Pijn en trauma door injecties uit de kindertijd kunnen leiden tot levenslange naaldfobie: injecties

Bijna alle nieuwe ouders maken dit mee: de pijn als ze hun kind horen schreeuwen in de spreekkamer en de emotionele marteling als de dokter hen het ene vaccin na het andere laat prikken.

“Hij huilde waarschijnlijk meer dan ik toen hij de eerste injectie kreeg”, zegt Remi Anthes terwijl ze haar zes maanden oude zoon Dorian in zijn kinderwagen duwt in Oakland, Californië.

“Die blik in zijn ogen is moeilijk te verdragen”, zei Jill Lovitt, terwijl ze zich herinnerde hoe haar dochtertje Jenna reageerde op enkele recente vaccins. “Zoals: ‘Wat laat je ze met mij doen? Waarom?'”

Sommige kinderen herinneren zich de pijn van naalden en beginnen de angst snel te internaliseren. Dat beschreef Julia Kramer met haar driejarige dochter Maya. Toen Maya 2 1/2 jaar oud was, werd er bloed afgenomen voor allergietesten.

“Daarna was hij bang voor blauwe handschoenen”, zegt Kramer. “Ik ging naar de supermarkt en ze zag iemand blauwe handschoenen dragen, groenten in voorraad hebben, en ze werd bang en begon te huilen.”

Uit onderzoek naar pijnbeheersing blijkt dat naaldprikken de grootste bron van pijn bij kinderen in de gezondheidszorg kunnen zijn.

Het probleem beperkt zich ook niet tot kinderimmunisaties. Bij onderzoeken naar bronnen van pijn bij kinderen zijn kinderen betrokken die worden behandeld voor ernstige ziekten, die een hartoperatie of beenmergtransplantatie hebben ondergaan, of die op de afdeling spoedeisende hulp zijn beland.

“Het is zo erg dat veel kinderen en veel ouders besluiten de behandeling niet voort te zetten”, zegt dr. conferentie in Los Angeles afgelopen november.

Pijn bij prikken kan kinderen tot in de volwassenheid achtervolgen en belangrijke preventieve zorg verstoren: naar schatting 25% van de volwassenen heeft een angst voor naalden die al in de kindertijd begint.

16 procent van de volwassenen weigert daarom het griepvaccin.

Volgens Friedrichsdorff hoeft het niet slecht te zijn. “Het is geen rocket science”, zegt hij.

Hij schetst een paar eenvoudige stappen die artsen en ouders kunnen volgen:

1. Breng een verdovende crème, een vrij verkrijgbare lidocaïne, 30 minuten vóór de injectie aan.
2. Geef baby’s een fopspeen gedoopt in suikerwater om ze te troosten tijdens het geven van borstvoeding of het krijgen van injecties.
3. Gebruik afleidingen zoals teddyberen, vuurraderen of bellen om de aandacht van de naald af te leiden.
4. Kinderen worden niet meer vastgepind aan de onderzoekstafel. Ouders moeten kinderen in hun armen houden.

Friedrichdorf werkte aan een soortgelijke inspanning toen hij oefende bij Children’s Minnesota. Nu leidt hij de uitrol van deze nieuwe protocollen voor alle kinderen in het UCSF Benioff Children’s Hospital in San Francisco en Oakland.

Hij noemt het de ‘Achilles Jab-uitdaging’.

Als een kind bij UCSF moet worden geprikt – voor bloed, een vaccin of een IV-behandeling – belooft Friedrichsdorf dat hun artsen hun best zullen doen om deze stappen voor pijnbeheersing te volgen.

‘Elk kind, elke keer’, zegt ze.

Het lijkt onwaarschijnlijk dat niet-onderkende inspanningen de aarzeling en afwijzing van vaccins, die worden aangestuurd door de anti-vaccinbeweging, zullen schaden, aangezien de overtuigingen die deze beweging aandrijven vaak op samenzweringen zijn gebaseerd en diepgeworteld zijn.

Maar dat is niet noodzakelijk het doel van Friedrichsdorff.

Hij hoopt dat het minder pijnlijk maken van routinematige gezondheidszorg voor kinderen sommige ouders kan overtuigen die aarzelen om hun kinderen te vaccineren omdat het zo moeilijk is om ze pijn te zien lijden.

In plaats daarvan hebben kinderen die volwassen worden zonder naaldfobie een grotere kans op preventieve zorg, waaronder een jaarlijkse griepprik.

Over het algemeen zullen ouders waarschijnlijk de verantwoordelijkheid hebben om het voortouw te nemen bij het eisen van deze maatregelen in hun eigen medische centra, zei Friedrichdorf, omdat de pijntolerantie en acceptatie van kinderen door artsen hoog is.

Dr. Diane Meyer, specialist in palliatieve zorg op de berg Sinaï, is het daarmee eens. Hij denkt dat deze tolerantie een groot probleem is, voortkomend uit de manier waarop artsen doorgaans zijn opgeleid.

“Ons wordt geleerd pijn te zien als een ongelukkige maar onvermijdelijke bijwerking van een goede behandeling”, zegt Meyer.

“We leren dat gevoel van lijden te onderdrukken door de pijn die we veroorzaken, omdat we anders ons werk niet kunnen doen.”

Tijdens zijn medische opleiding moest Meyer kinderen vasthouden voor procedures, die hij omschreef als marteling – voor hen en voor hem. Het heeft hem uit de kindergeneeskunde gehaald.

Hij ging in plaats daarvan de geriatrie in en hielp later de moderne beweging te leiden ter bevordering van palliatieve zorg in de geneeskunde, die pas in 2006 een erkend specialisme in de Verenigde Staten werd.

Meyer vindt dat de campagne om naaldpijn en -angst te verminderen voor iedereen moet gelden, niet alleen voor kinderen.

“Mensen met dementie hebben geen idee waarom mensen hen benaderen om naalden in hen te steken”, zegt ze. En de ervaring kan pijnlijk en verontrustend zijn.

De techniek van Friedrichsdorff zal waarschijnlijk ook in deze populatie werken, zegt ze. Verdovende crème, afleiding, iets zoets in de mond en wellicht muziek uit de jeugd van de patiënt die zij zich herinneren en mee kunnen zingen.

“Het verdient studie, en het verdient serieuze aandacht”, zei Meyer.

Dit verhaal komt van het Health Reporting Partnership van NPR KQED En KFF Gezondheidsnieuws.