De dopamine-hit die sociale media bieden, is iets waar velen over de hele wereld bekend mee zijn. Minder bekend is het ontvangen van doodsbedreigingen vanwege uw prestaties op het werk. Voor professionele atleten wordt dit helaas steeds vaker een realiteit.
Nadat het Duitse hockeyteam Keulse Sharks onlangs met 5-4 verloor in een competitiewedstrijd, werd verdediger Moritz Müller, die al na 70 seconden in de wedstrijd een strafschop kreeg opgelegd vanwege een ernstige overtreding, op Instagram met de dood bedreigd. De gebruiker plaatste eerst een mes en een rode druppel bloed voordat hij op een foto van Müller met zijn drie kinderen schreef: “Ik zou deze wormen doden na zo’n vreselijk spel van jou.”
Helaas staat de zaak van Müller niet op zichzelf.
De Zuid-Afrikaanse scrumhalf Cobus Reinach, die clubrugby speelt in Frankrijk, ontving doodsbedreigingen op sociale media nadat de Springboks vorig jaar Frankrijk versloegen in een spannende WK-kwartfinale. Na de finale ontving Wayne Barnes, een van de beroemdste scheidsrechters van rugby union, doodsbedreigingen vanwege zijn optreden, en vorige week zei Hellas Verona-speler Thomas Henry dat hij doodsbedreigingen aan het adres van zichzelf en zijn familie ontving nadat hij een strafschop had gemist.
Anna-Lena von Hodenberg, algemeen directeur van HateAid, een non-profitorganisatie die opkomt voor de slachtoffers van online haatzaaiende uitlatingen, zei dat er de afgelopen vijf jaar van overleg bij de organisatie “absoluut een toename is geweest van doodsbedreigingen”.
Er is structurele steun nodig
Bayern München voerde onlangs een campagne tegen haatzaaiende uitlatingen, maar von Hodenberg is van mening dat één krachtige advertentie niet genoeg is.
“Wat we zien is dat zelfs grote teams in het voetbal, maar ook in andere sporten, vooral in sporten die niet zo zichtbaar zijn, individuen hiermee alleen laten. Niemand zorgt ervoor”, zei ze. .
“Privéberichten die spelers ontvangen, er is geen psychologische ondersteuning voor gezinnen. Er is simpelweg geen infrastructuur om daarmee om te gaan en veel sportclubs zeggen dat ze hun spelers steunen, maar in onze overleggen zien we dat als je je spelers wilt steunen, dat ook het geval is. is niet genoeg om slechts één campagne te maken en het onderwerp onder de aandacht te brengen. Je hebt echt concrete steun nodig.”
Voor Von Hodenberg spelen verschillende belangrijke kwesties: gemakkelijke toegang tot atleten, de contractuele verplichting die veel atleten hebben om aanwezig te zijn op sociale media, minimale gevolgen en de controle van het sociale mediaplatform over gegevens.
In 2020 keurde Duitsland een wet goed die haatzaaiende uitlatingen op sociale media strafbaar stelt, maar dit heeft niet geleid tot een grotere ondersteunende infrastructuur in de sport of het gemakkelijker gemaakt om zaken op te lossen. Dit komt deels doordat in Europa sociale mediabedrijven zoals X, voorheen Twitter en Meta, worden gereguleerd door de Europese wetgeving en de meeste daarvan in Ierland zijn gevestigd. Om eenvoudigweg de identiteit van de dader te achterhalen moet de politie via deze kanalen gaan, wat maanden kan duren.
“Aanklagers met wie we nauw samenwerken, vertellen ons dat ze geen enkele informatie van hen krijgen, dus wat aanklagers in Duitsland doen is naar de platforms gaan en zeggen: ‘Er is hier illegale inhoud, doodsbedreigingen, kunt u ons informatie geven over de daders dat je bijvoorbeeld een IP-adres hebt?’ En dan hebben socialemediabedrijven de keuze om ja of nee te zeggen. En soms zeggen ze ja, soms zeggen ze nee”, vertelde Von Hodenberg aan DW.
Wat nu?
Verandering zal niet snel komen, maar Von Hodenberg gelooft dat het verkrijgen van toegang tot gegevens over daders een grote stap in de goede richting zou zijn. Ze voegde eraan toe dat een grotere publieke discussie over dit onderwerp, effectievere maatregelen bij de wetshandhaving en een grotere samenwerking met platforms en sportclubs die een ondersteuningssysteem voor hun atleten zouden opzetten, ook zouden helpen.
“Sportclubs, de meesten van hen knijpen er een oogje dicht voor en blijven doen alsof het een probleem van de spelers persoonlijk is en geen structureel probleem. Zij hebben ook een positie en een rol om de verandering van de sportcultuur te beïnvloeden”, zegt ze. gezegd.
Vaak zijn sportverenigingen en clubs meer geïnteresseerd in het veranderen van de cultuur door middel van hun prestaties op het veld. Maar dit probleem is niet van blijvende aard; het wordt steeds extremer. Het niet bestrijden van deze dreiging zal uiteindelijk niet alleen de prestaties van atleten beïnvloeden, maar, nog belangrijker, hun geestelijke gezondheid.
“De digitale ruimte is veel invasiever omdat spelers deze ‘s ochtends en ‘s avonds op hun meest privé-uren op hun smartphones hebben staan”, aldus Von Hodenberg.
“Er is geen ruimte meer om hiervoor weg te rennen. Het is een groot verschil met de analoge wereld, waar je ruimte kon vinden om afstand te nemen van de haat. Nu kan dat niet meer. Het is er gewoon, de hele tijd. Dit is een enorme psychologische last die atleten vandaag de dag moeten doorstaan.”
Bewerkt door Martin Kübler