100 dagen na de oorlog tussen Israël en Hamas denkt een vader na over zijn verlies: NPR

OMER, Israël – Honderd dagen geleden, op 7 oktober, stond de Amerikaans-Israëlische historicus Ilan Troyan aan het ziekenhuisbed van zijn 16-jarige kleinzoon. De kogel die zijn dochter doodde, doorboorde de maag van zijn kleinzoon.

Ik vond Troian in het ziekenhuis, gekleed in een Brandeis University-t-shirt. Hij was een van mijn professoren toen ik daar studeerde.

Drie maanden later bezocht ik zijn huis in de zuidelijke woestijn van Israël, waar hij nu met pensioen is, om zijn reflecties te horen – als historicus en rouwende ouder – over de dodelijkste dag in de geschiedenis van Israël, en de dodelijkste oorlog waarmee de Palestijnen te maken hebben gehad, die nog steeds voortduurt. . in Gaza

Een basso van verdriet gaat door

“Hoe is het met je?” vraagt ​​Troy, op de bank in zijn woonkamer. “In de barokmuziek bestaat er zoiets als een basso continuo. Als je naar Bach luistert, blijft dat zo, en mijn basso continuo is triest.”

Muziek was het leven van zijn dochter en schoonzoon. Deborah en Shlomi Mathias waren zangers die elkaar op de muziekschool ontmoetten.

Op 7 oktober bestormden aanvallers uit Gaza hun huis en bliezen de deur van hun versterkte veilige kamer open. De ouders redden hun zoon Rotem met hun lichamen en redden zijn leven terwijl zij het hunne verloren.

Hen begraven in hun respectievelijke door oorlog verscheurde gemeenschappen, Kibbutz Holit, vlakbij de grens met Gaza, was uitgesloten. In plaats daarvan worstelde de familie met een andere vraag: wat ze op hun grafstenen moesten schrijven.

“Het waren de kinderen die besloten hun ouders niet op hun graf te zetten, zoals sommige andere mensen deden… ‘God wreek hun bloed.’ Dat wilden ze allemaal niet,’ zei Troyan.

In plaats daarvan graveren hun drie kinderen de grafstenen met muzieknoten: de openingsmaat van Brit OlamOf ‘Everlasting Covenant’, een klassiek Israëlisch liefdeslied dat Deborah, die de Hebreeuwse naam Shahar gaf, zong op haar eigen bruiloft met Shlomi.

‘Het is een manier om te zeggen dat ze zich de komende jaren niet zullen concentreren op de tragedie,’ zei Troyan, ‘maar op de schoonheid van hun leven.’

Zorgen voor hun weeskleinkinderen

Rotem, de 16-jarige kleinzoon van Troyan die de aanval van 7 oktober overleefde, kwam bij zijn grootouders Ilan en Carol wonen nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen. Een dag later zat Carol aan haar woonkamertafel toen ze een schreeuw uit een andere kamer hoorde.

“Gewoon schreeuwen: ‘Waarom? Waarom? Waarom? Het klopt niet, het klopt niet, het is niet eerlijk'”, zegt Carroll. “En ik schreeuwde: ‘Waarom? Waarom? Waarom?’ Omdat ik hem moest antwoorden… schreeuwde ik alleen maar tegen hem.’

Op de dag dat ik Troyes bezocht, was hun kleinzoon waarschijnlijk op zoek naar antwoorden. Hij bezocht kibboets Holi voor het eerst sinds de aanval op zijn huis. Carol kookte soep op het fornuis voor haar drie weeskleinkinderen. Een Israëlisch gevechtsvliegtuig brulde boven ons hoofd.

‘Het is onderweg naar Gaza,’ zei Troyan.

‘Misschien zal hij het begrijpen.’

Het Israëlische bombardement op Gaza heeft ruim 23.000 Palestijnen het leven gekost, vooral vrouwen en kinderen, zeggen gezondheidsfunctionarissen aldaar. De gevechten braken uit nadat Hamas op 7 oktober een verrassingsaanval leidde waarbij volgens Israëlische functionarissen bijna 1.200 mensen omkwamen in het zuiden van Israël.

Nu heeft de oorlog zijn hoogtepunt op het wereldtoneel bereikt. Israël wordt door het Internationaal Gerechtshof beschuldigd van genocide.

‘Misdaden tegen de menselijkheid? We waren onszelf aan het verdedigen,’ zei Troyan. ‘Het is geen wraak. Het is bescherming. Zelfverdediging.’

Zijn dochter Deborah gelooft in de mogelijkheid van vrede met haar buren. Ze stuurt haar kinderen naar Hagar, een zeldzame basisschool in het zuiden van Israël, waar Joodse en Arabische kinderen samen studeren. Ik vroeg Troyan wat haar dochter zou denken over de manier waarop Israël oorlog voert in Gaza en de hoge menselijke tol daarvan.

“Ik denk dat hij geschokt en bezorgd zal zijn, misschien boos, maar misschien zal hij het begrijpen”, zegt ze. ‘Als u een betere manier weet, vertel ons dan alstublieft wat de beste, duidelijkste en mooiste manier is om om te gaan met het soort dreiging waarmee we te maken hebben, die voortdurend is geëvolueerd om zijn ultieme, door God geïnspireerde en verplichte opdracht te bereiken. Ons doel om te elimineren.”

onmetelijk

Sinds de aanslagen van 7 oktober heeft Troyan aan iets anders gedacht: Israëls controle over het Palestijnse levensonderhoud. Zijn stad, Omar, ligt dicht bij de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever en op minder dan 48 kilometer van de Gazastrook.

“De macht van een natie, hoe krachtig ook, om populaire verzetsbewegingen die diep in de bevolking geworteld zijn volledig te onderdrukken, heeft geen erg goede staat van dienst”, zei Troyan. “We moeten krijgen wat de Palestijnen willen, wat wij zo graag willen: onze eigen staat.”

Troyan noemt het een oud inzicht, voorheen abstracter voor hem, dat relevanter wordt op 7 oktober en daarna.

“Het is heel duidelijk en zichtbaar”, zegt hij. ‘Je zit vandaag in mijn huis, wat een vlucht van 45 seconden is vanuit Gaza met een raket. We kunnen naar beneden gaan en ik kan je naar mijn schuilkelder brengen – 45 centimeter gewapend beton.’

Dit is de maatstaf voor een ondraaglijk conflict dat de familie van Troje en vele anderen de afgelopen honderd dagen hebben moeten doorstaan, naast het onmetelijke verlies.