrijk op te merken dat deze initiële steekproefomvang van deelnemers relatief klein is en dat onderzoekers de resultaten moeten blijven bestuderen om beter te begrijpen hoe de behandeling in de loop van de tijd werkt. Het team hoopt echter in de toekomst soortgelijke experimenten uit te voeren in grotere populaties, mogelijk met aanvullende behandelingen en langere follow-uptijden.