Sneeuw belemmert reddingsacties en hulp aan geïsoleerde gemeenschappen nadat de aardbeving in Japan 128 mensen het leven kostte: NPR

Politieagenten zoeken naar slachtoffers in het puin van beschadigde en afgebrande gebouwen, zondag 7 januari 2024, in Wajima, ten noordwesten van Tokio. De trillingen van maandag deden huizen omvallen, wegen verdraaid en beschadigd en boten als speelgoed in het water verspreid liggen, en leidden tot tsunami-waarschuwingen.

Held Komai/AP


Onderschrift verbergen

Schakel bijschriften in

Held Komai/AP


Politieagenten zoeken naar slachtoffers in het puin van beschadigde en afgebrande gebouwen in Wajima, ten noordwesten van Tokio, zondag 7 januari 2024. De trillingen van maandag deden huizen omvallen, wegen verdraaid en beschadigd en boten lagen als speelgoed in het water, en leidden tot tsunami-waarschuwingen.

Held Komai/AP

WAJIMA, Japan – Zes dagen nadat een krachtige aardbeving West-Japan trof, werkten reddingsteams door de sneeuw om voorraden te leveren aan geïsoleerde dorpen, waarbij minstens 128 mensen omkwamen. Wat de urgentie nog groter maakt, is de verwachting van zware sneeuwval in de prefectuur Ishikawa later zondag en in de nacht.

Na de aardbeving met een kracht van 7,6 van maandag werden nog steeds 195 mensen vermist, iets minder dan de ruim 200 eerder gerapporteerde mensen, en raakten 560 mensen gewond. Honderden naschokken volgden op het schiereiland Noto, waar de aardbeving plaatsvond.

Taiyo Matsushita liep drie uur door de modder om bij een supermarkt in de stad Wajima te komen om voedsel en andere benodigdheden voor zijn gezin te kopen. Het huis waar hij met zijn vrouw en vier kinderen woont, en ongeveer twintig huizen in de buurt, behoren tot ruim een ​​dozijn gemeenschappen die geïsoleerd zijn door de aardverschuiving.

De elektriciteit viel uit en binnen enkele uren konden ze hun mobiele telefoons niet eens meer gebruiken, vertelde hij aan GG Press.

“We willen allemaal weten dat er op sommige plaatsen geen hulp komt”, zei Matsushita tegen GG Press. “We voelen zo’n gehechtheid aan deze gemeenschap. Maar als ik aan mijn kinderen denk, is het moeilijk voor te stellen dat we hier wonen.”

Zaterdag laat werd een vrouw van in de negentig gered uit een verwoest huis in Suzu, in de prefectuur Ishikawa, nadat ze 124 uur vastzat in het puin. Hij werd begroet door kreten van enthousiasme, hoewel de duisternis en een lang blauw stuk plastic zijn zicht blokkeerden.

Na de eerste 72 uur zijn de overlevingskansen sterk verminderd.

Onder de doden bevonden zich 69 in Wajima, 38 in Suzu, 11 in Anamizu, en de rest in kleinere aantallen verspreid over vier steden. Brandweerlieden en andere rampenfunctionarissen proberen negen mensen te redden die vastzitten onder een ingestort huis in Anamizu, aldus Japanse media.

Ambtenaren van Ishikawa zeggen dat 1.370 huizen geheel of gedeeltelijk zijn verwoest. Veel van de huizen aan de westkust van het hoofdeiland zijn oud en houten. Auto’s liggen op de gebarsten, oneffen wegen. Puin en sneeuw bedekken de snelweg. Draden bungelden aan verbrijzelde palen.

Meer dan 30.000 mensen die geëvacueerd waren naar scholen, auditoria en gemeenschapsvoorzieningen sliepen op koude vloeren. Ze trillen van angst door de naschok. Ze baden voor de veiligheid van hun vermiste dierbaren. Anderen huilden zachtjes om degenen die stierven.

Mikihito Kokon, een van de evacués, maakte zich zorgen over wat de lawine zou kunnen doen met zijn huis, dat nog steeds overeind stond maar in puin lag.

‘Je weet niet eens waar je moet beginnen of waar de ingang is’, zuchtte hij.

Sommige mensen leefden uit hun auto en er vormden zich lange rijen bij benzinestations. Voedsel- en watervoorraden waren schaars. De zorgen over sneeuw en regen zijn toegenomen, wat het risico op modderstromen en verdere schade vergroot, omdat sneeuw die zich ophoopt op de daken huizen die nauwelijks nog staan ​​met de grond gelijk kan maken.

De urenlange brand verwoestte grote delen van Wajima en de tsunami veegde huizen weg en veegde auto’s het troebele water in.

“We doen allemaal ons best om het hoofd te bieden, elkaar te helpen, dingen van huis mee te nemen en deze met iedereen te delen”, zei Kokon. “Dit is hoe wij nu leven.”