Na een povere poging tegen de San Jose Sharks kregen de Montreal Canadiens geen moment rust tegen de hoogvliegende Edmonton Oilers. De Oilers maakten er tien op rij en versloegen de Canadiens met 2-1 in de verlenging in het Bell Centre.
Wilde paarden
De Oilers hebben enkele van de beste spelers ter wereld, maar ook de beste ter wereld met Connor McDavid. Vanuit het standpunt van de Canadiens was het interessant om te zien wie de taak had McDavid tegen te houden en of ze daarin konden slagen.
Hoewel geen enkele hoofdcoach perfect kan matchen tijdens een snelle sport met snelle veranderingen, is Martin St. Louis gaf de voorkeur aan zijn toplijn en zijn beste speler Niko Suzuki om de uitdaging aan te gaan. Hoewel Suzuki geen point-per-game-speler is, is hij een lastige vijand voor McDavid.
De toplijn van Montreal deed het goed. Ze stonden geen enkel doelpunt toe tegen de top 5v5-lijn van McDavid. McDavid deed zijn beste werk op het gebied van het machtsspel, zoals hij gewoonlijk doet, en vond Sam Montembeault vervolgens opgewassen tegen de taak in deze schokkende wedstrijd.
Edmonton had helemaal geen probleem moeten hebben. Ze hebben de afgelopen maand naar believen doelpunten gescoord. Dat het na tweeën 1-0 stond in Montreal was geen voorspelling die iemand had kunnen doen. Dat de Oilers in 60 minuten slechts één doelpunt scoorden, zorgde zeker voor veel kansen.
Verdedigend was Jayden Struble in de tweede periode uit tegen McDavid tijdens een ploegendienst, en hij deed het uitstekend. Hij kreeg te maken met de beste moves die de beste speler te bieden had, en Struble schaatste met hem mee. Het was indrukwekkend. Struble was een revelatie die met dit optreden onverminderd doorgaat.
Kaiden Guhle zag ook veel McDavid, en hoewel hij vanwege de snelheid een paar keer werd verslagen, kon hij het pad naar het net inkorten om de kwaliteit van de kans te verkleinen. Guhle schaamde zich nooit en deed het goed genoeg om McDavid op afstand te houden. De verdediging van de Canadiens had een sterke nacht.
Ontvang het laatste nationale nieuws. Het wordt elke dag naar uw e-mailadres verzonden.
In zijn eerste NHL-wedstrijd kreeg Joshua Roy een veel gemakkelijkere matchup dan hij tegen McDavid of Leon Draisaitl moest opnemen. De Oilers hebben niet echt veel diepte in hun voorste eenheden, dus Roy stond niet tegenover de hoogvliegende Oilers. Roy stond tegenover drie jongens die je op straat niet zou herkennen.
Roy kreeg een respectabele hoeveelheid ijstijd voor de eerste game. Hij kreeg co-sterren Sean Monahan en Joel Armia. Grote scoringskansen kreeg Roy niet, maar hij gaf ook niet veel weg. In een vergelijking tussen de recente oproepen van Emil Heineman en Roy was het een duidelijke overwinning voor de inwoner van Quebec.
Montreal is zo’n enigmatisch team. Ze waren brutaal in de nederlaag van donderdag tegen de San Jose Sharks – een team dat twaalf keer op rij heeft verloren. Twee nachten later stonden ze tegenover het populairste hockeyteam en hielden stand. Dat is het seizoen tot nu toe. Het is geen toeval dat de New York Rangers, Dallas Stars en Winnipeg Jets tweemaal wonnen.
De Canadiens spelen de beste in de competitie alsof ze er zelf bij waren. Als ze er echter bij zijn, spelen ze het slechtste in de competitie. Het is een lastig team om te begrijpen. Het was in ieder geval genieten om de jonge Canadiens vanavond tegen zo’n goede club te zien strijden. Dat zal zeker tot meer vertrouwen leiden, vooral voor verdedigers die zien dat ze het kunnen opnemen tegen McDavid, Draisaitl, Zach Hyman en Evander Kane, die zoveel aanval in de wedstrijd kunnen brengen en die slechts op één doelpunt zijn gehouden.
Wilde Geiten
Het was een indrukwekkende prestatie van de Canadiens tegen een uitstekend team. Het was bijna alsof de angst voor wat de Oilers de man hadden voorbereid. Van Michael Pezzetta tot Brendan Gallagher, iedereen bracht het beste van zichzelf. Geen geiten in deze.
Wilde kaarten
Het was gewoon weer een vrijdagavond in januari in Laval. Het weer was koud en somber. De wegen waren verraderlijk. De winter kan overweldigend aanvoelen.
Op deze barre winteravond had een gemiddeld hockeyteam genaamd Laval Rocket een wedstrijd halverwege het seizoen op Place Bell en de tent zat helemaal vol.
Aan het einde van de wedstrijd, na een 5-2 overwinning op Manitoba, verliet niemand zijn stoel. Ze wilden een on-ice-interview met Logan Mailloux bekijken. Hij is een draftkeuze uit de eerste ronde en is zojuist geselecteerd om in zijn eerste professionele seizoen naar de American Hockey League All-Star Game te gaan.
Mailloux speelt aanvallend vanuit verdedigende positie. Hij kan prachtig schaatsen met de puck. Het heeft een kanonschot dat nauwkeurig raakt.
Het publiek wilde horen wat hij te zeggen had nadat hij had gescoord en zijn eerste ster had gekregen. Mailloux kreeg een lange vraag in het Frans. Hij antwoordde geheel in het Frans, een lange, complexe zin, met een uitstekend accent. Het publiek vond het helemaal geweldig.
Mailloux grijnsde van oor tot oor. Hij kon nauwelijks geloven welke steun hij kreeg en dit was het toppunt. Het is een lange weg terug geweest voor Mailloux. Hij heeft een ernstige zonde en misdaad begaan. Hij hoopte dat de boetedoening hem een tweede kans zou geven.
Hij hoopte op de toekomst. Hij had op dat moment het gevoel dat de Laval-fans hem lieten doorgaan in zijn poging beter te worden, aangemoedigd om deel uit te maken van de hockeyorganisatie in Montreal. Hij heeft de vaardigheden om het te doen. Mailloux behoort aanvallend tot de vier beste NHL-verdedigers. Hij is echter nog niet klaar. Maar vrijdagavond speelde hij zijn beste profwedstrijd. Het heeft het potentieel om geweldig te zijn. Wanneer de herbouw van de Canadiens voltooid is en de twaalf verdedigers met NHL-potentieel zijn teruggebracht tot zes, kun je verwachten dat Mailloux daar een van zal zijn.
Brian Wilde, een sportschrijver uit Montreal, brengt je de Call of the Wilde op globalnews.ca na elke Canadiens-wedstrijd.
© 2024 Global News, een divisie van Corus Entertainment Inc.