Oriëntatie was een wake-up call. “Alle eerstejaarsstudenten zaten onder de grote koepel”, herinnert hij zich. ‘En een professor zei tegen ons allemaal dat we links en rechts moesten kijken, omdat een van deze mensen er aan het einde van het jaar niet zal zijn. Dat was de houding in die tijd. Ik wist dat ik niet naar een zeer competitieve middelbare school ging. Ik heb niet eens wiskunde gestudeerd. De eerste periode was erg moeilijk. Maar ik heb al mijn vakken gehaald.”
Brady reed van huis, bijna twee uur heen en terug, meestal lopend vanaf het treinstation van Back Bay, omdat de karren maar een dubbeltje kosten. “Elke dag, terwijl ik van het treinstation naar de campus liep, bad ik de rozenkrans om door het fysieke examen te komen en bij de luchtmacht te komen”, zegt hij. Zijn gebeden werden verhoord en hij werd toegelaten tot het ROTC-programma van de luchtmacht.
Hij koos voor zijn hoofdvak, werktuigbouwkunde, nadat hij een vacaturebank op de campus had bezocht, waar de meeste banen voor ingenieurs leken te zijn. “Ik kan niet zeggen dat ik genoten heb van mijn vier jaar bij MIT”, merkt hij op. “Het was heel uitdagend. Maar ik was er trots op dat ik er doorheen kon komen.”
Na zijn afstuderen werkte Brady twee jaar bij het Instituut als onderwijsassistent in de thermodynamica, waar hij in 1950 zijn masterdiploma behaalde aan het MIT. Hij herinnert zich dat hij Winston Churchill hoorde spreken tijdens de Mid-Century Convocation van het MIT in maart 1949. “Het was het begin van wat wat zijn IJzeren Gordijn-toespraak zal worden”, zegt Brady. Gedurende deze tijd ontmoette hij ook zijn vrouw Peg in de trein vanuit Taunton. Na het behalen van een masterdiploma nam hij een baan aan bij het Naval Torpedo Station in Newport, Rhode Island, waar hij 25 jaar bleef – alleen onderbroken door een periode van 21 maanden bij de luchtmacht tijdens de Koreaanse oorlog. Hij klom snel op, van directeur onderzoek naar directeur ontwikkeling. Onderweg behaalde hij een doctoraat aan de Universiteit van Rhode Island. Nadat hij in 1975 de overstap maakte naar de particuliere sector, bracht hij de rest van zijn carrière door bij Raytheon, waar hij hielp bij de ontwikkeling van de torpedodivisie.
In 1991, op 63-jarige leeftijd, ging Brady met pensioen. Hij en Peg wijdden zich aan zeilen, skiën en tijd doorbrengen met hun vier dochters en nakomelingen. Ze kregen negen kleinkinderen en zes achterkleinkinderen (waaronder twee tweelingen). “Ik heb alle negen kleinkinderen leren skiën”, zegt hij. “Mijn vrouw overleed acht jaar geleden, maar we waren allebei aan het tennissen toen we 85 waren. We hadden een prachtig leven.”
Brady vierde onlangs zijn 95e verjaardag ‘zij het met beugels aan beide knieën’, zegt hij, en mist zelden races op woensdagavond in Narragansett Bay, waar hij nog steeds als tacticus op de Frers 36 vaart.
“Misschien heb ik geen lange lijst met patenten op mijn naam staan”, zegt hij. “Maar ik heb een lange lijst met familie. En een lange lijst met dingen die we samen hebben gedaan.”