Door Natalie Brown, verteld door Kendall Morgan
Toen ik op 33-jarige leeftijd de diagnose stadium IV-longkanker kreeg, moest ik al snel veel moeilijke beslissingen nemen, waaronder de vraag of ik mijn eicellen moest invriezen voordat de behandeling begon of dat ik geen kinderen kon krijgen. We besloten direct door te gaan met de behandeling. Aan het begin van de behandeling voelde ik me verschrikkelijk. Ik was moe en kon niets doen. Het kostte tijd om de diagnose te aanvaarden. Hoe ik me emotioneel voel, verschilt nog steeds van dag tot dag.
Over het algemeen was de zintuiglijke impact en ervaring niet wat ik aanvankelijk had verwacht. Ik had niet verwacht dat de behandeling zo zou verlopen. Het gaat verrassend goed voor een vierde etappe, dus laten we daar beginnen. Maar ik zeg met passie, elke behandeling is totaal anders. Soms kan ik een behandeling ondergaan en denk ik: “Hé, ik heb chemo.” Soms is het zoiets als: “O mijn God, ik kan niet geloven dat ik longkanker heb. Ik kan niet geloven dat ik mijn lichaam moet vergiftigen.”
Ik moet mijn leven veranderen rond de behandeling. Ik zal zoveel mogelijk doen voordat de medicatie begint. Ik werk nog steeds en het is erg moeilijk om tegelijkertijd te proberen te werken en een behandeling te krijgen. Als ik op maandag behandel, zal ik doen wat ik kan, want woensdag of donderdag wil ik misschien niet meer lopen.
Emotioneel gaat het alle kanten op. Het is als een achtbaan. Soms omhoog en soms omlaag. Het is een complexe combinatie van emoties met behandelingen om de 3 weken. Ik weet dat ik een week afwezig zal zijn, dus ik zal druk doen. Ik zorg ervoor dat ik alle kleren was. Mijn man helpt natuurlijk mee, maar ik wil een schone kamer als ik behandel. Ik haast me, kook, maak schoon of bestel eten omdat ik geen zin heb om te koken. Het is een grote zorg om ervoor te zorgen dat alles perfect is vóór de behandeling. Als het niet allemaal lukt, probeer ik het tijdens de behandelweek te doen en dat maakt me nog vermoeider. Dat is wanneer het frustrerend wordt.
Soms stop ik gewoon. Twee behandelingen geleden huilde en huilde ik omdat ik zo uitgeput was dat ik niet kon geloven dat ik hiermee te maken had. Ik heb de hele week gehuild. Ik wilde met niemand praten of op sociale media gaan. Ik raakte in een funk. Het gebeurt in fasen. Je bent gewoon zo moe. Vermoeidheid weegt het zwaarst op u, ongeacht hoeveel slaap u krijgt.
Om emotioneel te helpen, vond ik steun via een mentorprogramma en online. Ik ging voor het eerst in mijn leven naar een therapeut. Ik dacht eerst dat ik het zonder professionele hulp aankon, maar dat lukte niet. Een bezoek aan een therapeut hielp.
Veel vrienden brachten me boeken. Ik probeerde ze te lezen, maar ik las twintig pagina’s en het lukte niet. Ik ben begonnen met het luisteren naar podcasts en het is goed voor mij. Ze lijken te helpen. Ik luister veel naar muziek, vooral tijdens de behandelweek. Langzame, zachte muziek lijkt een beetje te helpen. Ik neem een bubbelbad, en dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Ontspan in een bad met kaarsen. Dat helpt veel.
Er moet tijd gegeven worden. Ik kon er niet over praten zoals ik nu doe. Ik moest de tijd nemen om de realiteit van kanker te verwerken en dan kon ik mijn verhaal delen. Bewustwording is vooral belangrijk bij longkanker.
Ondanks dit alles vind ik reden om te vieren. Dit jaar ben ik 35 jaar oud. Het is weer een verjaardag, maar nog een jaar om te vieren dat ik er nog ben. Ik vier ieders verjaardag. Ik heb de scan gevierd. Ik heb er een paar weken geleden eentje gehad die echt heel lekker was. Ik zorg ervoor dat ik niets kleins vier. Vóór kanker deed ik dat niet. Ik vierde verjaardagen, maar niet tot het uiterste. Dit is heel belangrijk voor mij. Het hoeft niets groots te zijn. Elke kleine situatie, ik vier het. Deze ervaring heeft mij een positiever mens gemaakt. Het klinkt gek. Je zou het tegenovergestelde denken. Maar ik sta positiever in het leven dan ooit tevoren.