Crisis. De horror. Tragedie. Allemaal woorden die we al vele malen hebben gehoord om de situatie in Gaza te beschrijven. Allemaal vreselijk onvoldoende.
Als Palestijn kan ik u verzekeren dat er één ding is dat de Palestijnen niet ontbeert, en dat zijn woorden. U herinnert zich misschien zelfs dat kinderen in Gaza in de eerste weken van deze oorlog hun eigen persconferentie hielden en de wereld smeekten hen te ‘beschermen’, zodat ze ‘konden leven als andere kinderen’.
Maar de omvang van het geweld in Gaza sinds de aanvallen op Israël van 7 oktober, waarbij naar schatting 1.139 mensen omkwamen, is anders dan alles wat we eerder hebben meegemaakt. Israëlische strijdkrachten doodden gemiddeld 250 Palestijnen per dag, meer dan het dagelijkse dodental van enig ander conflict in de afgelopen decennia.
Meer dan een miljoen mensen zijn ontheemd in Rafah, de enige plek in Gaza waar nog enige schijn bestaat van een zinvolle humanitaire reactie, in afwachting van de volgende militaire operatie die tot bloedvergieten zou kunnen leiden.
En dus begonnen de woorden ons te ontbreken. Velen zeggen nu dat er eenvoudigweg geen woorden zijn die de kwelling waarmee we worden geconfronteerd adequaat kunnen beschrijven. Ik ben het er niet mee eens.
Er zijn nog steeds enkele woorden waarop we kunnen en moeten vertrouwen, woorden die ons binden aan onze collectieve menselijkheid. De taal van mensenrechten, internationaal recht en verantwoordelijkheid. Woorden als verplichtingen, overtredingen, misdaden. Wetten van bezetting. En de oorlogswetten.
Ik benadruk deze woorden omdat het de juiste woorden zijn om te gebruiken, maar ook omdat ze contrasteren met andere woorden die op de voorgrond zijn gekomen, zoals de taal van ontmenselijking, die de weg vrijmaakt voor het plegen van misdaden.
In juni 2023 woonde ik de bruiloft van mijn broer bij in het bezette dorp op de Westelijke Jordaanoever waar we zijn opgegroeid. Voor een korte tijd zijn we erin geslaagd de bezetting waaronder we leven en de dagelijkse mishandeling die dit met zich meebrengt te vergeten.
Dat moment van vreugde werd snel verbrijzeld toen een paar dagen later honderden gewapende kolonisten ons dorp binnen marcheerden, huizen en auto’s in brand staken en mijn familie, vrienden en buren aanvielen, tijdens de tiende aanval op het dorp in slechts zes maanden.
Een 27-jarige vader van twee kleine kinderen werd gedood. Vele anderen werden neergeschoten en gewond. Voor zover wij weten is er geen enkele kolonist verantwoordelijk gehouden.
De aanvallen op mijn dorp passen in een trend van toenemende onveiligheid voor de Palestijnen, waarbij frequentere en gewelddadigere aanvallen door kolonisten en Israëlische strijdkrachten plaatsvinden op de bezette Westelijke Jordaanoever. In september onthulde een rapport van Save the Children dat 2023 het dodelijkste jaar ooit was geworden voor Palestijnse kinderen op de bezette Westelijke Jordaanoever. Het aantal kinderen dat in de eerste negen maanden van dit jaar werd gedood, was driemaal zo groot als het aantal dat in 2022 werd gedood, het dodelijkste jaar sinds 2005. En toen kwam 7 oktober, wat leidde tot een ongekend niveau van ontmenselijking en geweld.
Verschrikkelijk genoeg zijn sinds het begin van de oorlog minstens vier van de zes ernstige schendingen tegen kinderen gepleegd, waaronder kinderen gedood in Gaza en Israël, ontvoering van kinderen uit Israël naar Gaza, aanvallen op ziekenhuizen en scholen in heel Gaza, en ontkenning van humanitaire hulp. toegang tot kinderen in Gaza.
Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid zijn in Gaza minstens 29.000 mensen gedood en 69.000 gewond geraakt, terwijl naar schatting 8.000 mensen vermist worden, vermoedelijk begraven onder het puin van gebombardeerde gebouwen.
Enkele van de meest inhumane acties die door Israëlische strijdkrachten worden uitgevoerd, zijn onder meer het bijeendrijven van Palestijnse burgers in zogenaamde ‘veilige zones’ en het vervolgens bombarderen van deze gebieden, en het voorkomen dat voedsel, water en medicijnen de burgers bereiken, zelfs terwijl hulporganisaties waarschuwen dat bijna elk kind in Gaza verkeert in een onmiddellijk gevaar van hongersnood.
Deze extreme niveaus van geweld zijn ongetwijfeld gedeeltelijk te wijten aan de toenemende ontmenselijking van de Palestijnen. Hoge Israëlische regeringsfunctionarissen noemden de Palestijnen ‘menselijke dieren’, er waren oproepen van sommige journalisten om Gaza in een ‘slachthuis’ te veranderen, en sommige Israëlische soldaten droegen T-shirts met afbeeldingen van zwangere Palestijnse vrouwen en baby’s als militaire doelen.
Willekeurige aanvallen op burgers, gedwongen ontheemding, het gebruik van collectieve straffen en uithongering als oorlogswapens zijn schendingen van het internationaal humanitair recht en kunnen neerkomen op oorlogsmisdaden.
Er zijn video’s over de hele wereld uitgezonden waarop te zien is hoe Israëlische bulldozers Palestijnse begraafplaatsen opgraven, levenloze Palestijnse lichamen die door militaire voertuigen worden overreden, en jonge Palestijnse jongens die geblinddoekt zijn en zich naakt uitkleden op straat.
Het verbaast mij dat veel wereldleiders die beweren voorvechters van de mensenrechten en de op regels gebaseerde orde te zijn, dezelfde video’s zouden zien zonder ze te veroordelen. Daarentegen was er sprake van mondiale veroordeling toen er video’s opdoken van enkele van de meer dan 130 gijzelaars die nog steeds in Gaza werden vastgehouden nadat ze op 7 oktober in Israël waren opgepakt.
Net als op veel andere plaatsen voordat ons onvermogen om wreedheden in Gaza te voorkomen werd bespot met ‘nooit meer’.
Met alles wat we nu weten, vraag ik me af of de wereldleiders eindelijk hun machts- en invloedsposities zullen gebruiken om een einde te maken aan dit bloedvergieten, of dat ze gewoon door zullen gaan met het uitbrengen van ‘verklaringen van zorg’ en een oogje dichtknijpen.
Deze oorlog had nooit mogen beginnen, maar heeft zeker veel te lang geduurd. Elke dag zullen meer kinderen gedood, verminkt, wees en diep getraumatiseerd worden.
Maar zelfs als de politiek de mensheid blijft ondermijnen, kan de rechtsstaat nog steeds worden gehandhaafd. In de komende weken, maanden en jaren hebben de uitspraken het potentieel om de koers van de samenleving te herdefiniëren, wat zal leiden tot een rechtvaardiger en veiliger wereld.
We zijn het aan alle kinderen verplicht, inclusief die in de bezette Palestijnse gebieden van Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en in heel Israël, om een einde te eisen aan het geweld, om het internationaal recht te handhaven en degenen die het schenden ter verantwoording te roepen.
Op minder hebben ze geen recht.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de redactionele positie van Al Jazeera.