Maar de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft de hele week zijn verzet tegen het akkoord getelegrafeerd en het woensdag regelrecht verworpen, waarbij hij de eisen van Hamas “waanvoorstellingen” noemde en beloofde de Israëlische militaire offensieven in Gaza voort te zetten. Blinken vertelde verslaggevers dat er “ruimte is om door te gaan met het bereiken van een akkoord… en we zijn van plan dat na te streven.” Maar Netanyahu heeft zijn prioriteiten duidelijk gemaakt, door te beweren dat de “totale overwinning” op Hamas “binnen bereik” is en door de “eeuwige ontwapening van Gaza” te beloven.
Toen verslaggevers hem vroegen om verder uit te leggen wat ‘totale overwinning’ betekent in de huidige context, beriep Netanyahu zich op een huiveringwekkende metafoor, waarin hij stelde dat glas ‘in kleine stukjes breekt, en dan blijf je het in nog kleinere stukjes breken en blijf je erop slaan.’
Israël heeft al veel nederlagen geleden. Israëlische luchtaanvallen en grondoffensieven hebben een groot deel van de dichtbevolkte Gazastrook met de grond gelijk gemaakt, bijna 90 procent van de bevolking dakloos gemaakt en een ongekende humanitaire ramp veroorzaakt. “Als [Palestinian civilians] Als ze niet worden gedood tijdens de gevechten, lopen Palestijnse kinderen, vrouwen en mannen het risico van honger of ziekte”, zei Bob Kitchen, vice-president voor noodgevallen bij het International Rescue Committee, deze week in een verklaring. “Er zal niet langer één ‘veilig’ gebied zijn waar de Palestijnen naartoe kunnen gaan, omdat hun huizen, markten en gezondheidsdiensten zijn vernietigd.”
Het kan door het ontwerp zijn. “Israëlische functionarissen en ambassadeurs vergeleken zelf de luchtcampagne met het bombardement op Dresden”, merkte journalist Tom Stevenson op in een vernietigende analyse. “De omvang van de moorden, hoe buitengewoon ook, werd overtroffen door de systematische vernietiging van de civiele infrastructuur.”
Toch blijft Hamas verankerd. Zijn tunnelnetwerken zijn waarschijnlijk te groot en complex om Israël volledig te kunnen vernietigen. En een potentiële Israëlische aanval op de laatste grote schans in Rafah, aan de zuidgrens van Egypte, bedreigt meer dan een miljoen vluchtelingen uit Gaza die daarheen zijn verdreven tijdens de aanhoudende oorlog.
Andere prominente Israëlische functionarissen zijn optimistischer over de strategische complexiteit van dit moment. In een interview op de Israëlische televisie vorige maand was Gadi Eisenkot, een voormalige commandant van het Israëlische leger en deel van het oorlogskabinet van Netanyahu, het ermee eens dat de capaciteiten van Hamas in de noordelijke Gazastrook aanzienlijk waren verslechterd, maar benadrukte dat “wie het ook heeft over absolute verlies [of Hamas in Gaza] en dat hij niet langer de wil of het vermogen heeft [to harm Israel]vertel niet de waarheid.”
Het was een voor de hand liggende grap tegen Netanyahu, voor wie Eysenkot weinig liefde koestert. De voormalige Israëlische commandant verloor zowel zijn zoon als zijn neef tijdens de gevechten in Gaza en beschuldigde Netanyahu deze week ervan een uitgestreken gezicht te hebben en de noodzakelijke overwegingen over hoe een naoorlogs Gaza eruit zou moeten zien, te vermijden. “Nu de premier geen tijd neemt en geen beslissingen neemt over belangrijke kwesties, herbouwt Hamas een deel van zijn capaciteiten, keert terug naar het noorden van de Gazastrook en neemt de humanitaire hulp over”, zei Eisenkot tegen zijn collega’s in zijn politieke partij, aldus een Israëliër. nieuwsverslag.
Netanyahu vecht ook voor zijn politieke toekomst. Zoals altijd streefde hij naar de rechtse basis en verwierp hij Amerikaanse en Arabische voorstellen voor de overname van Gaza door de Palestijnse Autoriteit. En hij heeft weinig gedaan om extreemrechtse bondgenoten in zijn kamp voor zich te winnen door op te roepen tot de de facto etnische zuivering van Gaza, evenals tot de mogelijke hervestiging ervan door Israëlische kolonisten.
Er wordt volop gespeculeerd dat Netanyahu hoopt de oorlog te gebruiken om aan de macht te blijven tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen, waarbij voormalig president Donald Trump, een nauwere vriend van president Biden, weer aan de macht zou kunnen komen. Binnen Israël zijn er echter steeds meer oproepen tot zijn omverwerping en nieuwe verkiezingen.
“Uit peilingen blijkt dat hij bij nieuwe verkiezingen slechts 16 procent van de stemmen won, terwijl ongeveer een derde van zijn Likud-basis overliep”, melden mijn collega’s Loveday Morris en Shira Rubin. Dat maakt hem “volledig afhankelijk” van extreemrechtse leden van zijn regering, voegde ze eraan toe.
‘Netanyahu leest de peilingen. Hij weet dat de meerderheid van het Israëlische publiek nog steeds gelooft in een totale overwinning op Hamas. Hij houdt zich trouw aan de publieke opinie hierover”, vertelde een Israëlische minister deze week aan Haaretz-verslaggever Anshel Pfeffer. “Zijn probleem is dat hij weigert iets anders te lezen dat duidelijk uit de peilingen blijkt: dat het publiek niet langer van hem wil horen. Ook al zegt hij dingen die ze willen horen.”
Er zijn hardere gesprekken die veel Israëliërs, zowel aanhangers als tegenstanders van Netanyahu, niet willen horen. In de ruïnes van Gaza zien Amerikaanse, Europese en Arabische functionarissen allemaal de noodzaak om het politieke proces tussen Israël en de Palestijnen te vernieuwen. Netanyahu heeft een groot deel van zijn carrière doelbewust gevochten tegen de mogelijkheid van een tweestatenoplossing, waarbij hij verdeeldheid binnen de Palestijnse nationale beweging heeft aangemoedigd, terwijl hij het Israëlische publiek en gesprekspartners elders heeft verzekerd dat het conflict voor onbepaalde tijd kan worden ‘beheerd’.
Dit heeft lange tijd gewerkt: jarenlang staken de Verenigde Staten en andere Europese landen nauwelijks een vinger uit om de gestage uitbreiding van illegale Joodse nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever tegen te gaan. De opflakkering tussen Palestijnse gewapende facties en Israël zou leiden tot incidentele oefeningen in het “maaien van het gras” – disproportionele Israëlische campagnes tegen groepen als Hamas die aanzienlijke civiele schade hebben toegebracht, de militante dreiging kortstondig hebben onderdrukt en verder weinig hebben bereikt. Het gebrek aan gelijke rechten voor miljoenen Palestijnen is geen obstakel geweest voor de normalisatieovereenkomsten die door de regering-Trump zijn gesloten tussen Israël en een groep Arabische monarchieën. In september trompetterde Netanyahu de opkomst van een ‘nieuw’ Midden-Oosten uit, terwijl hij op het podium van de Algemene Vergadering van de VN met een kaart van een meer geïntegreerde regio zwaaide, waar Palestina eenvoudigweg niet bestond.
Maar na 7 oktober en de verwoestende oorlog tussen Israël en Hamas is de noodzaak van een permanente oplossing van cruciaal belang. Arabische leiders, waaronder invloedrijke Saoedi’s, zeggen nu dat een pad naar een Palestijnse staat een voorwaarde is voor elke betrokkenheid bij een naoorlogs scenario in Gaza. Sommige Amerikaanse wetgevers eens. Er zijn suggesties dat een gefrustreerde regering-Biden een Palestijnse staat formeel zou kunnen erkennen, ook al blijft deze als entiteit meer theoretisch dan reëel.
Dat is moeilijk te verkopen aan de huidige Israëli’s, van wie de meesten de status quo zouden verkiezen boven verdere concessies aan de Palestijnen. Maar de status quo, zo waarschuwen sommige Israëlische analisten, is onhoudbaar. “Met of zonder Netanyahu zullen ‘conflictbeheersing’ en ‘gras maaien’ staatsbeleid blijven – wat meer bezetting, nederzettingen en ontheemding betekent”, schreef Aluf Benn in Buitenlandse Zaken. “Deze strategie lijkt misschien de minst risicovolle optie, tenminste voor een Israëlisch publiek verbrand door de verschrikkingen van 7 oktober en doof voor nieuwe vredesvoorstellen. Maar dit zal alleen maar tot een nieuwe ramp leiden.”