Maar diepzeemijnbouw wordt niet alleen vanwege milieuoverwegingen als een risicovolle onderneming beschouwd. Noorse startups wedden op een industrie die nog niet bestaat. “Het zou uiteindelijk helemaal geen industrie kunnen worden omdat er geen middelen zijn of de technologie niet goed genoeg is”, zegt Håkon Knudsen Toven, woordvoerder van de industriegroep Offshore Noorwegen. “Ik denk dat dat een van de belangrijkste redenen is waarom je voorlopig alleen maar kleine startups hebt.”
Loke richt zich misschien op de mangaankorst op de Noorse zeebodem, maar een andere Noorse startup, Green Minerals, wil proberen koper te winnen uit zogenaamde massieve sulfideafzettingen (SMS) op de zeebodem, aldus CEO Ståle Monstad. De technologie die nodig is om deze afzettingen van de zeebodem, ongeveer drie kilometer onder water, naar de oppervlakte te transporteren, wordt al gebruikt in de olie- en gasindustrie, zei Monstad, eraan toevoegend dat hij gelooft dat het bedrijf al in 2028 met proefmijnbouw zou kunnen beginnen.
Zodra de vergunning is verleend, kunnen Noorse diepmijnbedrijven de wig van de Arctische zeebodem verkennen, bekend als Mohns Ridge, gelegen tussen Noorwegen en Groenland. Bedrijven zullen echter eerst jaren moeten besteden aan het verzamelen van gegevens over het onderwatermilieu voordat ze een vergunning kunnen aanvragen om met mijnbouw te beginnen. Activisten en onderzoekers zouden het liefst hebben dat deze milieugegevens door een onafhankelijke of overheidsinstelling worden verzameld. Een mijnbouwbedrijf vragen of er milieuproblemen zijn die hun activiteiten onhoudbaar maken, is problematisch, zegt Kaja Lønne Fjærtoft, senior adviseur voor duurzame oceanen bij WWF Noorwegen. “[We need to] begrijp de impact voor waardoor commerciële actoren kunnen doorgaan.”
De industrie stelt dat alleen particuliere bedrijven over de middelen beschikken om de dure kartering en het onderzoek uit te voeren dat nodig is om het gebied te begrijpen, terwijl Monstad het idee betwist dat door het bedrijf verzamelde gegevens vertekend zouden zijn. “We zijn niet van plan de gegevens te verbergen of er iets onethisch mee te doen”, zegt hij, eraan toevoegend dat hij graag NGO’s als waarnemers aan boord van Green Minerals verwelkomt. “We zullen het niet doen als we grote milieuschade riskeren, zoveel is zeker.”
Toch accepteert de volgende generatie mijnbouwbedrijven dat zelfs met zorgvuldig werk de zeebodem op de een of andere manier zal worden verstoord. Een onderzoek uit Japan uit 2020 suggereert dat de populaties onderwaterdieren zijn afgenomen nadat er in de buurt diepbaggertests hebben plaatsgevonden. Maar mijnbouwbedrijven beweren dat het winnen van bijvoorbeeld koper uit de zeebodem minder schade aan het milieu zou kunnen veroorzaken dan het winnen van koper uit land, als diepzeeafzettingen een betere verhouding tussen gesteente en metaal bieden.
“Uit de gegevens blijkt momenteel dat het ertsgehalte potentieel hoger is [in deep-sea mining], wat erg belangrijk is, omdat het betekent dat je minder hoeft te graven en meer kunt winnen”, zegt Anette Broch M. Tvedt, CEO van A Depth Minerals, dat ook van plan is een licentie aan te vragen voor de exploratie en hopelijk winning van koper en andere mineralen uit Noorse SMS deposito’s. “We zullen het beter doen dan het alternatief – anders zal er geen industrie zijn.”
De toekomst van het nieuwe tijdperk van diepzeemijnbouw hangt af van wat deze startups vinden en of ze Noorwegen – en de wereld – ervan kunnen overtuigen dat het verstoren van de zeebodem noodzakelijk is om de mineralen te verkrijgen die we nodig hebben voor het moderne leven. Hun invloed op het internationale debat is precies waar mensen als Lønne Fjærtoft van WWF zich zo druk over maken. “In Noorwegen hebben we de uitdrukking ‘Aldri for sent å snu’ of ‘Het is nooit te laat om je om te draaien'”, zegt ze. “Dit is een perfect voorbeeld van een moment om je om te draaien en gewoon opnieuw te beoordelen, omdat we het schip echt de verkeerde kant op sturen.”